Οι υπογραφές, οι αγωγοί, τα θαλάσσια οικόπεδα , οι στρατηγικές συμμαχίες και το ενεργειακό πόκερ του Ερντογάν

Τα πλατιά χαμόγελα και οι δηλώσεις ικανοποίησης για τις υπογραφές που έπεσαν στην Αθήνα για τον αγωγό EastMed, δεν άρκεσαν για να σκεπάσουν τις κινήσεις της Άγκυρας: η τουρκική Βουλή είπε το τυπικό «ναι» για την αποστολή στρατευμάτων στη Λιβύη – ο Ερντογάν μίλησε τηλεφωνικά με τον Τραμπ και άρχισαν οι προαναγγελίες για την παραχώρηση θαλάσσιων οικοπέδων μέσα στους επόμενους μήνες.

Φυσικά, δεν είναι λίγο να έρχεται στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ , για να παραστεί στην υπογραφή της συμφωνίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για στρατηγική συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών – και η αλήθεια είναι ότι με γείτονα την Τουρκία , κάθε χώρα θα ήθελε το Ισραήλ στο πλευρό της. Μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί ότι η προσέγγιση με το Ισραήλ, ξεκίνησε από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, δεν διακόπηκε επί Σαμαρά, εντάθηκε επί Τσίπρα και κορυφώνεται τώρα, σε μία δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα. Και προφανώς, οι χθεσινές υπογραφές ισχυροποιούν την θέση της χώρας μας.

Όμως, όπως πάντα, το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ο χρόνος: Οι χθεσινές υπογραφές δεν συνεπάγονται την σύντομη έναρξη έργων , που θα ήταν ένα έμπρακτο , κοινό μήνυμα προς την τουρκική πλευρά. Αντίθετα, οι γείτονες προχωρούν σε κινήσεις μεσοπρόθεσμες, που πολύ σύντομα θα έχουν δημιουργήσει βραχυκυκλώματα στην ανατολική Μεσόγειο.

Η προαναγγελία παραχώρησης οικοπέδων νοτίως της Κρήτης μέσα στους επόμενους μήνες δεν αποσκοπεί σε τίποτε άλλο παρά στο να τεστάρει τις διαθέσεις των μεγάλων διεθνών εταιρειών. Όπως είναι γνωστό, η παραχώρηση οικοπέδων από την κυπριακή κυβέρνηση «κόλλησε» σε κάποιες περιπτώσεις, διότι οι επέλεξαν να αποχωρήσουν από τα κυπριακά οικόπεδα μπροστά στις τουρκικές πιέσεις. Τι θα γίνει σε μερικούς μήνες, αν η κυβέρνηση των φύλαρχων στη Λιβύη επιβιώσει χάρη στις τουρκικές ενισχύσεις;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να πάει στην Ουάσιγκτον για να συναντήσει τον Ντόναλντ Τραμπ – ο οποίος σε όλες τις περιπτώσεις , με κορυφαία την εισβολή στη Συρία , στήριξε τον Ερντογάν, αφού διασφάλισε πρώτα την διαφύλαξη των βασικών αμερικανικών συμφερόντων. Παρότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ χαρακτήρισε προκλητική την συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης , είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι ο πλανητάρχης θα μείνει στην ίδια γραμμή. Αλλά κι αν μείνει, είναι ακόμα πιο αμφίβολο ότι τα λόγια του θα έχουν κάποιο πρακτικό αντίκρυσμα ως προς την Τουρκία.

Άλλωστε, στη Λιβύη, αντίπαλος του Σαράτζ δεν είναι άλλος από τη Ρωσία, που βρίσκεται πίσω από τις δυνάμεις του Χαφτάρ. Και ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ευρώπη, είναι έτοιμη να δώσει στον Πούτιν έναν ρόλο ανάλογο με εκείνον που είχε και έχει στη Συρία, από τη στιγμή μάλιστα που οι ΗΠΑ ακολουθούν πια πλέον συνειδητά μία πολιτική απομονωτισμού σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.

Το ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή επιχειρεί να παίξει η Γαλλία – αλλά ο Ερντογάν επισείει και πάλι στους Ευρωπαίους το χαρτί του προσφυγικού: η Άνγκελα Μέρκελ ετοιμάζεται να πάει στην Άγκυρα και οι μεταναστευτικές ροές δεν σταμάτησαν ούτε με την μεγάλη κακοκαιρία των γιορτών στο Αιγαίο – ένα ασταμάτητο μήνυμα προς όλους ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι σε τουρκικό έδαφος , οι οποίοι επιθυμούν να μεταβούν σε ευρωπαϊκά εδάφη. Και όπως είναι γνωστό, η είσοδος για την Ευρώπη είναι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου…