Ιδεολογική αγνότητα στον ΣΥΡΙΖΑ… όπως ο μύθος της ζώνης αγνότητας

Ο σπαραγμός στον ΣΥΡΙΖΑ (το Προοδευτική Συμμαχία νομίζω ότι έχουμε κάθε λόγο να το αγνοήσουμε) υποτίθεται ότι γίνεται για την ταυτότητα του κόμματος – την ιδεολογία που καθορίζει τις πολιτικές του, τις διαδικασίες του, τα οράματά του.

Εδώ γελάνε.

Οι μόνοι που θα είχαν δικαίωμα να μιλήσουνε δεν είναι πια στο κόμμα. Άσχετα αν οι θέσεις τους ήταν εκτός πραγματικότητας, πίστη και συνέπεια στην ιδεολογία τους ΄έδειξαν, με έμπρακτο τρόπο και μεγάλο προσωπικό και πολιτικό κόστος οι Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Δημήτρης Στρατούλης—όλη η ομάδα που έφυγε το 2015 από τον ΣΥΡΙΖΑ διότι το κόμμα δεν αντιπροσώπευε πλέον τα πιστεύω τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτηρίστηκε τότε ως ρεαλιστής. Η ανατροπή του δημοψηφίσματος μπορεί να ήταν μάνα εξ ουρανού για τις ελληνικές ελίτ και την μεσαία τάξη, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός. Επρόκειτο για καθαρό οπορτουνισμό που ένα στόχο και μόνο: την εξουσία. Ο τότε κουτσουρεμένος ΣΥΡΙΖΑ απεμπόλησε την ιδεολογία του προκειμένου να κυβερνήσει. Το «πρώτη φορά αριστερά» αποτελούσε ιστορική δικαίωση, μοναδική ευκαιρία, σχεδόν αναπάντεχη εξέλιξη.

Το παιγνίδι της ιδεολογίας παίχτηκε και χάθηκε, τότε με τις 18 ώρες διαπραγματεύσεων. Ο αρνητής των μνημονίων μετουσιώθηκε σε σκληρό υπερασπιστή τους. Η συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα του συμβιβασμού.

Είναι πολύ αργά για τους Πάνο Σκουρλέτη, Νίκο Φίλη, Δημήτρη Βίτσα, Στέλιο Κούλογλου να διαμαρτύρονται για τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του Στέφανου Κασσελάκη. Πρώτο, είχαν οχτώ ολόκληρα χρόνια για να τις αποσαφηνίσουν. Δεύτερο, έτσι κι αλλιώς ο Κασσελάκης ρίχνει στο τραπέζι έναν αχταρμά που δεν έχει συνέπεια και συνέχεια. Αλλά δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: μην έχοντας πλέον ιδεολογική ταυτότητα, οι μάχες γίνονται για το κτίριο και το οικόπεδο.

Τίποτα δεν υπογραμμίζει την απελπισία του δέρνει το κόμμα, περισσότερο από τις φωνές να επιστρέψει ο «Αλέξης». Βέβαια, τα αυθεντικά αριστερά κόμματα χαρακτηρίζονται από την προσωπολατρία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση καλείται ένας άνθρωπος να δώσει λύση – όποια και να είναι αυτή. Πάσα προσφορά δεκτή. Από την άλλη μεριά εξαιρετικά δύσκολα γίνεται δεκτό ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν γνώριζε με βεβαιότητα τι θα ακολουθούσε μετά την αποχώρηση του.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος προσπαθεί να περισώσει ότι έχει απομείνει από την αξιοπιστία του κόμματος, ενώ σίγουρα είναι απαράδεκτη η στάση της ομάδας Έφης Αχτσιόγλου. Εδώ που έφτασε το κόμμα δεν υπάρχει μέση λύση: ή κάθεσαι και δίνεις τις μάχες σου ή φεύγεις. Η αξιοπρέπεια στην πολιτική είναι «πολύ μεγάλο πράγμα» — όπως λέει και το  σχετικό άσμα.

Το πρόβλημα, όμως, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις φράξιες του είναι πως έχοντας χάσει την ιδεολογική τους ταυτότητα όλοι λειτουργούν με καθαρά ευκαιριακά κίνητρα. Ουσιαστικά, σωτηρία δεν υπάρχει –ακόμη κι αν σύσσωμα τα μέλη στήριζαν τον Κασσελάκη.Το κόμμα έχει γίνει ένα απέραντο τσίρκο και θηριοδαμαστής δεν υπάρχει. Λάθος κι αυτό του Αλέξη Τσίπρα και της κομπανίας που δεν συνειδητοποίησαν ότι η κοινωνία είχε κάνει άλμα προς τα εμπρός. Είναι πολύ αργα για να  ψάχνουν τον κύκλο των χαμένων ποιητών. Κάτι σαν να θέλεις να βάλεις ζώνη αγνότητας σ’ ένα κόμμα που έχει διαλυθεί.

Διαβάστε επίσης