Γιώργος Μαζωνάκης: Ανήκει στον ίδιο και στα όνειρα του, δε θέλει κανένα μες στη μοναξιά του

Ήταν αυτές οι αχνιστά καυτές, μεσαίες μέρες του Αυγούστου, που η πυρακτωμένη Αθήνα ερημώνει από τους κατοίκους της και γίνεται άντρο, ενθουσιασμένων από το μεταποκαλυπτικό couleur locale, τουριστών. Με την αργία του 15Αύγουστου να έχει οριακά ξεκινήσει, δημοσιογραφικοί οργανισμοί, τηλεοπτικοί σταθμοί, γενικά Μέσα και γραφεία είναι άδεια και όσοι έχουν φορτωθεί τις βάρδιες των άγιων στις παραλίες ημερών, βαριεστημένα γεμίζουν σελίδες για το «που θα γιορτάσει η κυβέρνηση της Παναγίας».

Κατά τα άλλα τίποτα δεν συμβαίνει και όπως αφόριζε ο μακαρίτης ο Ουμπέρτο Εκο «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Και όμως! Είναι 14 Αυγούστου. Ο Γιώργος Μαζωνάκης, με περίπου 33 χρόνια καριέρας, αγαπητός, διαφορετικός, που δείχνει να μη παίρνει τα σταριλίκια σοβαρά και να αποδημεί την ίδια τη δική του εικόνα ως ίνδαλμα, γυρνάει από το πρωινό του μπάνιο στο σπίτι του στην Άνω Βούλα.

Γνωστή είναι άλλωστε η ρουτίνα του και πως κολυμπά κάθε πρωί, χειμώνα και καλοκαίρι, γιατί για αυτόν η θάλασσα είναι η «κάθαρση» του, όπως έχει δηλώσει, πολλές φορές. Λοιπόν, όπως, είναι με το αλάτι και τα βρεγμένα του ρούχα, τον περίμενε περιπολικό της αστυνομίας με εισαγγελική εντολή, ύστερα από αίτημα συγγενών πρώτου και δεύτερου βαθμού, συγκεκριμένα της αδελφής και του πατέρας του, για να τον οδηγήσει σε δημόσια ψυχιατρική κλινική. Τα λιγοστά εν ενεργεία πληκτρολόγια κηρύσσουν πυρ…

…Ο τραγουδιστής που έβαλε soundtrack στις ζωές μας, στα ξενύχτια, τους μεθυσμένους χωρισμούς, τις αρχές αβέβαιων ερώτων, την ξεχασμένη οδήγηση μας, τα γλέντια, μόλις έδινε το τέλειο τίτλο για τις μέρες, που τίποτα δε συμβαίνει και μάλιστα, ενώ οι κάμερες είναι κατεβασμένες και οι τηλεοπτικές εκπομπές σιωπούν. Πριν καλά καλά ο λαϊκός σταρ φτάσει στο Δρομοκαΐτειο, το όνομα του έχει δημοσιοποιηθεί.

Ακόμη και αν δεν ήθελε αναγκάζεται να βγάλει ανακοίνωση και να αναλάβει τον δημόσιο χειρισμό της υπόθεσης ο δικηγόρος του. Αναφέρει δε, πως ο εγκλεισμός του ήταν βέβαια, εν αγνοία του και «άθλια μεθοδευμένος», πως δεν πάσχει από ψυχικό νόσημα και δεν θεωρείται επικίνδυνος από το περιβάλλον. Αναφέρεται συγκεκριμένα σε δικαστική διαμάχη και καταθέσεις μηνύσεων που σχεδίαζε, υπονοώντας ότι η κίνηση έγινε εν όψει αυτών.

Ο ακούσιος εγκλεισμός του, συμβαίνει παραμονή Δεκαπενταύγουστου, πριν από αργία και Σαββατοκύριακο! Τα social media συρίζουν, ήδη, ετυμηγορία με τις λέξεις έτοιμες για λιθοβολισμό. Πλακίτσες, χιουμοράκι και η συνήθης χωλή σε μια κοινωνία μας έχει ακόμη δρόμο μέχρι να αφαιρέσει το στίγμα γύρω από την ψυχική υγεία, περιορίζονται και περιθωριοποιούνται νωρίς.

