Ο Αλέξης Τσίπρας, τα μυστικά της λίμνης και ο ρόλος των αιώνιων μπαγάσηδων

Το εορταστικό τριήμερο σκέπασε τα περί «μπαγάσα» που πέταξε δημοσίως ο Αλέξης Τσίπρας , αναφερόμενος στον πρωθυπουργό. Παρ’ όλα αυτά, στο Ίντερνετ όλα καταγράφονται – και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο,μένουν στην Ιστορία.

Ένας από τους λόγους για τα περί «μπαγάσα» ήταν – όπως τον κατέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας – ήταν η αδιαφορία της κυβέρνησης για την ενταξιακή πορεία των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων. Όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που η Γαλλία πάτησε το φρένο για την έναρξη της ενταξιακής πορείας της «Βόρειας Μακεδονίας» και της Αλβανίας. Τα δύο προηγούμενα φρένα είχαν πατηθεί επί κυβέρνησης Τσίπρα – χωρίς ο τότε πρωθυπουργός να επιχειρήσει να πατήσει το γκάζι.

Άραγε, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε επαφές με την γαλλική πλευρά κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων που κατέληξαν στην συμφωνία των Πρεσπών; Δεν μπορεί να υπήρχε σιγή ασυρμάτου με το Παρίσι – και προφανώς, οι Έλληνες διπλωμάτες γνώριζαν ότι η συγκεκριμένη θέση της Γαλλίας δεν ήταν εποχιακή. Δεν ήταν δηλαδή ένα καπρίτσιο της στιγμής, που θα άλλαζε λόγω της τεράστιας δυναμικής που θα αποκτούσε η συμφωνία των Πρεσπών…

Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση Τσίπρα ενέταξε την ενταξιακή πορεία των Σκοπίων στο σώμα της συμφωνίας; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένα «καρότο» προς την πλευρά Ζάεφ , ο οποίος θα μπορούσε να υποστηρίζει ότι «έδεσε» την εσωτερική χρήση της νέας ονομασίας της χώρας του με την ευρωπαϊκή της πορεία. Ήταν όμως τόσο αθώα τα πράγματα;

Θα μπορούσε να είναι έτσι τα πράγματα, αν η ελληνική κυβέρνηση υπολόγιζε τότε ότι θα μπορούσε να αλλάξει την θέση της Γαλλίας, η οποία όμως δεν έχει να κάνει τόσο με αυτά καθαυτά τα δρώμενα στα δυτικά Βαλκάνια – την θεσμική σύγκλιση των χωρών αυτών με τα ευρωπαϊκά στάνταρντς και όλα τα σχετικά – αλλά περισσότερο με εσωτερικούς πολιτικούς υπολογισμούς: ο Εμανουέλ Μακρόν είχε την τύχη να βρει την καγκελάριο Μέρκελ στην πολιτική της δύση και θέλει να εκμεταλλευθεί την συγκυρία επιδιώκοντας να γίνει ο ίδιος… καγκελάριος της Ευρώπης. Ένας τέτοιος στόχος δεν συνάδει – και δεν πρόκειται να ταιριάζει για αρκετό καιρό – με μία νέα διεύρυνση της Ένωσης, έστω και με πολύ μικρές χώρες , όπως οι γειτονικές μας…
Αλλά το ερώτημα παραμένει: γνώριζε η κυβέρνηση Τσίπρα πριν πέσουν οι υπογραφές στις Πρέσπες ότι ο Ζόραν Ζάεφ θα έβρισκε τοίχο στην προσπάθειά του να ανοίξει την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Διότι αν το γνώριζε , είναι προφανές τι έχει συμβεί: όλα έγιναν για να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ – και πέραν τούτου ουδέν.

Για την χώρα μας – και ασχέτως του τι πιστεύει ο καθένας για την συμφωνία των Πρεσπών – η έναρξη μίας ενταξιακής πορείας για τους γείτονές μας έχει μόνον θετικά. Και με την έννοια αυτή, κάθε ελληνική κυβέρνηση έχει λόγους να στηρίζει μία τέτοια διαδικασία. Όμως, αποδεικνύεται ότι κατά την διαπραγμάτευση αγνοήθηκαν σημαντικά «όπλα» – διότι αν η ελληνική πλευρά είχε κινηθεί διαφορετικά διασφαλίζοντας την ευρωπαϊκή πορεία των Σκοπίων πριν από την συμφωνία επισείοντας το θέμα της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ, ασφαλώς θα μπορούσε να είχε απαιτήσει πολύ περισσότερα στις Πρέσπες. Αλλά δεν το σκεφτήκαμε, οι μπαγάσηδες…