Ο Αντώνης Σαμαράς, τα χειροκροτήματα και η μεγάλη υπηρεσία στον Κυριάκο Μητσοτάκη

Τα χειροκροτήματα των «γαλάζιων» συνέδρων, οι οποίοι επευφήμησαν τον Αντώνη Σαμαρά για την «σκληρή» θέση του στο μεταναστευτικό – προσφυγικό, ήταν μία υπενθύμιση στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας για ένα ζήτημα που ταλαιπωρεί πολιτικά και δημοσκοπικά την κυβέρνηση.

Ο πρώην πρωθυπουργός – στον απόηχο πλήθους δημοσιευμάτων για το πρόσωπο του επόμενου προέδρου της Δημοκρατίας, τα οποία τον αποκλείουν για πολλούς και διάφορους λόγους – έκανε αυτό που ξέρει να κάνει στο 13ο συνέδριο της ΝΔ: Μίλησε στην καρδιά της νεοδημοκρατικής βάσης – αφήνοντας το μυαλό για άλλους. Αυτό έκανε πάντα – και όταν χρειάστηκε ψήφους από την βάση του κόμματος, τις βρήκε.

Περιττό να σημειωθεί ότι η «εκσυγχρονιστική» πτέρυγα της κυβέρνησης άκουσε με εμφανή έκπληξη τον Σαμαρά – ο οποίος διαφοροποιήθηκε σε αρκετά σημεία από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρούσαν προφανώς ότι αρκεί – τουλάχιστον για την συγκυρία – η δημοσκοπική κυριαρχία του πρωθυπουργού, προκειμένου να ομογενοποιείται η παράταξη. Δεν έπεσαν μέσα – για παράδειγμα, το υπονοούμενο για τον Νίκο Δένδια και την στάση του στα ελληνοτουρκικά , πρέπει να έφτασε με ταχύτητα φωτός στην Αίγυπτο.

Το όνομα του Αντώνη Σαμαρά ακούγεται για κάθε είδους αξίωμα μετά από την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, τον περασμένο Ιούλιο. Με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η υπόθεση δεν περπάτησε – μιας και όπως αποδείχθηκε, ο Μαργαρίτης Σχινάς είχε καπαρωμένη την θέση του αντιπροέδρου. Για την προεδρία της Δημοκρατίας, ο πρώην πρωθυπουργός έχει το μειονέκτημα ότι δεν είναι …γυναίκα , όπως επίσης ότι απέχει πολύ από το να είναι ευρείας αποδοχής.

Έτσι, έχει επιλέξει τον ρόλο της συνείδησης της παράταξης – και η ένταση των χειροκροτημάτων τον δικαίωσε: η βάση της ΝΔ τιμά τον Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή επανέφερε το κόμμα στην εξουσία – αλλά όχι απολύτως και τις διακηρυγμένες θέσεις του.

Με την έννοια αυτή, ο Σαμαράς δεν διαφοροποιείται – για ποιο λόγο, άλλωστε , αφού δεν υπάρχει κίνητρο για εσωκομματική διαμάχη; – αλλά προσφέρει υπηρεσία στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Μητσοτάκης είναι δεσμευμένος στην πολιτική ορθότητα , λόγω της θέσης του – αλλά όχι και ο Σαμαράς. Επομένως, μπορεί να αποκαλεί «λαθρομετανάστες» τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, όπως μπορεί να ζητεί την αποδέσμευση από την συμφωνία των Πρεσπών. Η βάση το ακούει με ικανοποίηση , παρότι γνωρίζει ότι αυτά δεν γίνονται ούτε στο σινεμά – και η ζωή συνεχίζεται.

Η αλήθεια είναι ότι ένα από τα – σοβαρά – άγχη της ηγεσίας της ΝΔ είναι το να μην ξεχειλώσει το άνοιγμα προς το Κέντρο τόσο, ώστε να νιώσουν οι παραδοσιακοί δεξιοί αποξενωμένοι στο κόμμα τους. Το άγχος αυτό υπάρχει από την στιγμή της ανακοίνωσης των ονομάτων της κυβέρνησης, τόσο με την «διεύρυνση» σε πρόσωπα της κεντροαριστεράς, όσο και με την συμμετοχή πλήθους τεχνοκρατών, που θόλωναν σε κάποιο βαθμό τον συντηρητικό χαρακτήρα του.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ίσως το ισχυρότερο αντίδοτο καταπολέμησης αυτού του άγχους – άλλωστε , η δική του παρουσία στο συνέδριο κινητοποίησε τον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ για να απαντήσει. Το ενδιαφέρον είναι ότι σχολιάστηκε ως και η αποστροφή του εναντίον των συναινέσεων – αναρωτήθηκε ποια συναίνεση μπορούμε να επιδιώξουμε με εκείνους έστηναν σκευωρίες – όταν όλες οι πλευρές γνωρίζουν ότι ένθεν και ένθεν ,κανείς δεν έχει τέτοιες διαθέσεις. Ο Σαμαράς, απλώς, το λέει κιόλας…