Κυριαρχεί, όμως, η αλληλεγγύη προς τον Μαζωνάκη και η διακριτικότητα για την οικογενειακή διαμάχη, με μια ανέλπιστη ευαισθησία, που δείχνει, απ τη μια ωριμότητα του μεγάλου κοινού και απ την άλλη το πόσο αγαπητός είναι ο τραγουδιστής. Από την άλλη, πως να μην υπάρξει κατανόηση, όταν σύμφωνα με τα δεδομένα του Υπουργείου Υγείας για το 2024, καταναλώσαμε ως έθνος 28 εκατομμύρια συσκευασίες αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών, υπνωτικών, αντιψυχωσικών και άλλων ψυχοτρόπων φαρμάκων και με τρόπο ρωτάμε ρητορικά.

Για τον Γιώργο Μαζωνάκη όμως, άσχετα απ την κοινή γνώμη και την κατανόηση της, ακολούθησαν 5 μέρες εγκλεισμού, στο παλαιότερο ψυχιατρικό ίδρυμα της Ελλάδας, Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων. Τον λένε Γιώργο και δεν έχει μάθει μαργαρίτες να μαδάει, δεν περιμένει κανενός τον γυρισμό…

«… Θέλω τη παλιά μου γειτονιά…»

Με καταγωγή από τη Σητεία της Κρήτης και μεγάλωσε στη Νίκαια του Πειραιά. Ήταν εκείνα τα χρόνια, που τα παιδιά παίζανε ακόμα στους χωματόδρομους και πριν νυχτώσει βγαίνανε οι μανάδες και φωνάζανε προσκλητήριο, με τα ονόματα, που αν χρειαζόταν να ακουστούν πάνω από δυο φορές, άρχιζαν να έχουν τραβηγμένη τη λήγουσα, σε μια φωνητική επικείμενη επικινδυνότητα τιμωρίας.

Υπήρχε η γειτονιά, όλοι γνωρίζονταν και είχε μπάλα, πετροπόλεμο, κάλαντα, γιορτές και γλέντια σε αυλές με κληματαριές. Και είχε και στο Πέραμα, την αγαπημένη γιαγιά του, θείες και ξαδέλφια. Χρόνια αργότερα, το Πέραμα, του προκαλεί συγκίνηση και η μνήμη της γιαγιάς του φέρνει δάκρυα. Ήταν εκεί, που του έκαναν όλα τα χατίρια γιατί, ήταν και ο τελευταίος Μαζωνάκης, δεν υπάρχει άλλος Γιώργος.

Θα κάνει στο Πέραμα μάλιστα και μια ταινία μικρού μήκους, όταν μεγάλος, επιτυχημένος, ίνδαλμα για πολλούς, θα βρεθεί για να κοιμηθεί τα βράδια, να ηρεμεί με το να σκέφτεται ότι είναι και πάλι, εκεί, μικρός, χαϊδεμένος, αγαπημένος και παίζει. Ο Γιώργος Μαζωνάκης, τα έζησε όλα, με την ωραιότερη ανάμνηση των παιδικών χρόνων του, να τον κάνει, να τραγουδά, με μια δόση νοσταλγικής μελαγχολίας, το «Θέλω να γυρίσω στα παλιά, θέλω την παλιά μου γειτονιά», παρ’ ότι από πολύ μικρός ήξερε και το δήλωνε πως θα γίνει ηθοποιός ή τραγουδιστής και θα φύγει.

Στα 13 του, μπήκε κρυφά στο καμαρίνι της Μαρινέλλας, για να πάρει ένα πολύτιμο της αυτόγραφο και της δήλωσε «συνάδελφός»! Εκείνη εντυπωσιάστηκε και του έδωσε τη πολύχρωμη φωτογραφία της, περνώντας τη με λακ, μάλιστα από πάνω, για να μη ξεθωριάσει ο μαρκαδόρος. Οι γονείς του και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον δεν έχουν σχέση με τίποτα καλλιτεχνικό, αλλά θεωρούν πολύ φυσικό για τον Γιώργο τους, το ότι θα ασχοληθεί με το θέατρο και το τραγούδι.

