Εκσυγχρονισμός στην Παιδεία: Ένα ακόμη “έθιμο”;

Κάθε καινούργια κυβέρνηση που αναλαμβάνει την εξουσία έχει ένα κοινό παρονομαστή με την προηγούμενη. Την υπόσχεση για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό του κράτους. 

Το αποτέλεσμα; Επικράτηση του «πατροπαράδοτου» εθίμου που θέλει στη χώρα μας σχεδόν κάθε καινούριος Νόμος να μη παραμένει σε ισχύ πάνω από τέσσερα με πέντε χρόνια και ο εκσυγχρονισμός του κράτους να παραπέμπεται στις καλένδες.

Έτσι και στον χώρο της παιδείας.

Έπειτα από πέντε χρόνια αφότου έγινε η τελευταία σημαντική μεταρρύθμιση με τον περίφημο νόμο Διαμαντοπούλου, η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να επιχειρεί έναν καινούργιο σχεδιασμό στην εκπαίδευση.

Στόχος του υπουργείου η αναβάθμιση και η ποιότητα στην παιδεία με ισοβαθμισμένα κριτήρια για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Ωραία μέχρι εδώ.

Η ιδέα για ένα ‘’πανεπιστημιακού τύπου’’ σχολείο δείχνει ριζοσπαστική και καθόλου κατακριτέα πλην όμως απαιτεί μεθόδευση και πραγματικό όραμα.

Με ποιο τρόπο όμως;

Tο μοντέλο πάνω στο οποίο το υπουργείο φαίνεται να βασίζει το νέο του σχεδιασμό είναι εκείνο του αγγλόφωνου International Baccallaureate το οποίο εφαρμόζεται διεθνώς αλλά και στη χώρα μας (στην ιδιωτική εκπαίδευση) με επιτυχία τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια.

Το πρόγραμμα περιορίζεται σε έξι μαθήματα επιλογής στις δύο τελευταίες τάξεις του λυκείου και για την εισαγωγή σε αυτό λαμβάνονται υπόψιν μέχρι και οι βαθμοί της Γ’ γυμνασίου.

Για την επιτυχή ολοκλήρωση δε και εξασφάλιση μιας θέσης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού πέρα των εργασιών και των συνεχόμενων εξετάσεων ανά περιόδους μέσα στην κάθε χρονιά υπολογίζονται και οι εξωσχολικές δραστηριότητες του κάθε μαθητή όπως επίσης και η κοινωνική του συνεισφορά πχ βοήθεια σε άστεγους, ορφανοτροφεία κλπ.

Το σημαντικότερο όμως είναι η φιλοσοφία του εν λόγω προγράμματος.

Βασίζεται πέραν όλων των άλλων στη κριτική σκέψη και στην εις βάθος γνώση των επιλεγμένων από τον υποψήφιο, μαθημάτων μέσα από την έρευνα και τις εργασίες ανάλογα με την επαγγελματική του κατεύθυνση. Αλλά πως η κυβέρνηση θα καταφέρει να εφαρμόσει ένα τόσο πρωτοποριακό πρόγραμμα;

Διότι για να το πετύχει θα πρέπει πρωτίστως να σπάσει το σημερινό σαθρό κατεστημένο που θέλει τον μαθητή να αποστηθίζει  και τον καθηγητή να απαιτεί να ακούσει και το τελευταίο κόμμα.

Εκείνο που θέλει τον εκπαιδευτικό να βουλιάζει στον απαθή ρόλο του δημοσίου υπαλλήλου (και πλέον από ό,τι φαίνεται και του ιδιωτικού)που τον κάνει να ενδιαφέρεται μόνο για την παράδοση του μαθήματος εξασφαλισμένος από την μονιμοποίηση του και την ενασχόληση με την παραπαιδεία.

Γιατί άλλωστε να βγει από τον δρόμο του όταν έχει βρει την ‘’πηγή’’ ενός συμπληρωματικού εισοδήματος;

Δεν λέω ότι το κάνουν όλοι. Υπάρχουν και αρκετοί που έχουν αντιληφθεί ότι ασκούν κοινωνικό λειτούργημα και έχουν βγει οικειοθελώς από τη ‘’βολή’’ τους.

Δεν μιλάμε γι’ αυτούς.

Πώς σκοπεύει λοιπόν να αλλάξει το υπάρχων καθεστώς;

Με μερικά επιμορφωτικά σεμινάρια και αλλαγή της βιτρίνας; Αυτά δεν φτάνουν.

Το κλειδί βρίσκεται στα οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα.

Σε αυτά θα πρέπει να βασίσει το υπουργείο το καινούργιο εγχείρημα που ετοιμάζει.

Εκεί θα πρέπει να εστιάσει την προσοχή της για να καταφέρει να πολεμήσει και την παραπαιδεία.

Ούτε η εξασφάλιση της μονιμότητας αλλά ούτε και η αποκλειστική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες της κι ας έρχεται σε αντίθεση με τις ιδεολογίες της .

Άλλωστε δεν είναι αυτή η δουλειά της.

Αν δεν υπάρχουν τα κονδύλια και δεν μπορεί να υπερβεί τα κομματικά της συμφέροντα τότε καλύτερα να αφήσει τους Νόμους ως έχουν αλλιώς το εγχείρημα θα καταλήξει όπως και των προηγουμένων κυβερνήσεων, ένα μισοτελειωμένο αναχρονιστικά ‘’μοντέρνο’’ οικοδόμημα εις βάρος χιλιάδων παιδιών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

http://www.mononews.gr/famar-tis-ikogenias-marinopoulou-ipevale-etima-d/74567