Mια φορά κι έναν καιρό ήταν το Μινιόν…

H είδηση δεν είναι ότι το ιστορικό κτίριο του Μινιόν βγαίνει σε πλειστηριασμό. Ως περιουσιακό στοιχείο της Folli Follie που δεν έχει δεσμευτεί. Ούτε ότι το ελάχιστο τίμημα εκκίνησης πλειστηριασμού του ακινήτου εκτιμάται στα 25 εκατ. ευρώ. Όταν υπάρχουν συναισθήματα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, παιδικές αναμνήσεις, Άγιος Βασίλης με νοικιασμένη στολή, δύσκολα υπάρχουν ειδήσεις. Ή μάλλον υπάρχουν μόνο ειδήσεις που μπορεί και να μην μάθουμε ποτέ.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν το Μινιόν. Θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο στο 1944 και να βρεθούμε στην Ομόνοια, στην καρδιά της πόλης. Να περπατήσουμε στο οικοδομικό τετράγωνο: Πατησίων, Σατωβριάνδου, Βερανζέρου και Δώρου. Να χαζέψουμε τις βιτρίνες, να ζητήσουμε να μας τυλίξουν τα δώρα μας στο χαρτί με το εμμονικό λογότυπο, να ξαναζήσουμε το όνειρο με δραχμές.

Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’50. Το Μινιόν, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα πολυκαταστήματα της εποχής, στην Ευρώπη τουλάχιστον, (για την ιστορία ήταν το ενδέκατο σε μέγεθος), αν και η μόδα αργεί να φτάσει, είναι η εποχή που τα ρούχα πλένονται στο χέρι, οι γυναίκες φορούν Tόσκα, μεταποιούν τα ρούχα τους, ανακαλύπτουν με χρονοκαθυστέρηση το Νew Look του Dior, η πόλη «φωνάζει» με κίτρινα λεωφορεία και τραμ. Και φυσικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Μινιόν.

Το Μινιόν δεν ήταν μόνο τα Χριστούγεννα. Οι Polaroids. Ο Άγιος Βασίλης με την υπερμεγέθη στολή και το μούσι που ξεκολλούσε αλλά κανείς δεν πρόσεχε. Όταν είσαι παιδί όλα σου φαίνονται αθώα. Τεράστια. Αθάνατα. Το Μινιόν ήταν το πρώτο πολυκατάστημα με εννιά ορόφους, στο οποίο, μπορούσες να βρεις από σχολικά είδη και προσκλητήρια, μέχρι ταξιδιωτικό γραφείο και γραφείο φύλαξης. Μπορούσες να δημιουργήσεις σφραγίδες, να αγοράσεις δίσκους, να βρεις ανδρικά, γυναικεία, αθλητικά, είδη σπιτιού, ακόμη και pet shop, εποχιακά είδη ενώ στον έβδομο όροφο υπήρχε σαν ατραξιόν ένας πελώριος ελέφαντας… Και λίγο πιο πάνω μαλλί της γριάς και πισίνα με πλαστικές μπάλες, η χαρά του παιδιού. Και του γονιού.

Ο ιδρυτής του Μινιόν, Ιωάννης Γεωργακάς είχε γράψει και βιβλίο, για την ιστορία μιας ζωής, την ιστορία ενός καταστήματος, προσθέτοντας λέξεις και εικόνες, στη συλλογική μνήμη της πόλης. Σα να είχε γραφτεί στον τελευταίο όροφο του Μινιόν, εκεί όπου όλα έμοιαζαν παραμυθένια… Ένας οραματιστής που ξεκίνησε ως συνέταιρος στο περίπτερο «Μινιόν» που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Αιόλου και Σταδίου, για να ανοίξει και δεύτερο περίπτερο, να ρισκάρει, να επεκταθεί, να αλλάξει διευθύνσεις, να προσθέσει εμπορεύματα, να «μεγαλώσει».

