Ο Νίκος Δένδιας, ο Νικηταράς και το χαμένο γιαταγάνι της Ελλάδας

Ο Νίκος Δένδιας τα άκουσε στο συνέδριο της ΝΔ από τον Αντώνη Σαμαρά για τα ελληνοτουρκικά – και τα άκουσε χθες κι από τον Αλέξη Τσίπρα. Το περίεργο είναι ότι ενώ οι δύο πρώην πρωθυπουργοί δεν συμφωνούν ούτε ότι σήμερα είναι Τρίτη, καταλόγισαν περίπου το ίδιο στον υπουργό Εξωτερικών – ότι ακολουθεί ( αυτός και ο Κυριάκος Μητσοτάκης) πολιτική κατευνασμού απέναντι στην Άγκυρα, που αυξάνει συνεχώς την πίεση του λέβητα στο Αιγαίο…

Στην πραγματικότητα, είναι η ίδια κατηγορία που απηύθυνε σύσσωμη η Νέα Δημοκρατία κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα – όταν ο πρόεδρος της Τουρκίας βρήκε την ευκαιρία να πει πολλά και διάφορα σχετικά με το τι πρέπει να του δώσουμε και τι θέλει ο ίδιος να μας πάρει…

Είναι μία ελληνική παράδοση – οι πάντες κατηγορούν τον υπουργό των Εξωτερικών ότι ακολουθεί πολιτική κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία. Και όταν η ένταση μεγαλώνει, οι πάντες ζητούν να συνεδριάσουν , είτε οι πολιτικοί αρχηγοί, είτε το Συμβούλιο Εξωτερικής πολιτικής , προκειμένου να βρεθεί βήμα ώστε να καταγγελθεί και πάλι ο υπουργός των Εξωτερικών ως αναποτελεσματικά κατευναστικός απέναντι στους γείτονες…

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε χθες ότι η κυβέρνηση πρέπει να επιμείνει στην επιβολή ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Τουρκία – και πολύ σωστά. Μόνον που μεταξύ μας , με 4 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου , δεν φαντάζει και πολύ σοφό να ηγηθεί η Ελλάδα των χωρών που θέλουν να «τιμωρήσουν» την Τουρκία.

Αυτή τη στιγμή – κάτι που μπορεί να μην ισχύει σε μερικούς μήνες, αν ο Ερντογάν βάλει μπροστά τα σχέδιά του για έρευνες στην «γαλάζια πατρίδα» του που συνορεύει με το φοινικόδασος στο Βάι της Σητείας – το μεγαλύτερο πρόβλημα για την χώρα μας είναι το προσφυγικό – μεταναστευτικό. Η διαχείρισή του δεν ήταν η καλύτερη στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ – και σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και η σημερινή κυβέρνηση θα αρχίσει επίσης να πληρώνει πολιτικό κόστος για αυτό.

Οι χάρτες του κ. Ερντογάν , οι συμφωνίες με τους φύλαρχους της Λιβύης και όλες οι δηλώσεις που κλιμακώνουν την ένταση δεν συνιστούν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την πάγια γραμμή της Τουρκίας: ρίχνουμε κάρβουνο στην μηχανή της έντασης , ώστε να φτάσουν οι Έλληνες στο αμήν και να καθήσουν στο τραπέζι της διμερούς διαπραγμάτευσης , με μοναδικό κανόνα ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Μέσα στα χρόνια, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν το παν ώστε να μην καθίσουν σε ένα τέτοιο τραπέζι – όπου ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι συντριπτικός. Το μοναδικό στήριγμα της χώρας μας είναι το Διεθνές Δίκαιο – αλλά εκεί αρχίζουν πάντοτε τα τσαλίμια εσωτερικής κατανάλωσης: ακόμα και την Χάγη δεν δέχονται οι υπερπατριώτες – στη λογική ότι δεν μπορεί, κάτι θα αναγνωριστεί από το δικαστήριο και στην Τουρκία, οπότε θα υπάρξει εθνική καταστροφή…

Την ίδια στιγμή , η Ελλάδα της μεταμνημονιακής ανασφάλειας, δεν μπορεί να μετάσχει σε κούρσες εξοπλισμών , ενώ – λόγω και των Μνημονίων – ο στρατιωτικός συσχετισμός έχει ανατραπεί: η Τουρκία δεν έχει απέναντί της ένα δεύτερο Ισραήλ – το ξέρουν και το ξέρουμε, ενώ και ο αμερικανικός παράγοντας , που πάντοτε λειτουργούσε μεσολαβητικά, έχει γίνει απολύτως αστάθμητος…

Ο Νίκος Δένδιας δήλωσε (χθες, στο OPEN) πολύ σωστά ότι δεν είναι ο Νικηταράς ο τουρκοφάγος και δεν κρατάει γιαταγάνι – αλλά και όταν πολεμούσε ο μακαρίτης, οι ξένοι πήραν μέρος στη ναυμαχία που μας έκανε κράτος. Και αυτό δεν χρειάζεται να το θυμάται ο Δένδιας – αλλά εκείνοι που μιλούν για πολιτική κατευνασμού καταγγέλλοντάς τον…