Και έτσι, θα βρεθεί σε θεατρικό σχήμα, που δίνει παραστάσεις στα σχολεία. Θα κάνει και μαθήματα φωνητικής στο Εθνικό Ωδείο. Μα εφηβεία, όμως, δε θα προλάβει να χαρεί. Από τα 15 του θα ξεκινήσει να δουλεύει και ήδη στην Α’ Λυκείου τραγουδούσε σε μαγαζί. Έξι νύχτες την εβδομάδα νύχτα και δουλειά και το πρωί, σχολείο.

Αν και πιτσιρικάς έχει εκείνη τη χαρακτηριστική, βραχνή φωνή του και την ιδιαίτερη, ροκάδικη σχεδόν, σκηνική παρουσία, που τον κάνουν να ξεχωρίζει και να έχει συνεχώς προτάσεις. Άρχισε τις εμφανίσεις στην επαρχία. Και βουτάει, νέο αγόρι, σ εκείνη την εθιστική και αλλόκοτη ζωή αλλιώς, που περιγράφει ο Θάνος Αλεξανδρής στο «Αυτή η νύχτα μένει» πως «στη νύχτα νιώθαμε θιασώτες μιας παράστασης φαντασμαγορικής, μ’ έναν αόρατο σκηνοθέτη να δίνει το πρόσταγμα και οι θαμώνες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, να μεταμφιέζονται σε άρχοντες κόντρα στη χωματερή της άχαρης ζωής τους».

Ο Μαζωνάκης χρόνια αργότερα, θα πει, όμως, πως δεν διαχωρίζει τη νύχτα από τη μέρα και λέει πως και η μέρα έχει καταχρήσεις και πάθη πολύ χειρότερα. «Η καλή διαφορά της ημέρας από τη νύχτα είναι ότι όταν δουλεύεις βράδυ, βρίσκεις λιγότερη κίνηση στο δρόμο» αστειευόταν. Στην αρχή όμως, της πορείας του, θα βρεθεί, νύχτα, στη Πάτρα για δεκαπέντε μέρες και θα καθίσει τρία χρόνια.

Οι εμφανίσεις του στην «Παριζιάνα» στην αχαϊκή πρωτεύουσα, θα μείνουν παροιμιώδης, με τους γλεντζέδες Πατρινούς να θυμούνται τις επικές νύχτες διασκέδασης με τον πιτσιρικά καλλιτέχνη, που έδινε σόου επικοινωνιακό στο πίστα και να το καυχιούνται πως ξεκίνησε από εκεί. Εκεί, που ένα βράδυ, του 1992 τον ανακάλυψε ο Νίκος Μουρατίδης, με το αλάνθαστο ένστικτο και την πολυεπίπεδη μουσική -και όχι μόνο- κουλτούρα του και του κλείνει συμβόλαιο με την Polygram και όταν αποχωρεί από την εταιρία έγινε manager του σχεδόν για όλη την δεκαετία του ’90. Και ο Μαζωνάκης αναδύεται ως πρώτο όνομα, με δική του ορχήστρα και σωρεία πλατινένιους δίσκους. Γίνεται superstar….

«… Η φιλοσοφία μου — όλα να τα κάνω κι όλες τις ευθύνες μου τις αναλαμβάνω…»

Είναι 21 ετών. Κυκλοφορεί τον πρώτος του δίσκος «Μεσάνυχτα και κάτι». Μπαίνει στις μεγάλες πίστες και εμφανίζεται στο περιβόητο τότε, Φως στην Πέτρου Ράλλη. Κάνει σουξέ πιο μετά με το «Με τα μάτια να το λες» και το «Μη μου ζητάς να αλλάξω γνώμη» το 1993. Όλοι προσέχουν τον νεαρούλη, που τραγουδάει στα μπουζούκια, με μπότες-φίδι, χαϊμαλιά, καπέλα, σε camo μιλιτέρ παντελόνια σαν έτοιμος για editorial μόδας στα διεθνή life style περιοδικά, που θριαμβεύουν τότε στο πλανήτη, πάντα υπό την επικοινωνιακή στρατηγική του Μουρατίδη, που ξέρει και συνεργάζεται με τους καλύτερους στιλίστες της εποχής.

