Γιώργος Κουμουτσάκος: Με αρμοδιότητα το τίποτα

Ο Γιώργος Κουμουτσάκος ήλθε τέταρτος στον βόρειο τομέα της Β’ Αθηνών στις εκλογές του Ιουλίου – τον πέρασε η Νίκη Κεραμέως και τον ακολούθησε ο Θόδωρος Ρουσόπουλος.

Οι τρεις πρώτοι της περιφέρειας ορκίσθηκαν υπουργοί και μάλιστα μεγαλοϋπουργοί. Ο Κουμουτσάκος περιορίσθηκε σε μία θέση αναπληρωτή, σε ένα υπουργείο που άλλαξε διεύθυνση και με ένα αντικείμενο που δεν είχε γνωρίσει μέρες δόξας στην εποχή ΣΥΡΙΖΑ: η μεταναστευτική πολιτική δεν ήταν το φόρτε της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου, για να το πούμε κομψά.

Υπήρχε όμως μία μεγάλη διαφορά: ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέθεσε την αρμοδιότητα του μεταναστευτικού στον υπουργό Προστασίας του πολίτη – τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Αυτός έχει τη νομοθετική πρωτοβουλία, αυτός έχει τα πάντα, σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Άρα; Ο Κουμουτσάκος πήρε έναν τίτλο και τη δυνατότητα να προσλάβει κάποιους συνεργάτες;

Τόσο λίγα για τον άνθρωπο που ήταν τομεάρχης εξωτερικών θεμάτων στη Νέα Δημοκρατία τα χρόνια της αντιπολίτευσης;

Μπορεί κανείς να το δει κι έτσι – και πράγματι, κάποιοι έσπευσαν να το κάνουν.

Όμως, στο μεταναστευτικό υπάρχει και η – ακόμα πιο – σκοτεινή πλευρά, με την οποία δεν ασχολούμαστε ιδιαιτέρως ως κοινωνία, προτιμώντας να εστιάζουμε σε τοπικές αντιδράσεις για μικρά προσφυγόπουλα που πρέπει να πάνε κάποιες ώρες στο σχολείο ή στη θλιβερή εικόνα που παρουσιάζουν τα λεγόμενα «κέντρα υποδοχής»: η κατάμαυρη αυτή πλευρά έχει να κάνει με την ελληνική απομόνωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο – εν ολίγοις, οι υπόλοιποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πρώτοι στα λόγια αλληλεγγύης, αλλά τελευταίοι στην πράξη, που συνίσταται στο να πάρουν και κανέναν άνθρωπο στις χώρες τους…

Ο Κουμουτσάκος δεν έχει αρμοδιότητες – πέραν του να εισηγείται στον υπουργό ό,τι νομίζει και της εκπροσώπησης της χώρας επί του μεταναστευτικού στους διεθνείς οργανισμούς.

Και ως προς τις εισηγήσεις του θα δείξει η ζωή – αλλά το άλλο είναι μία πελώρια πρόκληση, ακόμα και για έναν έμπειρο διπλωμάτη όπως είναι ο ίδιος: πώς θα αλλάξει η στάση των Ευρωπαίων, οι οποίοι έκλεισαν μία ωραία πρωία τα σύνορά τους στους πρόσφυγες και από τότε απλώς το συζητούν;

Η Ελλάδα έχει απομείνει μόνη να υποδέχεται σε καθημερινή βάση εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι δεν έχουν πια την προοπτική που είχαν οι προηγούμενοι, το ηρωικό 2015, όταν η κ. Χριστοδουλοπούλου μπορούσε να δηλώνει ξέγνοιαστα ότι λιάζονταν στις πλατείες – μιας και μετά μπορούσαν να πάρουν τον δρόμο προς τα Σκόπια και την δυτική Ευρώπη.

Αυτά τελείωσαν νωρίς…

Το να πείσει κάποιος τους εταίρους ότι πρέπει να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, μοιάζει τόσο δύσκολο όσο το έργο της Φιλικής Εταιρείας, πριν το 1821, να πείσει κάποιους στην Ευρώπη ότι άξιζε να δώσουν μία ευκαιρία στους Έλληνες.

Και τέλος πάντων, τότε υπήρχαν αλληλοσυγκρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα – και στο τέλος οι ξένοι ανέλαβαν να νικήσουν τον στόλο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στην σημερινή συγκυρία, με την ακροδεξιά να ανεβαίνει σχεδόν παντού με σημαία το μεταναστευτικό, ποια χώρα θα δείξει ενδιαφέρον για κάτι που έχει διευθετηθεί τόσο βολικά για εκείνη;

Επομένως, δεν είναι οι αρμοδιότητες που φέρνουν τις δυσκολίες για τους υπουργούς – αλλά οι δυσκολίες που φέρνουν τις  αρμοδιότητες. Και στον συγκεκριμένο τομέα, ακόμα και το  τίποτα δεν είναι εύκολο…