Η ανεπάρκεια των υποψηφιοτήτων αντανακλά την ανεπάρκεια του κόμματος

Αν η κα Έφη Αχστιόγλου πραγματικά πιστεύει στην δήλωση της ότι «Οι αντίπαλοί μας κατασκευάζουν το δίλημμα «προς το κέντρο ή προς την αριστερά;». Δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα για εμάς. Ξέρουμε πολύ καλά με ποιους είμαστε. Είμαστε με τους πολλούς, είμαστε με το δίκιο», τότε η συνεχιζόμενη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι νομοτελειακή.

Κατανοητό το τρακ της υποψήφιας για την αρχηγία. Στην ουσία έχει λίγο εκτεθεί σε κορυφαίες πολιτικές θέσεις. Ως υπουργός είχε την κάλυψη του Αλέξη Τσίπρα – της την έδωσε όπως την πρόσφερε σε όλα τα στελέχη. Όλα είχαν έτσι μάθει να κρύβονται στην ασφάλεια της ισχυρής προσωπικότητας του. Μοναδική εξαίρεση ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, που ποτέ δεν δίστασε να χαράζει τον δικό του δρόμου ταυτόχρονα καταφέρνοντας, με έναν εκπληκτικό τρόπο, να μην αποσυντονίζεται από τις γραμμές της αρχηγίας.

Διόλου κατανοητή, όμως, η αποκήρυξη της ιδεολογίας από την Κα Αχστιόγλου. Καταρχάς, η αναφορά στους «πολλούς» είναι μάλλον άτυχη, για ένα κόμμα που γκρεμίστηκε από το 31% στο 17,5%. Κατά δεύτερο λόγο, η θεωρία του Fukuyama για το τέλος των ιδεολογιών καταρρίφθηκε από τα γεγονότα εδώ και χρόνια. Αν τώρα, η νέα υποψήφια θέλει να την αναβιώσει, είναι άλλο θέμα.

Αυτή η στήλη είχε από το 2020 επισημάνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα εύρισκε ξανά λεωφόρο προς την εξουσία αν δεν έκανε ειλικρινή, βαθιά, αυτοκριτική. Ως κόμμα αριστερό, εξάλλου, αυτό θα όφειλε να θεωρείται συνθήκη sine qua non. Δεν έγινε για δύο λόγους κυρίως.

Πρώτον διότι αναπόφευκτα θα έφερνε στην επιφάνεια τις βαθιές διαφορές που χωρίζουν τις ομάδες. Η εξουσία ήταν η συνεκτική ύλη. Με την απώλεια της, ο κίνδυνος συγκρούσεων και αποχωρήσεων ήταν μεγάλος.

Ο δεύτερος ήταν ακριβώς ότι λόγω του φόβου των επιπτώσεων της αυτοκριτικής, επιλέγει ο εύκολος και βολικός δρόμος να ερμηνευτεί η ήττα του 2019 ως προσωρινή, να υποεκτιμηθεί η ισχύς της Ν.Δ., ακόμη περισσότερο να μην υπάρξει κανένα αντικειμενικό «διάβασμα» του Μητσοτάκη.

Στις εκλογές του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε έτσι ως πρόβατο στην σφαγή. Αν και τώρα δεν τολμήσει να κάνει την αναγκαία αυτοκριτική, τότε η σφαγή θα ολοκληρωθεί το 2027. Το να είσαι «με το δίκιο» είναι πολύ κακός οδηγός – διότι το δίκιο…πνίγει. Κι αν η Κα Αχστιόγλου πιστεύει ότι το 60% των πολιτών δεν είναι «με το δίκιο» τότε έχει πολύ απομακρυνθεί από την ελληνική κοινωνία.

