Ένας σχιζοφρενής ΣΥΡΙΖΑ

Στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να στήσουν ένα εικονοστάσιο με τις φωτογραφίες του Καρτερού (GFY) του Πολλάκη (προσυπογράφω) του Γ. Τσίπρα (η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός) του Τζανετόπουλου (αρμοί της εξουσίας), της Χριστοδουλοπούλου (συριζοφρουροί).

Κάθε πρωί, να γίνεται ένα τρισάγιο με την ευχή το μέγεθος του εικονοστασίου να διευρύνεται. Φαντάζομαι ότι η έκκληση θα εισακουστεί, καθώς δεν φαίνεται να υπάρχει τέλος στις ακρότητες, φραστικές και άλλες,  των στελεχών του λαοπρόβλητου ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάζω διάφορες ερμηνείες για τα συμβάντα: από την ιδεοληψία έως την προσπάθεια υπονόμευσης του ανοίγματος που επιχειρεί ο αρχηγός προς το κέντρο. Ακούγοντας, όμως, τις τελευταίες ημέρες, τον άκρατο λαϊκισμό που έχει υιοθετήσει προσωπικά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (π.χ. να παγώσουν τα τιμολόγια της ενέργειας) καταλήγω ότι το πρόβλημα είναι βαθιά ψυχολογικό.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι σε πλήρη σύγχυση.

Η εσωστρέφεια κυριαρχεί, καθώς πέντε βασικές φράξιες μάχονται η μία την άλλη. Το ζητούμενο είναι η μορφή του κόμματος και ο έλεγχος του από την κεντρική με εκλεγμένη εξουσία, κατά τα πρότυπα των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών κομμάτων. Δεν θα έλεγες ότι αυτό βοηθά στην υιοθέτηση κοινής γραμμής, πολύ περισσότερο δε στην εκφορά της.

Οι δημοσκοπήσεις ενισχύουν την εσωστρέφεια. Η ήττα των εκλογών του 2019 διασκεδάστηκε άμεσα με το υψηλό ποσοστό που πήρε το κόμμα κι αυτό χρησίμευσε ως σάβανο λήθης για τα λάθη που είχαν γίνει όταν ήταν στην εξουσία. Η συνεχιζόμενη αδυναμία ανάκαμψης, όμως, είναι που…τρελαίνει το κόμμα.

Η αλήθεια είναι πως έχει δοκιμάσει τα πάντα. Στην αρχή εμφανίστηκε συναινετικό, με την μορφή της συγκατάβασης. Η πανδημία, εξάλλου, και η καθολική αποδοχή των κυβερνητικών μέτρων, δεν άφηναν περιθώρια άμεσης επίθεσης.

Γρήγορα, όμως, κυριάρχησαν τα προπατορικά αντανακλαστικά. Με τα πρώτα λάθη της κυβέρνησης – λάθη όπως τα ερμήνευσε το κόμμα—οι επιθέσεις ξεκίνησαν. Τότε ήταν που στον ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν ότι το παρατσούκλι «τεφλόν» ταίριαζε περισσότερο στον Κυριάκο Μητσοτάκη απ’ ότι στον Κώστα Σημίτη.

Από εκεί και πέρα ο κατήφορος ήταν προδιαγραμμένος– λόγω της ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ιστορικά, όλα τα αριστερά/κομμουνιστικά κόμματα ήρθαν στην εξουσία με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν με την υποστήριξη των όπλων – οπότε και η κατάκτηση των αρμών της εξουσίας ήταν εύκολη, άμεση και καθοριστική.  Ο δεύτερος ήταν με την υιοθέτηση ενός άκρατου λαϊκισμού, που εκφραζόταν με ένα απίθανο μίγμα απήχησης στην κοινωνική απελπισία, στην αίσθηση απώλειας ταυτότητας, στην εκτεταμένη ανέχεια και σ’ έναν ψευδεπίγραφο πατριωτισμό. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση, η κατάκτηση των αρμών της εξουσίας ερχόταν πιο σταδιακά, εκ των έσω, με την σταδιακή υποβάθμιση του κοινοβουλίου, τον έλεγχο της δικαιοσύνης και το ουσιαστικό μονοπώλιο της πληροφόρησης.

Έτσι ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Με την δεύτερη μέθοδο. Η πρώτη δοκιμάστηκε το 1945 και απέτυχε με την ήττα του Εμφυλίου. Το 2015 ο  ΣΥΡΙΖΑ του 3% εκμεταλλεύτηκε μία μοναδική συγκυρία και ανέβηκε τα σκαλιά της εξουσίας. Εκεί φάνηκε το πολιτικό αισθητήριο του Αλέξη Τσίπρα.

Υπό άλλες συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να είχε προχωρήσει στην εξασφάλιση του μονοπωλίου της εξουσίας. Οι καταστάσεις, όμως, του 2015 δεν είχαν καμία σχέση με αυτές του 1945 όταν η ΕΣΣΔ επέβαλε καθεστώτα ή φρόντιζε για την υπονόμευση αυτών που δεν συμβάδιζαν.  Τώρα υπήρχε η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, το διεθνές σύστημα διακυβέρνησης, η παγκοσμιοποίηση. Τώρα, υπήρχαν ώριμοι και ανεξάρτητοι θεσμοί της ελληνικής δημοκρατίας. Τώρα, υπήρχε ισχυρή θεσμική αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δοκίμασε, βέβαια: Ο Νίκος Παππάς ανέλαβε τα ΜΜΕ, ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος την δικαιοσύνη, ο Τσίπρας το κοινοβούλιο. Ευτυχώς για την χώρα οι προσπάθειες δεν ευδοκίμησαν. Επιπρόσθετα, η προσέγγιση της οικονομίας με ιδεολογικά σχήματα και η εμπλοκή της Ε.Ε. δεν επέτρεψαν την αλόγιστη επέκταση του κράτους. Τέλος, ο συνδυασμό της ιδεολογικής παρωπίδας με την απειρία στην άσκηση εξουσίας, οδήγησαν στην τεράστια διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και στον καταποντισμό της στην συνείδηση της πλειοψηφίας.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε πλήρη ιδεολογική και λειτουργική σύγχυση και τα περισσότερα στελέχη του σε κατάσταση σχιζοφρένειας. Ο Καρτερός είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ζει μόνο με το μίσος του και τον θυμό του. Είχε την ευκαιρία να εκδικηθεί προσωπικά και την έχασε. Απορώ πως αντέχει τον εαυτό του. Ο Πολλάκης και οι υπόλοιποι είναι οργισμένοι γιατί είχαν την εξουσία και δεν την κράτησαν. Η πιο καταλογιστικά ακριβής τοποθέτηση προήλθε από μέλος της οικογένειας και απόλυτα εξηγεί στην σημερινή σχιζοφρένεια του ΣΥΡΙΖΑ: «Είχαμε την κυβέρνηση, δεν είχαμε την εξουσία.»

Ας μην υπάρχουν ερωτήματα, λοιπόν,  γιατί εκφράζονται όπως εκφράζονται οι Πολλάκηδες, οι Τζανετόπουλοι, οι Χριστοδουλόπουλλοι.

Είχαν την ευκαιρία να πάρουν την εξουσία και την έχασαν. Σήμερα  βλέπουν ότι η προοπτική να κερδίσουν δεύτερο γύρο ξεθωριάζει όλο και περισσότερο.

Πώς να μην τρελαίνονται οι άνθρωποι;

Αυτή η συνεχής ώθηση στα άκρα των λέξεων και των ιδεών, δεν βρίσκει πια απήχηση στην κοινωνία. Η απορία δεν είναι γιατί το δοκίμασαν. Είναι γιατί δεν αλλάζουν δρόμο; Η απάντηση, βέβαια, μπορεί να είναι ότι απλά δεν μπορούν.

Είναι θέμα DNA.