Η πολιτική ορθότητα άρχισε να κυριαρχεί στην Ελλάδα, με τον Σπήλιο Λιβανό ένα από τα πρώτα θύματα. Δυστυχώς ένας νέος και ικανός υπουργός καρατομήθηκε επειδή δεν επέδειξε τα «κατάλληλα» αντανακλαστικά. Ο Πέτρος Δούκας δεν δίνει λόγο σε κανένα – ας είναι καλά η αποκεντρωμένη διοίκηση. Δεν γνωρίζω αν ο τυπικά προϊστάμενος του, δηλαδή ο Μάκης Βορίδης θα τον καλέσει σε απολογία ή θα διαταχθεί κάποια ΕΔΕ αλλά πάντως η θέση του δεν κινδυνεύει. Καθαίρεση  δημάρχου δεν προβλέπεται. Ούτε και κάποιος τρόπος που να οδηγεί σε υποχρεωτική παραίτηση – εκτός κι αν τελεσιδικήσει κάποιο ποινικό αδίκημα.

Αν ξεπεράσουμε τον τύπο της πολιτικής ορθότητας, η ουσία είναι ότι η αναφορά στις βαλίτσες με λεφτά που κέρδισαν την Ηλεία δεν απέχει από την πραγματικότητα. Στο κάτω-κάτω αυτό κάνουν όλες οι κυβερνήσεις από καταβολής του ελληνικού κράτους.

Αν θυμάμαι καλά, από το 1953 και μετά, πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση η εκάστοτε κυβέρνηση χάριζε τα αγροτικά χρέη προς την Αγροτική Τράπεζα. Αν θυμάμαι καλά, το 1981 το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης του Θανάση Κανελλόπουλου, σε συνεργασία με το υπουργείο οικονομικών του Μιλτιάδη Έβερτ και με την πλήρη συμφωνία του πρωθυπουργού Γιώργου Ράλλη μοίρασε αφειδώς τις πρώτες επιδοτήσεις από την (τότε) ΕΟΚ προκειμένου να συγκρατήσει το υπέρ ΠΑΣΟΚ ρεύμα. Αν θυμάμαι καλά, η κραυγή «Τσοβόλα δώστα όλα» βγήκε από τα πρωθυπουργικά χείλη του Ανδρέα Παπανδρέου προκειμένου να επηρεάσει τις εκλογές του 1989.

Τρία κραυγαλέα παραδείγματα – υπάρχουν εκατοντάδες άλλα.

Θα πάω ένα βήμα παραπέρα: το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, απαντάται άπλετα και στις φιλελεύθερες δημοκρατίες. ΟΙ προεκλογικοί προϋπολογισμοί της Μεγάλης Βρετανίας και οι φορολογικοί νόμοι του Αμερικανικού Κογκρέσου είναι ιστορικά γεγονότα.

Το οικονομικό όπλο παραδοσιακά χρησιμοποιείται για να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Πανταχού.

Το πρόβλημα, λοιπόν, με το Σπήλιο Λιβανό και τον Πέτρο Δούκα δεν είναι ουσίας αλλά τύπων.

Αναρωτιέμαι αν τα γρήγορα αντανακλαστικά της κυβέρνησης καθορίστηκαν με αναφορά σε επιθέσεις που με απόλυτη υποκρισία θα επέλεγε προφανώς να εξαπολύσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Εδώ μιλάμε για την Ελλάδα. Η υψηλή φορολογία του ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο 2015-2019 θα ήταν ίσως πιο ευκολοχώνευτη αν ο πολίτης έβλεπε σε αντίκρισμα ένα σοβαρό και ικανό κράτος. Την ανεπάρκεια του σε όλα τα μέτωπα πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα απεμπόλησε κάθε ισχυρισμό για το λεγόμενο ηθικό του πλεονέκτημα με την υπόθεση Παπαγγελόπουλου- Novartis, όπου η ευθύνη φτάνει μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο, με τις τηλεοπτικές άδειες του Νίκου Παππά, με την ανηθικότητα Πολλάκη, με τον Τζανετόπουλο και την Χριστοδουλοπούλου που δεν μοιράζουν χρήματα αλλά θέλουν να υπονομεύσουν την δημοκρατία.

Αλλά αναρωτιέμαι και πάλι: τι ηθικά μεμπτό; Η έστω άκομψη αναφορά στην αλήθεια ή η επιδίωξη κατάλυσης της δημοκρατίας; Γιατί να φοβάται λοιπόν η κυβέρνηση;

Στο κάτω-κάτω τα ελεγχθέντα δεν αφορούν την  κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε την ηθική της. Στο κάτω-κάτω ήταν μία ιδιωτική συνάντηση και το βίντεο διέρρευσε ακριβώς με στόχο να πλήξει την κυβέρνηση.

Η αναφορά σε επίδειξη κυνισμού είναι υποκριτική. Η επίκληση παλαιοκομματικών συνηθειών είναι υποκρισία—ιδιαίτερα όταν προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ το κόμμα που έφτιαξε την πλέον μαζική βάση κομματισμού στην Ελλάδα. Η σύνδεση των 3000 ευρώ της Ηλείας με το μνημόνια είναι γελοία, όταν αυτά ήταν αποτέλεσμα οκταετούς δημοσιονομικής εκτροπής για την οποία ευθύνεται σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, χωρίς καμία εξαίρεση – διότι την στήριξαν είτε θετικά είτε ζητώντας ακόμη μεγαλύτερη σπατάλη.

Η Νέα Δημοκρατία, παρά τα λάθη, έχει δείξει υψηλή επάρκεια και ενσυναίσθηση προς τους πολίτες. Αυτό δεν την σταματά, όμως, ούτε από το να δίνει βοηθήματα για να καλύψει μέρος της ακρίβειας, ούτε να μειώνει τους φόρους προκειμένου να αυξήσει την αγοραστική ισχύ, ούτε να επιδοτεί όσους έχουν ζημιωθεί από καταστροφές πάσης φάσης.

Αυτό έγινε και με τις πυρκαγιές στην Ηλεία –και δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό.

Η εκφορά λόγου και τα αργά αντανακλαστικά απέναντι στην υποκρισία της πολιτικής ορθότητας είναι οι ένοχοι.

Η κυβέρνηση μετρά την αποπομπή δύο ικανών υπουργών Χρυσοχοϊδη και Λιβανού, τον παροπλισμό ενός τρίτου ικανού (Χαρδαλιά), την καθυστερημένη υποβάθμιση ενός ανεπαρκούς (Κικίλια) και την διατήρηση τουλάχιστον δύο μη χρήσιμων (Τσιάρα – Μυταράκη).

Ας ελπίσουμε ότι στους επόμενους 18 μήνες οι όποιες αλλαγές θα φέρουν την συνδυασμένη σφραγίδα της αποτελεσματικότητας και του πολιτικού ρεαλισμού.

Διαβάστε επίσης

Διάβασε τα χείλη μου: Είναι η καθημερινότητα