Πού είναι ο κ. Ανδρουλάκης;

Δεν πιστεύω στην απλή αναλογική όχι επειδή δεν υπάρχει αυτή η παράδοση στην  Ελλάδα, αλλά διότι αυτή η παράδοση δεν μπορεί να υπάρξει μ’ έναν βαθιά διχασμένο πολιτικό κόσμο, μεγάλο μέρος του οποίου εξακολουθεί να μάχεται τις μάχες του Εμφυλίου.

Οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κοινωνία να δείξει ότι είναι πολιτικά πιο ώριμη από τους εκπροσώπους της, απασφαλίζοντας μια για πάντα τη Συριζαίικη νάρκη στην πολιτική ομαλότητα.

Στον απόηχο, όμως, της πρόβας τοξικότητας που βιαστικά έστησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αιωρείται ένα ερώτημα: που είναι ο κ. Ανδρουλάκης;

Φαντάζομαι ότι το σκηνικό να παρελαύνει στα πλήθη ο αντίπαλος σου, έχοντας κλέψει τα δικά σου ρούχα που με τόσο κόπο είχες ράψει και φορώντας με έπαρση κατακτητή, κάθε άλλο ευχάριστο μπορεί να είναι.

«Ήθελες τα και παθέστα», όμως.

Ας είναι καλά η Κα Πόπη Τσαπανίδου που μπήκε τάχιστα στο παιγνίδι των «ψεκασμένων» και έδωσε την μοναδική ευκαιρία στον Δημήτρη Μάντζο να βγάλει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από την πολιτική αφάνεια. Όποιος διαβάσει την στιχομυθία ανάμεσα στους δύο μόνο να γελάσει μπορεί με το πώς η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αυτοπαγιδευτεί. Από πότε αλήθεια κάνουν ρητορικές ερωτήσεις οι εκπρόσωποι των κομμάτων;

Δεν πιστεύω στο πολιτικό κέντρο, όπως έχω ξαναγράψει, διότι πανευρωπαϊκά το κύριο σώμα της δεξιάς και της αριστεράς κινούνται προς το κέντρο, συνθλίβοντας έτσι το παραδοσιακό κέντρο που βλέπει τις πολιτικές του να υιοθετούνται από άλλους.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδος, όμως, επειδή η προς το κέντρο κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρά ευκαιριακή, αναπτύχθηκε δυνητικά μία νέα δυναμική. Συγκριμένα, επί Σημίτη το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ είχε κινηθεί προς το κέντρο αλλά επειδή η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αντιμετωπίστηκε από πολλούς οπαδούς ως προδοσία, το πάλαι ποτέ ισχυρότατο κόμμα μετατράπηκε σε απολειφάδι του εαυτού του. Η εκπαραθύρωση- θυσία του Βενιζέλου, πέρα από τα προσωπικά κίνητρα, στέρησε από το κόμμα το στέλεχος που εκπροσωπούσε το κέντρο με την ευρεία έννοια του. Η εκλογική καθίζηση ήταν αναμενόμενη.

Στον Ανδρουλάκη δόθηκε με εκπληκτική ευκαιρία. Άφθαρτος, λόγω της Ευρωβουλής, χωρίς γωνίες, λόγω μίας μετριότατης ευρωπαϊκής πορείας, με πολιτικά ισχυρές γεωγραφικές ρίζες, λόγω Κρήτης, μπορούσε άνετα να αγνοήσει την τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, να αποφύγει την εμπλοκή στα παιγνίδια των προβλέψεων, να αποκηρύξει την έπαρση της νίκης και να επικεντρωθεί στην αναδιοργάνωση του κόμματος και στον σχεδιασμό και προβολή μίας βιώσιμης, πειστικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Έκανε όλα τα αντίθετα. Επιπλέον, υποεκτίμησε τραγικά το πολιτικό μειονέκτημα της μη παρουσίας του στη Βουλή, παρασύρθηκε στην προβολή του προσωπικού του θέματος της υποκλοπής, δεν είχε την διορατικότητα να εκτιμήσει τις λεωφόρους αντίδρασης που άνοιγε για τον Τσίπρα. Το πρόγραμμα παραμένει άγνωστο – είμαι βέβαιος ότι περιέχει πολλά αξιόλογα στοιχεία που πάνε άπατα. Κατάφερε να κάνει το κόμμα άνω-κάτω με τις υποψηφιότητες. Είναι ο ίδιος απών από την πολιτική σκηνή, αμέτοχος στο πολιτικό γίγνεσθαι, με τις γεμάτες έπαρση φράσεις του για το πώς θα ορίσει τον επόμενο πρωθυπουργό να αποτελούν μέχρι τώρα την πολιτική του κληρονομιά.

Είναι σχεδόν αδύνατο να αλλάξει η ροή. Τα λάθη είναι ασυγχώρητα και το πλάτος και βάθος τους θα φανεί ιδιαίτερα μετά τον β΄ εκλογικό γύρο. Δυστυχώς, μία μοναδική για την Ελλάδα ευκαιρία να ξεδοντιαστεί η ιδεοληπτική αριστερά πήγε χαμένη.

Διαβάστε επίσης

Το Τσιπραίικο θεατράκι, το «Μένουμε Ευρώπη;» και το «Είμαστε Ευρώπη;»