Famagusta: Μια ακόμη σειρά του… συρμού ή μια ευκαιρία για να θυμηθούμε;

Famagusta, η άλλη ονομασία της τραγικής Αμμοχώστου. Η πόλη που σημάδεψε όσο λίγες τον κυπριακό ελληνισμό, η ιστορία της έγινε σειρά από το Mega και, όπως αναμενόταν, καθήλωσε το τηλεοπτικό κοινό.

Εξαιρετικές ερμηνείες από τον Γρηγόρη Βαλτινό ως Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, ο οποίος έδωσε το στίγμα του στην αρχή του πρώτου επεισοδίου, με τον πύρινο λόγο του. «Είμαι ζωντανός…»

Εξαιρετική ερμηνεία και από την σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη, η οποία υποδύθηκε την Χαρίτα Μάντολες, μια γυναίκα που έχασε τα πάντα στην εισβολή των Τούρκων το 1974. Η Μάντολες είναι ζωντανή και μπορεί να περιγράψει την απώλεια της οικογένειάς της αλλά και την απόφασή της να μην… μεγαλώσει ποτέ. «Είμαι 27 ετών, όσο ήμουν τότε…»

Συγκινητικό και το τραγούδι που ερμήνευσε η τεράστια Μαρία Φαραντούρη για να στείλει το μήνυμα παντού «Δεν ξεχνώ» ή «ο αγνούμενος». Κι αν θέλετε, ο στίχος που συγκινεί περισσότερο είναι εκεί που λέει:

«Κι αν μου πήραν την ψυχή

Δεν μου ‘χουν πάρει το κλειδί

Το ‘κανα χρυσό

Για να στο χαρίσω όταν σε βρω».

Μνήμες, τραγικές ιστορίες, μεγάλες και μικρές τραγωδίες, ο πόνος των ξενιτεμένων Ελλήνων που έφυγαν από τα σπίτια τους, διωγμένοι από τους δολοφόνους, δάκρυα γιατί 50 χρόνια μετά η Αμμόχωστος είναι περίκλειστη, οι αγνοούμενοι ακόμη δεν έχουν βρεθεί, η Κύπρος παραμένει διχασμένη.

 

 

Κι αυτό πονάει πολύ τον ελληνισμό. Και είναι και ντροπή για την παγκόσμια κοινότητα να αποδέχεται, 50 χρόνια μετά, τη διχοτόμηση ενός κράτους που είναι μέλος της ΕΕ. Να αποδέχεται ως τετελεσμένη την παρουσία της τουρκικής μπότας στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.

Αναμενόμενα, λοιπόν, η σειρά Famagusta που ξεκίνησε στο Mega, να προκαλέσει πολλά συναισθήματα και να γίνει το νούμερο ένα θέμα συζήτησης στα social media.

Ωστόσο, τέτοια ιστορικά γεγονότα, με τόσο συγκινησιακό βάρος, με μνήμες που δεν έχουν σβήσει, με πληγές που δεν έχουν κλείσει, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως οι άλλες σειρές.

Δεν πρέπει να είναι δηλαδή το ιστορικό, δραματικό γεγονός της τουρκικής εισβολής, των δολοφονιών, της διχοτόμησης της Κύπρου, το άλλοθι για τη δημιουργία ενός ακόμη σήριαλ… σαπουνόπερας.

Εκτιμώ την προσπάθεια των κύπριων δημιουργών της σειράς, των κύπριων και των ελλήνων ηθοποιών και άλλων συντελεστών του Famagusta, όμως, δεν πρέπει να πέσουν στην ευκολία της συγκινησιακής φόρτισης που φέρει ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός.

Με απλά λόγια, αν θα είναι μια σειρά που θα «πουλήσει» το δράμα της Κύπρου χωρίς εμβάθυνση στα ιστορικά γεγονότα, κι αν η τραγωδία γίνει απλά ο «καμβάς» για να δούμε τα γνωστά τετριμμένα τσιτάτα και τις ιστορίες που βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση, τότε θα έχει χαθεί το στοίχημα.

 

 

Δεν πρέπει δηλαδή να έχουμε ένα συγκινητικό περίγραμμα που απλά θα «τσιγκλίσει» το θυμικό μας, θα μας κάνει να κλάψουμε, να θυμηθούμε, να οργιστούμε, αλλά τελικά όλη η σειρά θα γεμίσει από έρωτες, πάθη, απιστίες, δολοφονίες εραστών, ανομολόγητες αγάπες, και ό,τι άλλο κοινότυπο μας σερβίρουν οι σειρές της τηλεόρασης.

Είναι πολύ εύκολο να «χρησιμοποιείς» τέτοια δραματικά γεγονότα, ειδικά αν είναι πραγματικά, αν σε αγγίζουν ως Ελληνα ή Κύπριο, για να στήσεις μια ακόμη σειρά του συρμού.

Εν κατακλείδι: Η σειρά Famagusta… απαγορεύεται να είναι «Γη της Ελιάς», «Μπρούσκο», «Τατουάζ» ή «8 λέξεις». Αν γίνει έτσι, τότε απλά θα έχει γίνει μια τρύπα στην άμμο.

Το πρώτο επεισόδιο, κατά τη γνώμη μου, έδειξε ότι έτσι θα γίνει…

Αν και πολλές φορές ακόμη και αυτό δεν είναι κακό. Διότι ακόμη και μέσα από μια κοινότυπη σειρά θα θυμηθούμε, θα ξαναδιαβάσουμε, θα ανασύρουμε μνήμες. Απλά θα έχει χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία.

Διαβάστε επίσης:

Famagusta: Γνωρίστε την οικογένεια Σέκερη