Άρθρο παρέμβαση: Κώστας Αχ. Καραμανλής – “Περπατώντας σε ναρκοπέδιο”

Το όνομα είναι βαρύ. Ως εκ τούτου, όταν το φέρεις,  δεν κρίνεσαι μόνο από τις πράξεις σου αλλά και από το πώς το διαχειρίζεσαι. 

Είναι, όμως, μία κληρονομιά που δεν ζήτησες και για την οποία δεν μπορείς να είσαι υπεύθυνος. 

Για την ελληνική κοινωνία, πάντως, μολονότι οι βαθιές χαρακιές που άφησε ο Εθνάρχης στο συλλογικό θυμικό μπορεί σταδιακά να ξεθωριάζουν, οι εθνικές απαιτήσεις από τους απόγονούς του παραμένουν υψηλές.

Ο Κώστας Καραμανλής (του Αλέκου) ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς.  

Τα συνθήματα «επανίδρυση του κράτους» και «μηδέν ανοχή στην διαφθορά», βρήκαν ευήκοα πολιτικά ώτα, γιατί εξέφραζαν τις κρίσιμες επιθυμίες μίας δυναμικής κοινωνικής πλειοψηφίας. 

Η ελλειμματική ικανοποίηση τους, σημάδεψε την παράταξη για μία δεκαετία. 

Το 1979 χρειάστηκε ένας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (μαζί με τον Θανάση Κανελλόπουλο) για να σωθεί η Νέα Δημοκρατία. 

Το 2019, η ιστορία δεν επαναλήφθηκε ως φάρσα αλλά ως deja vue ή replay: ο γιός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν αυτός που έβγαλε τη Ν.Δ. από τον πολιτικό Καιάδα. 

Ο Κώστας Αχ. Καραμανλής πρέπει να σηκώσει ένα ασήκωτο φορτίο: να αντιμετωπίσει την άυλη κληρονομιά του θείου και την επιφύλαξη ως προ την αποτελεσματικότητα που άφησε ο ξάδελφος. 

Ακόμη περισσότερο, καλείται να διαχειριστεί ένα χαρτοφυλάκιο που πριν από αυτόν κατείχαν ο θείος του και ο πατέρας του. Είναι ένα υπουργείο που ή σε «φτιάχνει» ή σε «θάβει».  

Η επιτυχία μετριέται από τον αριθμό των αρνητικών πρόσημων. Τα πολλά οδηγούν στην πολιτική κατακρήμνιση. 

Τα λίγα αναπτερώνουν ελπίδες, αυξάνουν την αυτοπεποίθηση, ανοίγουν τον δρόμο για μεγαλύτερα αξιώματα.. 

Σ’ αυτό το ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον, που η συγκυρία της πανδημίας το έχει μετατρέψει σε ναρκοπέδιο, ο νυν υπουργός υποδομών διακρίνεται τόσο για την σεμνότητα του όσο και για την αποτελεσματικότητα του. 

Απουσιάζουν οι μεγαλόσχημες εξαγγελίες και οι κραυγαλέες ανακοινώσεις προς τα ΜΜΕ. 

Είναι από τους λίγους υπουργούς που αφήνουν τις πράξεις να μιλούν περισσότερα από τα λόγια.

Άγνωστο αν αυτό είναι αποτέλεσμα στρατηγικής ή έμφυτης τάσης. Ότι κι αν είναι, πάντως, η αποτελεσματικότητα σε όρους πολιτικού σχεδιασμού και ανταπόκρισης στα θέλω της κοινωνίας είναι εμφανής. 

Αντίθετα με τους εταίρους μας στην Ε.Ε., η Ελλάδα σπατάλησε τους κοινοτικούς πόρους σε λαθεμένες προτεραιότητες. 

Η μικροπολιτική πρακτική υπερίσχυσε της οικονομικής σκέψης και αντί να φτιαχτούν υποδομές κτίστηκαν πλατείες, κέντρα πολιτισμού και αναπτυξιακές εταιρείες σε κάθε χωριό. Δημιουργήθηκε πρότυπο για την ανάπτυξη της… Μποτσουάνα. 

Στην Ισπανία το κάθε ΕΣΠΑ αφιερώθηκε σε συγκεκριμένο σκοπό με σαφές σχέδιο, χρονοδιάγραμμα και εποπτεία. 

Και πέτυχε. 

Ο Κώστας Αχιλλέα Καραμανλής δείχνει πως  επιχειρεί να βάλει ένα τέλος, στην ατέλειωτη δικομανία των ενδιαφερόμενων εταιρειών και στην διαρκή χρονική διελκυστίνδα για την κατακύρωση των έργων υποδομής. 

Είναι, ίσως, ένας από τους λίγους υπουργούς που έχουν συνειδητοποιήσει ότι χωρίς υποδομές δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη. 

Μετά από σχεδόν 16 χρόνια, μπαίνει ένα τέλος στην άδοξη εξέλιξη του μετρό (γραμμή 4).

Ο Στέφανος Μάνος θα πρέπει να χαμογελά πικρόχολα για την δικαίωση του. 

Η κρίση πεπραγμένων δεν ολοκληρώνεται ακόμη. Μετά τις μάχες για τα μέσα κυκλοφορίας, τον οδικό άξονα Πάτρα-Πύργος, τον Ε65, τον ΒΟΑΚ και το Καστέλι, ο Κώστας Αχιλλέα Καραμανλής κέρδισε και την μάχη του μετρό. 

Η έκβαση του πολέμου θα καθοριστεί από την λύση του Γόρδιου Δεσμού: την διασφάλιση της διαφάνειας στις κατακυρώσεις, της οικονομικής βιωσιμότητας στην εκτέλεση και της χρονικής συνέπειας στην παράδοση των έργων.

Η μέχρι σήμερα πορεία αποδυκνείει το σοβαρό έργο που γίνεται στο Υπουργείο.