Δεν ήταν απλά εθιμοτυπική η επίσκεψη της Μπουχ

Μπορεί η επίσκεψη της Κλαούντια Μπουχ (Claudia Buch) να χαρακτηρίζεται ως εθιμοτυπική, και ως ένα βαθμό να είναι, αλλά η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική.

Η νέα επικεφαλής του SSM (Single Supervisory Mechanism),  που διαδέχτηκε τον Andrea Enria μετά την πενταετή θητεία του, είναι γνωστή για τις ξεκάθαρες απόψεις της αλλά ειδικά για την τάση της να θέλει να προβλέπει κινδύνους πριν ξεσπάσουν. Σε ομιλίες της και άρθρα της έχει υπογραμμίσει την σημασία αυτής της πρόβλεψης που επιχειρείται με την χρήση διαφόρων διαθέσιμων εργαλείων (macroprudential policy) με κύρια έμφαση, βεβαίως, στην δημοσιονομική σταθερότητα. Κατά μία έννοια είναι το αντίθετο το πρώην προέδρου της FED Alan Greenspan, που θεωρούσε πως οι οικονομολόγοι δεν έχουν τρόπο να προβλέπουν τις λεγόμενες «φούσκες» (bubbles) απ’ όπου κι αν προέρχονται – πολύ περισσότερο αυτές που σχετίζονται με τα ακίνητα.

Η προϋπηρεσία της Buch ως αντιπροέδρου στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας  (Budensbank), και μάλιστα ως επικεφαλής της Διεύθυνσης Τραπεζικής και Χρηματοπιστωτικής Εποπτείας, της έχει προσφέρει μία μοναδική εμπειρία στα θέματα αυτά. Η ακαδημαϊκή της καριέρα  με διδακτορικό από το πανεπιστήμιο του Κίελου, και ως καθηγήτρια στα πανεπιστήμια του Tubingen και Magdeburg της έχει δώσει όλες τις  θεωρητικές γνώσεις και τα ανάλογα εργαλεία για να είναι αποτελεσματική στο έργο της.

Για την Buch  η βασική έννοια της macroprudential policy αναφέρεται στην διαπίστωση του ρίσκου και στην εκτίμηση του ως προς τις επιπτώσεις που ενδέχεται να έχει στην οικονομία αν οι εκτιμήσεις αποδειχθούν αισιόδοξες. Φυσιολογικά, στη βάση αυτή, μπορεί να λεχθεί ότι όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα στα  τρία «κλασσικά» σενάρια (αισιόδοξο, μεσαίο—και πιο πιθανό, απαισιόδοξο) η νέα επικεφαλής του SSM θα επέλεγε το τρίτο.

Στην Ελλάδα δεν ήρθε τυχαία – και μάλιστα τόσο σύντομα στην θητεία της. Τρία είναι τα θέματα που απασχολούν – στο παρασκήνιο, καθώς άλλο τα βαθύτερα και γνωστά  προβλήματα και άλλο η προβολή με μία δόση δημοσίων σχέσεων.

Το πρώτο είναι η αναβαλλόμενη φορολογία – δεν αποτελεί μυστικό ότι αν ληφθεί υπόψη στους υπολογισμούς επάρκειας κεφαλαίων η εικόνα δεν είναι και τόσο καλή.

Το δεύτερο αφορά την ποιότητα των έργων του Ταμείου Ανάκαμψης που χρηματοδοτούν οι τράπεζες – ειδικά ως προς τα χρονικά όρια και την πιστή εκτέλεση των όσων προβλέπονται σε κάθε επενδυτικό σχέδιο.

Το τρίτο, που εν μέρει συνδυάζεται με το δεύτερο, εστιάζεται στην πιστωτική επέκταση. Η Buch είναι γνωστή πολέμιος των χαμηλών επιτοκίων και θέλει να σιγουρευτεί ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν παρασύρονται σε πιστωτική επέκταση που δεν συνάδει με το σημερινό περιβάλλον των υψηλών επιτοκίων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει κάνει σημαντικά βήματα εξυγίανσης. Η διαπίστωση φέρει ευρωπαϊκή σφραγίδα. Αλλά  προβλήματα παραμένουν—και είναι αλληλοσυνδεόμενα. Για παράδειγμα, μπορεί οι τράπεζες να έχουν ξεφορτωθεί τα κόκκινα δάνεια, αλλά για την οικονομία η πίεση από την ύπαρξη τους παραμένει – η ιδιοκτησία τους άλλαξε, όχι το βάρος τους παρά τα κουρέματα. Το ευρύτερο περιβάλλον δεν μπορεί, έτσι, παρά να έχει αντανάκλαση και στις τράπεζες.

Η Buch θα πρέπει να είχε καλά λόγια να πει. Δεν θα είναι έκπληξη, όμως, με δεδομένη την πορεία της, αν μαθευτεί ότι ταυτόχρονα κατέστησε σαφείς τους φόβους της και υπογράμμισε τους κινδύνους που εξακολουθούν που να υφίστανται.

Διαβάστε επίσης

Το τεράστιο ψέμα της «δημόσιας διαβούλευσης» στην Ελλάδα