Η παραίτηση του Γιώργου Παπαβασιλείου πλήρως εξηγεί την αδυναμία της αντιπολίτευσης να πείσει τους πολίτες ως εναλλακτικό πόλο εξουσίας. Ο Παπαβασιλείου μπορεί να θεωρηθεί ως θύμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αποτελούν πλέον τον δείκτη πολιτικής καθαρότητας λειτουργώντας ως πολιτική λαιμητόμος, αλλά αυτή είναι μία ορθή πλην επιφανειακή ερμηνεία.

Ο με θητεία μόλις 24 ωρών διευθυντής του γραφείου του Νίκου Ανδρουλάκη παραιτήθηκε διότι η «όχι σε όλα» τακτική στον βαθμό της απολυτότητας που εγκαινίασε ο Αλέξης Τσίπρας, έχει μεν πλέον μπολιάσει όποιο κόμμα βρίσκεται ενάντια στην κυβέρνηση, δεν συνάδει όμως με το αίσθημα του πολίτη που απλά κουράστηκε με την συνεχή, αδόκιμη, στείρα αντιπολιτευτική άρνηση.

Το κείμενο της παραίτησης, όπου ο κ. Παπαβασιλείου αισθάνθηκε πως όφειλε να αποδείξει τα κομματικά του διαπιστευτήρια άγρια επιτιθέμενος στον Πρωθυπουργό και ερχόμενος σε άμεση αντίθεση με τα δικά του λεγόμενα, δεν μπορεί παρά να παραπέμψει στο έργο του Σαρτρ «Τα Βρώμικα Χέρια» και την απελπισμένη προσπάθεια του Hugo Barine να επιλύσει την προσωπική αλλά και δομική σύγκρουση ανάμεσα στην καθαρότητα των ιδεών και την «βρωμιά» της πολιτικής πράξης. Για να διασώσει τα όποια Πασοκικά χαρακτηριστικά του είχαν απομείνει και να διαφυλάξει το όποιο Πασοκικό μέλλον θα μπορούσε να έχει, ο Γιώργος Παπαβασιλείου αισθάνθηκε ότι όφειλε δημόσια να απαρνηθεί το παρελθόν του.

Τα θέματα που εγείρονται είναι πολλά. Ο Παπαβασιλείου είχε να επιτελέσει έναν θεσμικό ρόλο. Η πίστη, όμως, προς τον αρχηγό θεωρείται προϋπόθεση πολιτικής αξιοπιστίας, οπότε τα θετικά σχόλια για αντίπαλη παράταξη ήταν καταδικαστέα—όποτε κι αν είχαν γίνει. Το εάν ο Παπαβασιλείου ήταν άξιος για τον θεσμικό ρόλο που του ανατέθηκε δεν συμπεριλήφθηκε στην εξίσωση.

Από την πλευρά του ο Θυμωμένος Νίκος δεν μπήκε καν στο δίλημμά αν όφειλε να στηρίξει ένα πρόσωπο που ο ίδιος είχε επιλέξει βάζοντας την επάρκεια και το παρόν πάνω από το κομματικό branding και το παρελθόν. Στην ουσία ο Ανδρουλάκης έστειλε να ξεκάθαρο μήνυμα πολιτικού ελέγχου της κομματικής νομιμοφροσύνης απόλυτα αντάξιο της Σοβιετικής Ένωσης. Τα στελέχη του δεν έχουν δικαίωμα σε προσωπικές απόψεις έστω κι αν αυτές ανάγονται στο μακρινό παρελθόν.

Η έννοια μίας αντιπολίτευσης που έχει τόση αυτοπεποίθηση ώστε να μπορεί να συμφωνεί με τον αντίπαλο σε ορισμένα θέματα και να το καταχεριάζει σε άλλα, δεν φαίνεται πως εμπεδώθηκε ποτέ είτε στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, είτε σε όποιο άλλο μη κυβερνών κόμμα. Ρώτησαν, όμως, τους πολίτες τι γνώμη έχουν γι’ αυτήν την τακτική (διότι στρατηγική πάντως δεν είναι); Δεν ρώτησαν, γι’ αυτό και η κοινωνία εξακολουθεί να τους απορρίπτει.

Η έλλειψή ανεκτικότητας για την ετερόδοξη γνώμη σαφώς δεν είναι γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ και της λοιπής αντιπολίτευσης. Η λειτουργία με τη νοοτροπία στρατοπέδου είναι. Κι αν τα άλλα κόμματα δεν μπορούν στην πραγματικότητα να προσβλέπουν στην εξουσία, το ΠΑΟΣΚ που θα μπορούσε να έχει αξιώσεις—και θεωρεί πως τις έχει — μόλις απέδειξε πως αναπαράγει τη νοοτροπία που υποτίθεται πως θέλει να υπερβεί.

Για τον ίδιο τον Γιώργο Παπαβασιλείου, η υστεροφημία του θα είχε διασφαλιστεί αν είχε την τόλμη να πει το αυτονόητο: Ναι, επικροτώ το σωστό και χρήσιμο για την κοινωνία όποιος κι αν το κάνει – διαφωνώ όταν θεωρώ πως δεν είναι ορθό και χρήσιμο για το κοινό καλό. Αυτό και μόνο θα δημιουργούσε αύρα επιδοκιμασίας και εμπιστοσύνης προς τον ίδιο και προς το κόμμα.

Η ευκαιρία ήρθε και έφυγε. Ανεπιστρεπτί. Όταν οι πολιτικοί και τα στελέχη δεν κρίνονται για την ικανότητα, την παιδεία, την ευθυκρισία τους, αλλά για την προηγούμενη και νυν καθαρότητα των δηλώσεών τους το παιγνίδι έχει χαθεί για τους ίδιους και για την κοινωνία.

 

Διαβάστε επίσης 

Ο Φάμελλος ζητά σωσίβιο – O Τσίπρας αλλάζει θάλασσες

Ο Mamdani στη Ν.Υ. ο Ανδρουλάκης στην Αθήνα: Όταν η πολιτική ζητά ευθύνη και όχι ταυτότητα

Ηθική, όχι μηχανική: Tο μήνυμα του Στουρνάρα στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης