Γιατί διασκεδάζω, όταν διαβάζω για επική μάχη στην Βουλή Μητσοτάκη -Τσίπρα

Οφείλω να ομολογήσω ότι αντιμετωπίζω πλέον τις προβλέψεις κάθε μορφής με αυξημένο σκεπτικισμό.

ΚΙ αυτό, διότι οι οικονομικές εξελίξεις εξαρτώνται πλέον σε μεγάλο βαθμό από τις πολιτικές, οι πολιτικές από τις γεωπολιτικές κι αυτές με την σειρά τους από την τρέλα που κουβαλά κάθε ηγέτης στον κόρφο του.

Διασκεδάζω, έτσι, όταν διαβάζω για επική μάχη στην Βουλή μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα, λόγω του προϋπολογισμού.

Για ποιο πράγμα μιλάμε, αλήθεια;

Αν ο Τσακαλώτος είχε φτιάξει τον προϋπολογισμό θα βλέπαμε αύξηση στις κοινωνικές δαπάνες, μείωση στα εξοπλιστικά προγράμματα και άνοδο είτε της φορολογίας είτε του πρωτογενούς ελλείμματος.

Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα.

Πρόκειται, δηλαδή, για μία βαθιά πολιτική διαφορά, που δεν έχει σχέση με την οικονομία.

Η μάχη των δύο αρχηγών, εξάλλου, που δεν αντέχουν πλέον ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο, είναι εξόχως ιδεολογική ενώ, με πρωτοβουλία Τσίπρα, έγινε και προσωπική.

Ο προϋπολογισμός απλά προσφέρει μία αφορμή, για τις συνηθισμένες καθ’ υπερβολή κορώνες από τον Τσίπρα και για την απαξίωση του αντιπάλου από τον Μητσοτάκη.

Με τον ίδιο και επαυξημένο σκεπτικισμό αντιμετωπίζω τις εξαιρετικά ακριβείς προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών – ναι στην ΕΚΤ της Κας Lagarde και στην FED του κ. Powell αναφέρομαι — όσον αφορά τον πληθωρισμό.

Θαυμάστε λεπτομέρεια:

ΕΚΤ                Έτος               FED

8,4%               2022               5,6%

6,3%               2023               3,1%

3,4%               2024               2,5%

2,3%               2025               2%

 

Δεν γνωρίζω αν απαιτείται θάρρος ή θράσος ή απέραντη τυφλή πίστη στα μοντέλα για να κάνεις στην σημερινή εποχή τέτοιες προβλέψεις για το μακρινό μέλλον με τόση ακρίβεια.

Ένας από τους οικονομολόγους των δύο οργανισμών θα απαντούσε ότι η πρόβλεψη γίνεται με την υπόθεση του ceteris paribus – ότι δηλαδή όλα α άλλα πράγματα α παραμείνουν ως έχουν.

Θεωρώ ότι αυτές οι προβλέψεις αντιπροσωπεύουν ότι το χειρότερο υπάρχει σήμερα στα οικονομικά και τους οικονομολόγους. Η υπόθεση καθιστά την πρόβλεψη άχρηστη, εκτός στον βαθμό που προσφέρεται ως οδηγός για την αυτοεκπλήρωση της.

Οπότε τίθεται ξανά και ξανά το ερώτημα: πως μετριέται το κοινωνικό κόστος της απόφασης να πέσει ο πληθωρισμός υποχρεωτικά στο 2% (και να μην είναι 3% ή 4%);

Ποιος πολιτικός, θύμα ποιανού οικονομολόγου το ενστερνίστηκε και το επέβαλλε στον λαό;

Δύο διαφορετικές περιπτώσεις που έχουν κοινό υπόβαθρο: την εμμονή. Εμμένει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον υπέρ πάντων αγώνα, με αιχμή την κατακρήμνιση της πολιτικής ζωής στον βούρκο.

Αυτό μόνο ξέρει να κάνει – άλλη δεξιότητα δεν μπορεί να μάθει.

Εμμένουν τα ΜΜΕ για σφάξιμο στην Βουλή, διότι έτσι πιστεύουν ότι θα έχουν αναγνώστες.

Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν είτε ο ένας είτε τα άλλα τεστάρανε ποτέ στην υπόθεση που κάνουν.

Εμμονή οι τραπεζίτες με το 2% για τον πληθωρισμό, όταν οι ΗΠΑ στέλνουν patriot στην Ουκρανία. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε αν αυτό το γεγονός λήφθηκε υπόψη στις προβλέψεις τους.

Προσπαθώ να υπογραμμίσω ότι όταν ο κόσμος γύρω σου αλλάζει με τρόπο δραματικά απρόβλεπτο και απρόβλεπτα δραματικά, λίγη μετριοπάθεια δεν θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Ότι ήρθε ο καιρός να θυμηθούμε τον τίτλο και το περιεχόμενο του βιβλίου του Tom Wolfe “The Bonfire of Vanities” – ήγουν «Το κάψιμο στην φωτιά των επάρσεων».

Διαβάστε επίσης

Γιατί ο κ. Τσιάρας οφείλει να παραιτηθεί