Ο Δένδιας, ο Πομπέο και η ρήση του Γιάννη Τσαρούχη 

Μετά από τις εκλογές του Ιουλίου, ο Νίκος Δένδιας – ένας καραμανλικός που δεν προκάλεσε παρά ελάχιστες φορές τους «σκληρούς» της Νέας Δημοκρατίας –  ανέλαβε την πιο στρωμένη δουλειά στον μάταιο τούτο κόσμο: το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας μας. 

Από το 2009, όταν στις κάλπες το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου έλαβε 44% , η Ελλάδα άρχισε να αλλάζει προσανατολισμό: οι σχέσεις με το Ισραήλ ξεπάγωσαν – και οι σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες θερμάνθηκαν. 

Ακολούθησαν αρκετές κυβερνήσεις – μιας και τα Μνημόνια άλλαξαν , ίσως για πάντα, τον τρόπο που σκέφτονται και αποφασίζουν για τα πολιτικά οι ψηφοφόροι. Όμως, ουδείς διανοήθηκε να ακουμπήσει αυτό που θεωρείται πια το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής: τις καλές, μα πάρα πολύ καλές σχέσεις με ΗΠΑ και Ισραήλ. 

Είχε προηγηθεί η περίοδος Καραμανλή – με την «βαριά» εξωτερική πολιτική που ενορχήστρωνε ο Πέτρος Μολυβιάτης. 

Ήταν η εποχή που σηματοδοτήθηκε από την απαγκίστρωση της Τουρκίας από το όνειρο της ευρωπαϊκής πορείας που θα ολοκληρωνόταν με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση – μία εποχή που η Ελλάδα έπρεπε να δείξει ότι «ψάχνεται» για μία πολυδιάστατη πολιτική στις διεθνείς της σχέσεις , μιας και ακόμα δεν υπήρχαν τα μαύρα σύννεφα στις σχέσεις της Άγκυρας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Τα μυθεύματα Λαφαζάνη

Το φλερτ με τη Ρωσία του Πούτιν δεν είχε αποδώσει κάτι χειροπιαστό – πέρα από κάποιες μυθιστορηματικές αναφορές περί σχεδίου δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή από τις αμερικανικές μυστικές Υπηρεσίες. 

Όπως δεν απέδωσε τίποτα – μά τίποτα – η προσπάθεια Τσίπρα να τον μιμηθεί στο πρώτο τρίμηνο της δικής του διακυβέρνησης. 

Μόνον ο Παναγιώτης Λαφαζάνης πίστευε ως το τέλος – της υπουργίας του – ότι ο …Μόσκοβος θα έφερνε το χαμπέρι και μερικά δις «μπροστάντζα» για έργα που έμειναν στα χαρτιά – και που δεν εμφανίστηκαν ποτέ. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΗΠΑ 

Μετά τις δεύτερες εκλογές του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε με ελαφρά πηδηματάκια στην «ορθόδοξη» γραμμή: Ισραήλ ,  ΗΠΑ και … τα μάτια μας. Κάπως έτσι φτάσαμε στην επίσκεψη του κ. Πομπέο στην Αθήνα επί κυβερνήσεως Κυριάκου Μητσοτάκη, για τις υπογραφές σε μία αμυντική συμφωνία που είχε προετοιμαστεί από την εποχή Τσίπρα και μάλιστα από τον Πάνο Καμμένο!

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ έκανε τις πιο θερμές δηλώσεις στήριξης της άμυνας της Ελλάδας που έχουν ακουστεί ποτέ από την υπερδύναμη. Έφτασε να πει ότι σε περίπτωση επανάληψης ενός επεισοδίου τύπου Υμίων , οι ΗΠΑ θα στηρίξουν εμπράκτως την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. 

Για να γίνει κατανοητή η διαφοροποίηση με το παρελθόν, στα Ύμια, ο μακαρίτης (Richard Holbrooke) Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ είχε λειτουργήσει με τον τρόπο που πάντοτε λειτουργούσε η υπερδύναμη στα ελληνοτουρκικά – σαν ένας έντιμος μεσολαβητής , που βρήκε τον συμβιβασμό με τον οποίον αποφεύχθηκε ένα θερμό επεισόδιο. 

Τώρα, οι δηλώσεις του Πομπέο προδιαθέτουν για κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Όμως , έχουμε να κάνουμε και με μία εντελώς διαφορετική υπερδύναμη , σε σχέση  με την εποχή του Μπιλ Κλίντον: οι αμερικανικές εταιρείες είναι η προτεραιότητα του πλανητάρχη – το δείχνει άλλωστε με κάθε τρόπο. 

Και – δόξα τω Θεώ – στα ενεργειακά projects σε Έλλάδα και Κύπρο, οι αμερικανικές εταιρείες έχουν πάρει το πάνω χέρι , ενώ η τουρκική πλευρά ακόμα ψάχνεται με τη Ρωσία του Πούτιν προσπαθώντας να προωθήσει το σχέδιο Ερντογάν για δημιουργία δήθεν «προσφυγικής ζώνης» βάθους 30  χιλιομέτρων μέσα στη Συρία… 

Βέβαια, με τις αναφορές Πομπέο, υπάρχει ένα «αλλά»: στα καθ’ ημάς,  ισχύει πάντοτε η ρήση του Τσαρούχη ότι «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». 

Μήπως έχει αρχίσει να ισχύει κάτι τέτοιο και στις ΗΠΑ;