Οταν το 2014, στο δρόμο προς την εξουσία, ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιούσε σκληρή γλώσσα για την κυβέρνηση, το κατεστημένο, τη «διαπλοκή», τα μεγάλα συμφέροντα, την τρόικα που θέλει να ξεπουλήσει τα πάντα, είχε το λόγο του.
Απευθυνόταν σε απογοητευμένους από το πολιτικό σύστημα πολίτες, σε νεομπολσεβίκους της κακιάς ώρας που ήθελαν κολεκτιβοποίηση της οικονομίας και σε κάτι τελειωμένους κρατιστές που ήθελαν όλες τις επιχειρήσεις να επιστρέψουν στο Δημόσιο.
Απευθυνόταν επίσης και σε ένα κοινό που πίστευε πραγματικά ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα καταργήσει τους τροικανούς με ένα νόμο κι ένα άρθρο, θα διώξει την κακιά Μέρκελ με ένα «Go Back» και θα βαράει αυτός τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές.
Είχε φτιάξει κι ένα σχέδιο στο μυαλό του, το οποίο είχαν εκπονήσει και του το είχαν πασάρει ως την κορυφαία οικονομική πολιτική του πλανήτη.
Δηλαδή κρατικές τράπεζες, τη ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ, το Διεθνές Αερολιμένα Αθηνών κ.λπ., και το Δημόσιο να έχει το ρόλο του manager. Τι του έλειπε του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι.
Κι όλα αυτά σε μια τραγική οικονομική συνθήκη για την Ελλάδα. Χρεοκοπημένη από το 2008 επί Καραμανλή, διαλυμένη από τον Γιώργο Παπανδρέου και τα «λεφτά υπάρχουν», με το ΔΝΤ και τα μνημόνια να τσακίζουν τα εισοδήματα, με την κρίση χρέους να γίνεται τραπεζική κρίση και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να είναι υπό κατάρρευση.
Θυμόμαστε όλοι ακόμη και το σχέδιο Βαρουφάκη για παράλληλο τραπεζικό σύστημα από το οποίο θα πληρωνόμασταν με κάτι… Geuros, σε περίπτωση που δεν τους άφηνε η τρόικα να κάνουν του κεφαλιού τους.
Τη «λεβέντικη» διαπραγμάτευση δεν την ξεχάσαμε, ούτε το χειρότερο μνημόνιο επίσης. Και δεν ξεχάσαμε ούτε τις εμμονικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες ή για μια σειρά από δημόσιες επιχειρήσεις.
Τι άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω του; Μια ΔΕΗ χρεοκοπημένη, τα ΕΛΠΕ απαξιωμένα, τις τράπεζες ευτυχώς να στέκονται στα πόδια τους, χάρη κυρίως στον Στουρνάρα και τους ικανούς τραπεζίτες, αλλά και πάλι τράπεζες προβληματικές, χωρίς προοπτική, σχεδιασμό και με πάμπολα εμπόδια από τους γιαλατζί νεομπολσεβίκους που τελικά μας βγήκαν περισσότερο προσκυνημένοι από κάθε άλλον.
Εγιναν πολλές προσπάθειες ώστε η οικονομία να πάρει μπροστά και δημόσιες επιχειρήσεις να αποκτήσουν σωστό management, να σταθούν αρχικά στα πόδια τους, να ανοίξουν στη συνέχεια τα φτερά τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ΔΕΗ, η οποία μέσα σε μια πενταετία έχει ανέβει πολλά level και είναι μια επιχείρηση ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Αλλά και οι τράπεζες δείχνουν πιο υγιείς. Ξεφορτώνονται τα κόκκινα δάνεια, η εμπιστοσύνη των αποταμιευτών επέστρεψε, δειλά – δειλά χρηματοδοτείται και η πραγματική οικονομία, ξένοι επενδυτές μπαίνουν στο μετοχικό κεφάλαιο, κινήσεις στο εξωτερικό γίνονται.
Αρκετή δουλειά πρέπει να γίνει στο κομμάτι του ανταγωνισμού, στις προμήθειες, στην εξυπηρέτηση του πολίτη, στη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Αλλά ακόμη κι αυτό απαιτεί ενίσχυση του ανταγωνισμού, περισσότερες και καλύτερες τράπεζες. Επιχειρηματίες που θα επενδύσουν τα λεφτά τους.
Και η περίπτωση της Attica Bank είναι μια τέτοια. Η άλλοτε εύρωστη τράπεζα των μηχανικών, απαξιώθηκε στα χέρια των αλλόφρονων του ΣΥΡΙΖΑ, μετατράπηκε σε «κουφάρι» και ήταν ένα βήμα πριν από το λουκέτο.
Με αργά αλλά σταθερά βήματα γίνεται μια σοβαρή τράπεζα που θα μπορεί να ανανταγωνιστεί τις τέσσερις συστημικές και θα μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό και μεγάλο κομμάτι του λεγόμενου πέμπτου τραπεζικού πόλου που χωράει επίσης την εξαιρετική Optima και κάποιες ισχυρές συνεταιριστικές τράπεζες.
Και ξαφνικά, στο παρά πέντε της ολοκλήρωσης αυτού του σχεδίου έρχεται ένας άφρων τύπος που μοιάζει με πολιτικό αλλά δεν είναι, ο Στέφανος Κασσελάκης, να ανοίξει μέτωπο.
Μήνες τώρα που το σχέδιο ήταν σε εξέλιξη ο Κασσελάκης δεν είχε βγάλει κουβέντα, τώρα το θυμήθηκε.
Γιατί άραγε; Εχει κάποιο σχέδιο στο θολωμένο του μυαλό;
Είναι «μπροστινός» άλλων που κρύβονται στις σκιές;
Ή μήπως πιστεύει ότι το 2024 είναι σαν το 2014; Κι ότι θα απευθυνθεί ξανά σε ένα συνονθύλευμα ψηφοφόρων που αποτελείται από κρατιστές κι αριστερούς με δεξιές τσέπες προς άγραν ψήφων;
Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο αφελής που θα παίξει το ρόλο του «μπροστινού».
Ούτε πιστεύω ότι δεν καταλαβαίνει από νούμερα, από αριθμούς, οικονομία, τράπεζες, ιδιωτική οικονομία και ανταγωνισμό.
Μια χαρά τα καταλαβαίνει και τα έμαθε τέλεια στη Μέκκα του καπιταλισμού.
Αυτό που πιστεύω είναι ότι στην περίπτωση της Attica Bank, αλλά και των ιδιωτικοποιήσεων που κατασυκοφάντησε τις τελευταίες ημέρες, ο Κασσελάκης βλέπει μια «κότα με χρυσά αυγά». ‘Η μάλλον με χρυσούς ψηφοφόρους.
Θέλει να μοιάσει στον Τσίπρα του 2014, αν και κομματάκι δύσκολο με σπίτι 2 εκατομμυρίων, εξοχικά και life style ζωή που θα ζήλευε κάθε οπαδός του καπιταλισμού.
Ας του πει πράγματι κάποιος ότι η Ελλάδα έχει γυρίσει σελίδα, και σίγουρα δεν θα επιστρέψει στα τσιφτετέλια του Συντάγματος, στα δημοψηφίσματα της ανοησίας και στις τζάμπα μαγκιές που χρεοκόπησαν την Ελλάδα.
Οσο νωρίτερα το αντιληφθεί τόσο καλύτερα για τον ίδιο.
Τουλάχιστον για να διασώσει όση από την αξιοπρέπεια που του απέμεινε.
Διαβάστε επίσης:
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
