Καθήκον της κυβέρνησης να εξαλείψει άμεσα την απίθανη στρέβλωση με την παρακράτηση φόρου στα εταιρικά ομόλογα

Αντιμέτωπη με μια εξόφθαλμη στρέβλωση βρίσκεται ελληνική αγορά των διαπραγματεύσιμων και στο χρηματιστήριο της Αθήνας εταιρικών ομολόγων. Μια αγορά η οποία και λειτουργεί ως αξιόπιστη, εναλλακτική πηγή άντλησης, αναπτυξιακών κεφαλαίων. Και γι’ αυτό και μόνο, θα  έπρεπε να τύχει ιδιαίτερης προσοχής, σε ό,τι αφορά το ανορθολογικό, φορολογικό  της πλέγμα. Κάτι που, όμως, δεν έχει γίνει μέχρι τώρα…

Επειδή όμως ποτέ δεν είναι αργά και η νέα κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έχει δώσει εξ αρχής ένα ελπιδοφόρο δείγμα φιλοεπενδυτικής  πολιτικής, οφείλει να παρέμβει. Να παρέμβει και να ‘’θεραπεύσει’’ τη στρέβλωση με την παρακράτηση φόρου στα τοκομερίδια των εταιρικών ομολόγων. Πρόκειται για μια κίνηση η οποία δεν έχει κανένα απολύτως δημοσιονομικό κόστος, ενώ από την άλλη πλευρά θα αποκαταστήσει την έως τώρα ετεροβαρή σχέση της ελληνικής με τις άλλες ευρωπαϊκές αγορές.

Ιδού όμως πώς έχει το όλο ζήτημα: Η φορολογία στους αποδιδόμενους τόκους των εταιρικών ομολόγων είναι στο 15%. Όταν η εταιρεία πληρώνει τα «κουπόνια», παρακρατεί τον φόρο, ανάλογα με τα  πιστοποιητικά φορολογικής κατοικίας των ομολογιούχων. Για μεν τους Έλληνες, παρακρατείται το 15% και αποδίδεται στη φορολογική Αρχή, ενώ τους αποδίδεται καθαρό το υπόλοιπο 85%. Για τους ξένους, ακολουθείται και πάλι η φορολογική νομοθεσία, βάσει της οποίας προβλέπεται η αποφυγή διπλής φορολόγησης, για χώρες που έχουν αντίστοιχες συμβάσεις με την Ελλάδα. Κατά κύριο λόγο, η συντριπτική πλειονότητα των ξένων αποφεύγει την παρακράτηση φόρου.

Ως εδώ καλά. Τα παράταιρα ακολουθούν, όχι γι’ αυτούς που παίρνουν τα εταιρικά ομόλογα πρωτογενώς, στη διαδικασία των Δημόσιων εγγραφών, αλλά για εκείνους που τα αποκτούν δευτερογενώς. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση από τις καθημερινές αγοραπωλησίες που γίνονται στο χρηματιστήριο.

Τα πληρώνει όλα ο τελευταίος κάτοχος…

Εδώ λοιπόν το πράγμα μπερδεύεται. Διότι υπόχρεος της παρακράτησης φόρου είναι ο τελευταίος κάτοχος του ομολόγου… Ο οποίος αγοράζοντας δευτερογενώς, δεν έχει φυσικά εισπράξει στην πραγματικότητα όλους τους τόκους της (ετήσιας) περιόδου, καθώς αυτοί κατανέμονται αναλογικά ανά ημέρα. Ενώ λοιπόν αυτός ο ομολογιούχος έχει ουσιαστικά πληρώσει στον πωλητή ένα μερίδιο των τόκων, στο ‘’τέλος της ημέρας’’ βαρύνεται με την πληρωμή όλων των φόρων της τοκοφόρου περιόδου… Τραγελαφικό αλλά αυτό συμβαίνει.

Αν λοιπόν μπει ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση και σταματήσει το ισχύον καθεστώς της παρακράτησης, τότε οι Έλληνες ομολογιούχοι θα δηλώνουν επακριβώς στις φορολογικές αρχές, τους τόκους που εισέπραξαν στην περίοδο διακράτησης του εταιρικού ομολόγου. Από την άλλη πλευρά την ίδια κίνηση θα κάνουν και οι πωλητές, δηλώνοντας τα πραγματικά τοκοφόρα εισοδήματα, μέχρι τη στιγμή της εκποίησης των ομολόγων.

Με το άθροισμα των δηλώσεων, αγοραστή και πωλητή θα προκύπτει η ίδια φορολογητέα ύλη για το Ελληνικό Δημόσιο. Ήτοι το 15% επί των αποδιδόμενων τόκων. Έτσι όμως θα πάψει να ισχύει η σημερινή στρεβλωτική πραγματικότητα, όπου ο τελευταίος αγοραστής βαρύνεται με το σύνολο του φόρου, που οφείλεται όμως αναλογικά και στον προηγούμενο ή τους προηγούμενους κατόχους της κάθε ομολογίας…

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κυβερνητική παρέμβαση προς την κατεύθυνση του εξορθολογισμού της παρακράτησης φόρου, κρίνεται καταφανώς επιβεβλημένη.

Σήμερα στην κύρια αγορά του χρηματιστηρίου τελούν σε διαπραγμάτευση 10 εταιρικά ομόλογα ισάριθμων επιχειρήσεων που έχουν αντλήσει εν συνόλω 1,35 δισ. ευρώ. Ποσό άκρως σημαντικό για τις επιχειρήσεις και το οποίο κατά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι καλύφθηκε από ιδιώτες Έλληνες αποταμιευτές και εγχώρια θεσμικά χαρτοφυλάκια. Με βάση τα επιτοκιακά ‘’κουπόνια’’ οι εταιρείες αυτές δίνουν ετησίως 46,2 εκατ. ευρώ τόκους στους ομολογιούχους. Εξ αυτών τα 39,3 εκατ. ευρώ είναι τα καθαρά αποδιδόμενα έσοδα, ενώ τα άλλα 6,9 εκατ. ευρώ είναι η φορολογία των τόκων. Ως γενική εικόνα όλα αυτά, καθώς η φορολογητέα  ύλη είναι μικρότερη, κατά το ποσοστό της συμμετοχής των ξένων που δεν έχουν παρακράτηση φόρου.