Αλήθεια τώρα; Σκοτωνόμαστε για την Κλαυδία; Για το κιτς πάρτι της Eurovision;

Για το αν ήταν καλύτερη η Μαρίνα Σάττι με το Ζάρι, που είναι και εναλλακτική, ή η Κλαυδία που βγήκε και έκτη και αισθάνεται νικήτρια και κάνει δηλώσεις λες και πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας;

Παρακολουθώ από το Σάββατο το βράδυ έναν κοινωνικό διχασμό στα social media γύρω από τι; Από αυτή την αστειότητα του διαγωνισμού τραγουδιού που στο κάτω – κάτω ένα ευρωπαϊκό πανηγύρι είναι με αμφιβόλου ποιότητας τραγούδια και τραγουδιστές και κυρίως μια καλά στημένη μπίζνα από την οποία βγάζουν τρελά λεφτά κάποιοι.

Όμως, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα; Εχουμε στο DNA μας τον σκοτωμό ακόμη και για τα ευτελή; Ακόμη και για μια ανοησία; Συμβαίνει σε άλλες χώρες κάτι τέτοιο;

Φέτος διχαστήκαμε και χωριστήκαμε σε «Κλαυδιακούς» και «Σαττικούς».

Οι πιο συντηρητικοί, οι νοικοκυραίοι, οι δεξιοί, οι γενικώς πιο «στημένοι» και εγκλωβισμένοι σε νόρμες, συντάχθηκαν με την Κλαυδία.

«Και τι ωραίο κορίτσι, και τι φωνάρα. Και πώς τιμάει τον Ελληνισμό και τους Ποντίους. Και τι ήθος και πώς αυτή είναι Ελληνίδα ενώ η άλλη… εξώλης και προώλης. Και πώς της πάνε τα γυαλιά, και τι ωραίο μαύρο φόρεμα που γίνεται άσπρο αλλά δεν είναι σαν τις άλλες τις ξεκ@@@ες και τους άλλους τους γκέι που κατέκλυσαν τη Eurovision».

Οι άλλοι, οι πιο εναλλακτικοί, οι πιο αριστεροί στηρίζουν Σάττι. Που χασμουρήθηκε στους Ισραηλινούς, που έκανε «επανάσταση» απέναντι σε αυτούς που σκοτώνουν την Παλαιστίνη.

Που είναι και παιδί μικτής οικογένειας, που αγωνίζεται μόνη της να τα βγάλει πέρα στη show bizz, που μπορεί να φοράει ό,τι θέλει ή να μη φοράει τίποτε.

Μπλέχτηκαν και τα φεμινιστικά (και τα ολίγον φεμιναζί) μαζί με τα πατριαρχικά και τα παραδοσιακά και γίναμε μαλλιά κουβάρια.

Πραγματικά σ’ αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ. Αντί να δούμε όλοι τη Eurovision απλά ως μια μουσική εκδήλωση, ως ένα… Voice σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που έχει εκατομμύρια τηλεθεατές και στήνεται κυρίως ως τηλεοπτικό προϊόν, εμείς βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Διάβαζα για παράδειγμα στο Facebook έναν συγκεκαλυμμένο ακροδεξιό λογαριασμό που έβριζε τον Μητσοτάκη γιατί, λέει, ξεπουλήθηκε στους Τούρκους, ενώ η… Κλαυδία με το τραγούδι της μας έκανε να νιώσουμε πατριώτες!!

Η ανοησία σε όλο της το μεγαλείο.

Κι από την άλλη, ένας ακραίος, υφέρπων, συγκαλυμμένος κι αυτός, σεξισμός. Από τη μια η «σιγανοπαπαδιά» Κλαυδία, που έχει ήθος και από την άλλη η… Σάττι, που λέμε το όνομά της και αηδιάζουμε.

Είναι πράγματι μια κατάσταση ακραία επικίνδυνη. Όταν διχαζόμαστε για τέτοιες ανοησίες τότε δεν έχουμε καμιά τύχη ως χώρα.

Ας τελειώνουμε με τη βλακεία. Ολοι έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής, το τι μας αρέσει και τι όχι, δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούμε.

Και ναι, μπορεί για πολλούς η Σάττι να ήταν αναιδής και να νόμιζε ότι με χασμουρητά θα έκανε εξωτερική πολιτική. Ειδικά όταν εκπροσωπεί την Ελλάδα.

Και ναι εμένα μπορεί να μου είναι παντελώς αδιάφορη ως τραγουδίστρια ή ως περσόνα την οποία προωθούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ίδιο αδιάφορη, όμως, μου είναι και η Κλαυδία, ακόμη κι αν έχει εκπληκτική φωνή.

Διότι ούτε με την Αστερομάτα κάνεις εξωτερική πολιτική και «τσουτσουριάζεις» από πατριωτισμό μόλις ακούς το τραγούδι.

Αμφιβάλλω δε αν κατάλαβε έστω κι ένας ευρωπαίος ότι το τραγούδι αυτό μιλούσε για τον Πόντο (αν μιλούσε, γιατί και γι’ αυτό πολύ αμφιβάλλω).

Δείτε μόνο το μηδενικό (0) που μας έδωσε η… Αρμενία ή η δοκιμαζόμενη Ουκρανία.

Γι’ αυτό λοιπόν σας λέω: Μην αντιμετωπίζετε τη Eurovision σαν ένα κρίσιμο διεθνές forum όπου θα ακουστούν σοβαρές απόψεις και θα ξαναμοιραστεί ο κόσμος.

Δεν είναι Γιάλτα το πανηγυράκι, ούτε Συνθήκη της Λωζάνης. Πολλώ δε μάλλον, δεν είναι ούτε η Σάτι, ούτε η Κλαυδία, ούτε η Παπαρίζου και ο Ρουβάς… υπουργοί Εξωτερικών.

Κατασκευάσματα της μουσικής βιομηχανίας είναι όλοι τους και κρίνονται από τη διαχρονικότητα των τραγουδιών και του ταλέντου τους.

Από τίποτε άλλο. H Κλαυδία έχει φωνάρα αλλά φωνάρες έχουν εκατομμύρια, δεν κρίνεται το μέλλον της μόνο από αυτό.

Και κυρίως η μουσική παράδοση και γενικότερα η Ελλάδα δεν κρίνεται ούτε από χασμουρητά ούτε από ντεμέκ «πολιτικό τραγούδι» όπως η Αστερομάτα που θέλουν να μας πουλήσουν.

Ελεος πια…