Ο περισσότερος κόσμος, όταν πάει για ψώνια στην Ιταλία, πάει για ρούχα, παπούτσια, τσάντες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε για να αγοράσει τρένα από την πρωθυπουργό που κάποτε όλοι απέφευγαν. 

Η Τζόρτζια Μελόνι ξεκίνησε ως αποσυνάγωγος στις Βρυξέλλες, ως η πρώτη φασίζουσα πρωθυπουργός στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μην πει κανείς ότι είχε προηγηθεί ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία. Εκείνος είναι αυταρχικός εθνικιστής ενώ η Μελόνι ξεκίνησε την  σταδιοδρομία από τους ιδεολογικούς απογόνους του ιταλικού φασισμού. Έχει δηλώσει άλλωστε ότι ο Μουσολίνι «έκανε και καλά πράγματα».

Άλλαξε τροπάρι και από ακροδεξιά μάνα του έθνους έγινε φιληνάδα της φον ντερ Λάιεν. Μοιράζει άδειες παραμονής σε Αφρικανούς εργάτες και υπερασπίζεται το δικαίωμα του Κιέβου στην ύπαρξη. Τι συνέβη; Τίποτα μαγικό. Απλώς η εξουσία μαλακώνει ακόμη και τους πιο σκληρούς. Ωραίες οι αξίες «Dio, Patria, Famiglia» αλλά αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση η Μελόνι ανακάλυψε ότι το έθνος θέλει λεφτά, οι πατριώτες θέλουν δουλειές και οι οικογένειες θέλουν καθαρίστριες με χαρτιά.

Έτσι έγινε η μεταστροφή, με πρακτικές λύσεις. Έκανε συμφωνία με την Τυνησία για να μειωθούν οι αφίξεις, νομιμοποίησε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους χωρίς χαρτιά που ήδη βρίσκονταν στην Ιταλία και ενέκρινε 450.000 άδειες εργασίας για τα επόμενα χρόνια.

Και με την Ευρώπη; Τι να κάνει με την «κακιά» Ευρώπη; Κάποτε την κατηγορούσε για όλα: για μεταναστευτικά κύματα, για τους κανόνες που περιορίζουν την εθνική κυριαρχία (ιδίως σε οικονομικά θέματα), για την «γκέι προπαγάνδα». Ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι η Ευρώπη δίνει λεφτά, καλύπτει ενεργειακά χάσματα και της προσφέρει προφίλ διεθνούς ηγέτιδας. Για μια γυναίκα που ξεκίνησε από την Ιταλική Νεολαία του Μουσολίνι, το να κάνει δηλώσεις δίπλα στον Μακρόν είναι απόδειξη κοινωνικής ανέλιξης.

Ο Μητσοτάκης τα βλέπει αυτά και χαμογελά. Γιατί; Διότι στο δικό του πολιτικό αφήγημα, η Μελόνι λειτουργεί ως απόδειξη πως ακόμη και μια ακροδεξιά, αν φορέσει το σωστό σακάκι και σταματήσει να ωρύεται στις τηλεοράσεις, μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να τρομάζει τους επενδυτές. Η Ιταλίδα πρωθυπουργός έμαθε να μιλά σαν Ευρωπαία και τούτο ήταν στρατηγική επικοινωνίας.

Η επίσκεψη στην Ιταλία, λοιπόν, δεν είναι ούτε εθιμοτυπική ούτε τυχαία. Πέρα από την αγορά των τρένων, αποτελεί πολιτική δήλωση: η Δεξιά μπορεί να κυβερνήσει χωρίς να ντροπιάζει τη Δύση. Μπορεί να διατηρεί την τάξη, να προστατεύει τα σύνορα, χωρίς να καταργεί τη Δημοκρατία. Η Δεξιά μπορεί να μιλά με τον Όρμπαν και να στηρίζει τον Ζελένσκι. Μπορεί να σφίγγει το χέρι του Ερντογάν και να υπογράφει κοινή δήλωση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα της συνάντησης: κανείς δεν θέλει πια να φαίνεται ακροδεξιός. Όλοι θέλουν να είναι ελαφροδεξιοί, με καλούς τρόπους και καλές δημόσιες σχέσεις. Και σε αυτή την τέχνη, η Μελόνι κερδίζει. Έχοντας τον Μητσοτάκη στο πλάι της, βελτιώνει το προφίλ της.

Διαβάστε επίσης

Στέφανος και Ζωή στο θέαμα της Δημοκρατίας