Ως σκιώδης υπουργός οικονομικών, η Κα Αχστιόγλου στήριξε ένα πρόγραμμα «Θεσσαλονίκης» (ή «Ζάππειου» δεν έχει σημασία) που ήταν απόλυτα ανέφικτο. Αν το γνώριζε και δεν παραιτήθηκε, αυτό δεν λέει πολλά για την πολιτική της ηθική. Αν δεν το γνώριζε, τότε δίκαια μπορεί να κατακριθεί για τις ελλείψεις της

Δεν μπορώ να γνωρίζω που βασίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την αισιοδοξία ότι μπορεί να συνεχίσει να μιλά με τους όρους συγκρουσιακούς του 2010;

Πως μπορεί να θεωρεί πως η επιλογή ενός ανθρώπου—όσο κι αν είναι συμπαθής και ευπαρουσίαστος — μπορεί περίπου με αυτοματισμούς να συγκεράσει τις απόψεις του συνόλου των ομάδων που το απαρτίζουν;

Γιατί μπορεί να πιστεύει πως μία κορυφαία διαδικασία, όπως η αυτοκριτική, για όποιο κόμμα σέβεται τον εαυτό του, μπορεί να παρακαμφθεί;

Και δεν μιλάω για την βαθιά επιπόλαια θέση του Νίκου Παππά, ότι φταίει η υπερφορολόγηση. Πρόκειται για μία εξαιρετικά ρηχή και απόλυτα παλαιοκομματική ερμηνεία, που δεν λαμβάνει υπόψη της ούτε τα τεράστια λάθη διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την αντιδημοκρατική προσπάθεια να ελέγξει τα ΜΜΕ, ούτε το πολιτικό κόστος της αθλιότητας με την Novartis.

Για την υποψηφιότητα Πολάκη δεν έχω πολλά να πω – πέρα από το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει την κρυφή επιθυμία μελών του ΣΥΡΙΖΑ να αυτοκτονήσουν πολιτικά. Πολύ πιο ξεκάθαρη και συγκροτημένη είναι η υποψηφιότητα Τσακαλώτου – αλλά εκεί η αριστερή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής.—με ότι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με την κοινωνική εξέλιξη της χώρας.

Η νίκη της Ν.Δ. και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη δημιούργησε νέο πολιτικό σκηνικό με βαθιές προεκτάσεις στην οικονομία και στην κοινωνία. Σε τέσσερα χρόνια από σήμερα, η χώρα μας θα είναι πολύ διαφορετική. Όσοι πιστεύουν ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα ακολουθήσει το πρόγραμμα της, δεν θα εφαρμόσει τις προτεραιότητές της κάνουν ένα σοβαρό λάθος.

Μπορεί ορισμένες κακές αστοχίες όπως οι υποκλοπές θα δημιούργησαν μία ευάλωτη εικόνα. Μπορεί οι αντιστάσεις στις μεταρρυθμίσεις να έδωσαν την εντύπωση της υποχώρησης (π.χ. με την αστυνομία στα πανεπιστήμια). Μπορεί η ενασχόληση με τις αλλεπάλληλες κρίσεις να έκαναν πολλούς να πιστέψουν τον μύθο του αναποτελεσματικού επιτελικού κράτους. Συγχέουν την πολυπλοκότητα των γεγονότων με την αντίληψη της κοινωνίας για τους κυβερνητικούς χειρισμούς.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ κανένας δρόμος μπροστά δεν είναι εύπεπτος. Κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, η αλήθειες της κοινωνίας, της γεωπολιτικής, της οικονομίας θα τον κοιτάξουν κατάματα. Και τότε θα πρέπει να πάρει την απόφαση για το «ποιος είναι», «που είναι», με «ποιους είναι».

Η απόφαση θα είναι επώδυνη — όποια κι αν είναι. Η σημερινή σύγχυση όπου η εξουσία – η ελπίδα της εξουσίας—αποτελεί τον κοινό δεσμό, οδηγεί μόνο σε πλήρες αδιέξοδο – εκλογικό και φυσικά πολιτικό.

Σε αντίθεση, η νέα κυβέρνηση ξεκινά την θητεία της με σχετικά άριστους οιωνούς. Προβλήματα υπάρχουν: από τα χάλια του κοινωνικού κράτους μέχρι την αύξηση των ανισοτήτων.

Από την ταχύτατα επερχόμενη κλιματική κρίση μέχρι τις επιπτώσεις των γεωπολιτικών συγκρούσεων. Για την κοινωνία, όμως, εξακολουθεί να ισχύει εκείνη η περίφημη φράση που εκστομίστηκε στην αρχή της πανδημίας: «φανταστείτε τι θα γινόταν αν την διαχείριση είχε ο ΣΥΡΙΖΑ».

Διαβάστε επίσης:

ESG: Ουραγός όπως πάντα η χώρα μας ή πρωτοπόρος;