Χρόνια μετά, οι Έλληνες έλεγαν για το Μινιόν ότι ήταν το «δικό τους» Harrods, κι ας ήταν πιο ταπεινό, πιο σεμνό, πιο oικείο. Ήταν η βόλτα του Σαββάτου, η σύντομη απόδραση, ο παιδότοπος μέσα στον παιδότοπο, με λύσεις και προτάσεις για όλους, χωρίς ίχνος υπεροψίας ή υπερβολής. Όλοι ήθελαν να προλάβουν τις εκπτώσεις της χρονιάς, κάτι που δεν συνέβαινε σε κανένα άλλο κατάστημα της πόλης. Το προσωπικό, περισσότεροι από 1000 υπάλληλοι, ήταν ετοιμοπόλεμο, τα ράφια άδειαζαν, οι κούκλες στις βιτρίνες κινδύνευαν να μείνουν γυμνές.

Εκεί όπου ακόμη και οι κυλιόμενες σκάλες θύμιζαν σκηνικό από ταινία του Stanley Kubrick. Ήταν το πρώτο mall της εποχής με χάι-τεκ σκάλες και κλιματισμό. Μια βόλτα στο Μινιόν αποτελούσε μια δημοκρατική πρόταση για όλους με τουλάχιστον 120.000 διαφορετικά είδη και για τον πιο απαιτητικό πελάτη. «Πάμε στο Μινιόν;», το σλόγκαν-παρότρυνση.

Ήταν ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου του 1980, όταν στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, το κτίριο κάηκε μαζί με το εμπόρευμα για να ξανανοίξει σε σύντομο χρονικό διάστημα με δάνεια, να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Αγοράστηκε από την Εlmec Sports, τον Όμιλο Φάις, με στόχο την ανακαίνιση και επαναλειτουργία για να αγοραστεί από το Folli Follie Group και στη συνέχεια να προταθεί για στέγαση κρατικών υπηρεσιών… Το Μινιόν ανακατασκευάστηκε, χρεωκόπησε, κρατικοποιήθηκε για να παραμείνει κλειστό από τότε.

Σήμερα η περιοχή έχει αναβαθμιστεί με ξένους επενδυτές να χτίζουν ξενοδοχειακές μονάδες γύρω από την πλατεία Ομονοίας, με το βλέμμα στο μέλλον. Με 21.000 τ.μ. δόμησης, δεν αποκλείεται να υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον και για την προοπτική της αξιοποίησης του Μινιόν ως ξενοδοχείο. Ως trophy asset. Μέχρι το τέλος του 2021 θα ξέρουμε. Τουλάχιστον ποιος θα είναι ο αγοραστής.

Μέχρι τότε μπορούμε να θυμόμαστε την «ψυχή» του Μινιόν, να μοιράζει τα Χριστούγεννα σοκολάτες στα παιδιά, το Μινιόν στα fifties, στα seventies, τα πακέτα με δέκα λάμες για το ξύρισμα, το κομμωτήριο με τις κάσκες και τα ρόλεϊ, τις πολυσέλιδες λίστες γάμου, τα ασπροκόκκινα γράμματα, φουτουριστικά, επαναλαμβανόμενα, το Μινιόν φωτισμένο, πληθωρικό, φιλόδοξο. «Φέτος στο Μινιόν η Άνοιξη έρχεται για όλες τις ηλικίες.»

Λέτε;

Διαβάστε επίσης:

Δημήτρης Ανδριόπουλος: Θέμα ημερών ο πλειστηριασμός του Μινιόν-Στα 25 εκατ. η ελάχιστη τιμή εκκίνησης

Από το Ζάππειο και την AXDW στο MadWalk… Αυτή είναι η ελληνική μόδα που θέλουμε να έχουμε;

Αριστοτέλης Ωνάσης: 50 σοφά λόγια για την επιτυχία, το σεξ, τις γυναίκες…