Ανδρουλάκης: Κοινοτυπίες, αοριστίες και θράσος

Έχοντας για μήνες τώρα υπογραμμίσει (μαζί με πολλούς) την έλλειψη θέσεων εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ήλπιζα ότι ο νέος αρχηγός κάτι θα έκανε αν όχι για να ανατρέψει, τουλάχιστον για να διασκεδάσει αυτήν την κατάσταση. Περίμενα, λοιπόν, η αλήθεια είναι χωρίς μεγάλη αγωνία, την ομιλία του με την ευκαιρία της ΔΕΘ. Γνωρίζοντας, μάλιστα, ποιο είναι το κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που επεξεργαζόταν το οικονομικό πρόγραμμα, διατηρούσα ελπίδες πως ως κοινωνία  ίσως θα ακούγαμε κάτι το φρέσκο.

Η πρώτη αντίδραση μου, όταν διάβασα την ομιλία ήταν να μην την σχολιάσω καθόλου. Στον οικονομικό τομέα, πάντως, είναι περίπου σίγουρο πως οι όποιες προτάσεις Χριστοδουλάκη, θάφτηκαν από το πολιτικό επιτελείο του ετέρου Νίκου—το οποίο αδιάντροπα κατέληξε σε αοριστίες χωρίς νόημα, ανερυθρίαστα επανέλαβε κοινοτυπίες, αδίστακτα εμφανίστηκε θρασύ.

Προκαλώ οποιονδήποτε Νεοδημοκράτη και οποιοδήποτε Συριζαίο να διαβάσει την ομιλία του κ. Ανδρουλάκη και να πει αν συμφωνεί με περίπου το 90% του περιεχομένου της. Υποπτεύομαι ότι τουλάχιστον το 50% του ίδιου του κόμματός του θα είχε την αυτήν αντίδραση

Μας λέει λοιπόν, ο νέος αρχηγός:

«Προτεραιότητα μας είναι οι πολιτικές που δίνουν αξιοπρέπεια, ασφάλεια και προοπτική σε όλους τους Έλληνες και ιδίως στη νέα γενιά της εργασιακής επισφάλειας. Μια προοδευτική πρόταση για το αύριο της χώρας που οικοδομεί ένα κράτος διαφάνειας, αξιοκρατίας, λογοδοσίας, αποκέντρωσης της εξουσίας.»

Αυτή είναι, λοιπόν, η νέα πρόταση του κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος στην συνέχεια με θράσος υποστηρίζει ότι:

«Μετά από τη νέα σελίδα που άνοιξε η παράταξη τον Δεκέμβριο καθημερινά δίνουμε τη μάχη του συγκεκριμένου, χωρίς να υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος, με μοναδικό μας μέλημα τα συμφέροντα της πατρίδας και την ευημερία του Ελληνικού λαού.»

Το «συγκεκριμένο» θα πρέπει να ανήκει στην εικονική πραγματικότητα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, καθώς στην ομιλία του δεν υπάρχει τίποτα το συγκεκριμένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον, κατασκευάζει και διαλαλεί προγράμματα (Θεσσαλονίκης και άλλα) και σάτρα-πάτρα δίνει και μερικά νούμερα (άσχετα αν δεν ανταποκρίνονται πάντα στην πραγματικότητα). Ο Νίκος Ανδρουλάκης σκόρπισε υποσχέσεις που από την οικονομική πλευρά και μόνο είναι  έωλες.

Στην κριτική του δεν κατάφερε να έχει παρά ένα μόνο ψήγμα πρωτοτυπίας. Η αναφορά στην λεγόμενη αποστασία του 1965, στην βραχύβια διακυβέρνηση των τριών κομμάτων το 1969, στην υποθήκευση των παγίων της χώρας μέχρι το 2049, δεν νομίζω ότι προκάλεσε ρίγη ιερής αγανάκτησης σε πολλούς. Σωστός μερικώς ήταν στην κριτική του για την ροή ξένων επενδύσεων σε μη παραγωγικούς τομείς και στην ανεπάρκεια του τραπεζικού συστήματος. Συγκεκριμένα, γι’ αυτό, ο κ. Ανδρουλάκης καλό θα ήταν να θυμηθεί την τεράστια ευθύνη που φέρει το ΠΑΣΟΚ για την σημερινή κατάντια των τραπεζών.

Η θρασύτητα, στην οποία δυστυχώς των παρέσυραν οι λογογράφοι του, εκτός από θυμό (διότι υποτιμά την νοημοσύνη των πολιτών) προκαλεί και ειρωνεία. Κατηγορεί τους Μητσοτάκη και Τσίπρα ότι έχουν κοινό πάθος για την εξουσία. Δηλαδή, αναρωτιέται ο πολίτης, ο κ. Ανδρουλάκης δεν κυνηγά την εξουσία; Ως αρχηγός πολιτικού κόμματος τι θέλει; Να παίζει κούκλες;

Τελικά, η ομιλία αντί να επιχειρεί να χαράξει νέες γραμμές έστω σε δύο-τρία μεγάλα θέματα που θα έδινε έτσι τροφή για συζήτηση και θα προσέλκυε την προσοχή του πολίτη, χάνεται μέσα στους δύο άξονες που υπόγεια την διαρρέουν: την απελπισμένη προσπάθεια να σηκώσει το λάβαρο ενός ΠΑΣΟΚ που δεν υπάρχει πια και την άκαρπη προσπάθεια να αναγάγει την υποκλοπή του τηλεφώνου του σε μείζον θέμα κατάλυσης της δημοκρατίας.

Για την κρυφή ικανοποίηση ότι έτσι βρήκε θέμα να μιλά δεν συζητά βέβαια.

Δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα, ο κ, Ανδρουλάκης δεν είναι αυτός που θα αναστήσει το Κέντρο. Αν αυτό μπορεί πλέον να αναστηθεί στο νέο γεωπολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που έχει προκύψει.

Διαβάστε επίσης

Θα γλυτώσουμε την ύφεση ή θα πάει πιο βαθιά;