Οι Μεσαιωνικές αντιλήψεις της αντιπολίτευσης

Οι γιορτές- γιορτές και η παραπληροφόρηση – παραπληροφόρηση. Τα μηχανάκια της συνεχίζουν τα τερτίπια τους και σ’ αυτές τις…άγιες ημέρες, γιατί άγιο δεν έχουν. Μέσα μαζικής ενημέρωσης και εργαζόμενοι σ’ αυτά –ακόμη και μερικοί που υποτίθεται ότι πρόσκεινται στην κυβέρνηση, επιχειρούν να αποδομήσουν τα μέτρα στήριξης που έχει πάρει η κυβέρνηση.

Από την αντιπολίτευση αυτό είναι αναμενόμενο. Βασική επωδός του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Νάσου Ηλιόπουλου (που δραπέτευσε για την Α΄ Αθηνών, αφήνοντας τα καυτά κάστανα στο…στόμα της Πόπης Τσαπανίδου) ήταν η κατηγορία για ανεπάρκεια των μέτρων. Κανένας, βέβαια, δεν περίμενε πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έδειχνε προσήλωση στην αναγκαία (όσο θλιβερή κι αν είναι) δημοσιονομική πειθαρχία τώρα που δεν υπάρχουν τα μνημόνια.  Ούτε, βέβαια, ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα είχε άλλη άποψη, καθώς φαίνεται ότι ελλείψει φαντασίας απλά αντιγράφει την τακτική του «όχι σε όλα» και μάλιστα με αυταρχικό τρόπο: έχει κανείς παρατηρήσει πως με εξαίρεση ον κ. Ανδρουλάκη, άλλος δεν μιλά;

Αλλά, η πρόταση αντί να δοθούν… «ψίχουλα» σε 8 εκατ. Έλληνες να κτιστούν δωμάτια για δασκάλους στα νησιά—και άλλα παρόμοια– είναι πράγματι ευφάνταστη στην έλλειψη ρεαλισμού της.

Δεν λέω, χρειάζονται τα δωμάτια στην Μύκονο και στην Σαντορίνη και φαντάζομαι ότι το υπουργείο εσωτερικών και η αρμόδια περιφέρεια έχουν τον τρόπο να πείσουν τους πάμπλουτους νησιώτες-επιχειρηματίες να συνεισφέρουν σχετικά – έστω και ως φιλανθρωπία. Δισεκατομμύρια βγάζουν οι καημένοι, τόσα για να κτιστούν δύο-τρία δωματιάκια θα περισσεύουν. Δεν είναι αυτό το θέμα – και η κυβέρνηση ελέγχεται που δεν έχει χρησιμοποιήσει το μεγάλο οπλοστάσιο της για να παρέμβει σε μία αγορά που εμφανώς λειτουργεί σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Το θέμα είναι ότι η κυβέρνηση έδωσε βοήθεια στο 73% των Ελλήνων που έχουν επίσημα δηλώσει εισόδημα κάτω από 20.000 ευρώ τον χρόνο. Η βοήθεια ήταν πολύ συγκεκριμένη: κάλυψε την απώλεια της αγοραστικής δύναμης που έφερε ο πληθωρισμός. Αν το 10% μεταφράζεται π.χ. σε 25 ευρώ και το ποσό φαίνεται μικρό (ψίχουλο) σ’ αυτό δεν φταίει ούτε η κυβέρνηση ούτε το μέτρο. Κι αν το υψηλό ποσοστό των ευάλωτων κρύβει φοροδιαφυγή, γι’ αυτό φταίει πρωταρχικά ο φοροφυγάς— καθότι η ΑΑΔΕ δεν θα μπορούσε να λειτουργεί καλύτερα.

Το πρόβλημα, δυστυχώς, βρίσκεται στην απύθμενη βλακεία της κριτικής.

Πολύ απλά, αν τα στατιστικά δεδομένα δείχνουν ότι τα μηνιαία ψώνια για τρόφιμα είναι π.χ. κατά μέσο όρο 350 ευρώ τον μήνα για εισόδημα μεταξύ 5.000 και 10.000 ευρώ τον χρόνο, και ο μέσος όρος τιμών έχει αυξηθεί κατά 10%, τότε η επιδότηση των 35 ευρώ καλύπτει αυτήν ακριβώς την απώλεια. Αυτή είναι η επίπτωση του πληθωρισμού, αυτό προσπαθεί να καλύψει η κυβέρνηση.

Φαντάζομαι ότι οι συνηθισμένοι κριτές (και μερικοί που τώρα ξαφνικά έχουν προεκλογικά ξεφυτρώσει) θα ήθελαν είτε την μείωση του ΦΠΑ είτε την κυβέρνηση να επιδοτεί την κάθε οικογένεια ξεχωριστά ανάλογα με την δαπάνη της.

Ως προς την μείωση του ΦΠΑ, η αντίλογος έχει τόσο επαναληφθεί ώστε να καταντά κοινοτυπία: πρώτο, δημιουργείται σημαντικό δημοσιονομικό έλλειμμα διότι το μέτρο είναι οριζόντιο. Δεύτερο, δεν υπάρχει μηχανισμός που να διασφαλίζει ότι η μείωση του φόρου θα περάσει στην τελική τιμή που καταβάλει ο καταναλωτής. Τρίτο, είναι αμφίβολο αν η απόφαση αυτή δεν θα δημιουργούσε σημαντικά προβλήματα στις σχέσεις μας με τις Βρυξέλλες.

Η αντιπολίτευση θα μπορούσε βέβαια να εγκαλέσει τον Κυριάκο Πιερρακάκη που δεν φρόντισε να συγκεντρώσει στοιχεία για την κάθε οικογένεια ξεχωριστά και έτσι το μέτρο να είναι απόλυτα στοχευμένο!

Έλεος, πια. Στα τελευταία τρία χρόνια η χώρα έχει περάσει κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου – φωτιά η πανδημία, σίδηρος οι εξοπλισμοί. Η κυβέρνηση έκανε λάθη, αλλά ποια κυβέρνηση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν έχει κάνει. Το αλάθητο του Πάπα που έμμεσα επικαλούνται οι κύριοι και οι κυρίες της αντιπολίτευσης, είχε κι αυτό τεράστια ευθύνη για τα 1000 χρόνια σκοταδισμού που έζησε η ανθρωπότητα.

Το 2023, η χώρα δεν έχει ανάγκη από ζηλωτές του Μεσαίωνα. Διότι η νοοτροπία της αντιπολίτευσης εκεί παραπέμπει. Διότι έμμεσα απευθύνεται στον πολίτη με βάση το «πίστευε και μη ερεύνα»– όταν προτείνει μέτρα που δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Διότι, άμεσα θεωρεί τον πολίτη ανώριμο πολιτικά και υποανάπτυκτο κοινωνικά—όταν τον φλομώνει στο ψέμα.

Διαβάστε επίσης

Το τραγικό ποδοπάτημα για μία θέση στο δημόσιο