Ο Σταϊκούρας, τα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα και το στοίχημα της κανονικότητας

Επί ΣΥΡΙΖΑ, μας έδειχναν τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης από την διακράτηση των ελληνικών ομολόγων, όπως δείχνει ο ψαράς το δόλωμα στο ψάρι: Οι δανειστές τα κουνούσαν με το καλάμι για να τσιμπάμε, αλλά για να τα πάρουμε έπρεπε πρώτα να φάνε ψάρι. Επί Σταϊκούρα, όλα άλλαξαν…

Τώρα πια, οι δανειστές μας θεωρούν ότι δεν έχουν λόγο ούτε τις προθεσμίες να τηρούν για να μας δώσουν τα κέρδη από τα ομόλογα – κάτι πολύ λογικό, αφού όσο τα χρήματα αυτά μένουν στις τράπεζές τους, έχουν αρνητικό επιτόκιο. Άρα, όσο καθυστερούν να μας τα δώσουν , τόσο περισσότερα χάνουν. Άρα, το ψάρι το τρώμε εμείς!

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε την ολοκλήρωση των Μνημονίων από την Ιθάκη, η Ευρώπη έμπαινε σιγά – σιγά σε μία φάση επιβράδυνσης: η Γερμανία, η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας, με αμηχανία έβλεπε τους δείκτες να κολλούν – καθώς ο Ντόναλντ Τραμπ έβαζε δασμούς δεξιά κι αριστερά στον πλανήτη , σε έναν πόλεμο προστατευτισμού για την αμερικανική οικονομία.

Από το περυσινό φθινόπωρο, οι Γερμανοί είχαν αποφασίσει να ρίξουν χρήμα στην αγορά τους για να αποφύγουν μία κρίση από το πουθενά – και το τελευταίο διάστημα δεν ακούγονται συναγερμοί από το Βερολίνο. Μπορεί σε όλη την Ευρώπη να υπάρχουν μείζονα πολιτικά προβλήματα – από την Ισπανία ως τη Γαλλία και από την Ιταλία ως τη Γερμανία – αλλά η οικονομία λειτουργεί. Στις αρχές του φθινοπώρου πολλοί μιλούσαν για κίνδυνο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης – προς το παρόν, δεν φαίνεται στον ορίζοντα.  Και όσο τα επιτόκια είναι σε αυτά τα επίπεδα, η Ελλάδα θα φαντάζει ως ελκυστικός προορισμός.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ευνοϊκή συγκυρία για την επιστροφή της Ελλάδας σε κάποιας μορφής κανονικότητα: Παρά το γεγονός ότι η διαφορά του ελληνικού με το γερμανικό επιτόκιο παραμένει μεγάλη – και παρά το γεγονός ότι οι μεγάλοι Οίκοι έχουν τη χώρα τρία σκαλιά κάτω από την επενδυτική βαθμίδα – το κόστος δανεισμού πέφτει επειδή τα ελληνικά ομόλογα θεωρούνται πλέον απολύτως διασφαλισμένα και παρ’ όλα αυτά δίνουν την καλύτερη απόδοση.

Το ύψος δανεισμού της επόμενης χρονιάς είναι χαμηλό, μιας και το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος είναι ρυθμισμένο για τα επόμενα χρόνια. Και το μόνο που απομένει είναι ένα σήμα από την πλευρά των Οίκων , που θα φέρει την χώρα πιο κοντά στη θέση που ήταν ως το 2009…

Στο υπουργείο Οικονομικών ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοια «σήματα» από τους διεθνείς Οίκους κοστίζουν ακριβά – όχι σε χρήματα, αλλά σε διαδικασίες: Για παράδειγμα, το Ελληνικό – το γεγονός ότι δύο αμερικανικές εταιρείες διεκδικούν την άδεια του καζίνο, έχει τα θετικά του, αλλά έχει και τα αρνητικά του.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η περίοδος της αναμονής συνοδεύεται από χτυπήματα – όχι οπωσδήποτε πάνω στο τραπέζι – αλλά και ψιθύρους για πολλά και διάφορα.

Φυσικά, αυτά συμβαίνουν σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις – και δεν θα σταματήσουν να συμβαίνουν , όταν μπαίνει αναπόφευκτα στη μέση η προσδοκία του επιχειρηματικού κέρδους. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι και στον επενδυτικό τομέα, η Ελλάδα οφείλει να στέλνει συνεχή μηνύματα στους επενδυτές , ότι όχι μόνον δεν θα χάσουν τα λεφτά τους – αλλά ότι έχουν όλες τις προϋποθέσεις για να κερδίσουν.