Επιτυχία. Αμέτρητα σουξέ. Κοινό στη Βουλγαρία, στην Τουρκία, στη Ρωσία. Το «Μου λείπεις» γινεται τεράστια επιτυχία, που; Στην Ιταλία με την τεράστια μουσική κουλτούρα, με τους Ιταλούς να το λατρεύουν, αφού ακούγεται στο διαφημιστικό γνωστού μοντέλου αυτοκινήτου. Επιτυχίες του τραγουδιούνται σε ξένα, κυρίως Βαλκάνια, τάλεντ σόου ως δοκιμασίες για τους συμμετέχοντες.

Στα 25 του ξενυχτάει, να διασκεδάζει, «αλητεύει» όπως έχει παραδεχτεί, όπως και πως «δεν υπήρχε μεγαλύτερος clubber» από τον ίδιο. Αλλά αυτό ήταν μία περίοδος της ζωής του. Με τα χρόνια, ούτε αντέχει στη σκέψη του να βγαίνει κάθε μέρα. Μα η πορεία του, πολύ πριν, είχε πάρει πια πιο club-λαϊκή τροπή και το κοινό και τους θαυμαστές του τον αποκαλούν χαϊδευτικά Μαζώ, που θα το υιοθετήσει και ο ίδιος, βάζοντας το στα social media τους, στις συνεντεύξεις του και σε σλόγκαν.

Όσο ζω Μαζώ, Ζω για Μαζώ, Όλα εδώ Μαζώ, ενώ στα social media κυκλοφορούν ευρέως hashtags όπως #ΌσοΖωΜάζω και #ΜάζωΦαινόμενο. Διαρκεί τρεις δεκαετίες αλλάζοντας εμφανισιακά στιλ, δοκιμάζοντας συνδυασμούς διαφορετικών και συχνά αντιθετικών μουσικών ειδών, κάνοντας τηλεόραση, μεγάλες συναυλίες, τεράστιες περιοδείες σε όλες τις ηπείρους. Και είναι λαϊκός αλλά και ραπάρει για ένα Gucci φόρεμα! Βουρκώνει και κάνει ταινία το Πέραμα αλλά είναι και fashion icon, με αδυναμία στα παπούτσια και δη στα Louboutin.

Ξεκινάει τη πρωτοβουλία «Μπουζούκι. Οι Ευαίσθητες Χορδές», για να αποκτήσει ξανά το μπουζούκι τη χαμένη του αίγλη αλλά αλλάζει το σκηνικό των αχνιστών μπουζουκιών, βάζοντας τους θαμώνες να κάθονται σε καναπέδες και το προσωπικό του μαγαζιού να φοράει ρούχα αλά Grand Hotel του 1940. Συμμετέχει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών καθώς πρωταγωνιστεί στην ταινία «Στον θρόνο του Ξέρξη» της Εύη Καλογηροπούλου, αλλά δημιουργεί και με την γνωστή σχεδιάστρια IIleana Makri από κοινού συλλογή κοσμημάτων.

Ντύνεται όσο πιο σινιέ γίνεται, αλλά μαγειρεύει για τους αστέγους και κάνει συναυλίες για την ανακύκλωση. Αποδίδει φόρο τιμής στις κυρίες του λαϊκού τραγουδιού τραγουδώντας το Σ’ έχω κάνει Θεό, που είχε πρωτοπεί η Κατερίνα Στανίση, αλλά ξεσηκώνει και θόρυβο με τις εμφανίσεις του με φούστες και πλατφόρμες! Μιλάει για πίστη, στις μετρημένες του συνεντεύξεις, αλλά και στις συναυλίες του στο φανατικό του κοινό και δε πιστεύει στη τύχη. «Τύχη είναι εκεί, όπου δεν έχει υπογράψει ο Θεός» λέει, ενώ μότο ζωής είναι η φράση του Σωκράτη πως «το μόνο που ξέρω, είναι ότι δεν ξέρω τίποτα». Και αυτό, ακριβώς είναι που θεωρεί μαγεία της ζωής. Την αναζήτηση, την ίδια.

«… Δύσκολα φεγγάρια έκανα παζάρια λύπες και χαρές…»

Η επιτυχία, που πόθησε, τον βρήκε νωρίς. Έμαθε να ζει μαζί της, χωρίς να του ορίζει την ύπαρξη του. Είχε κόστος; Θυσίες; Ναι! Είναι πάντα μοναχός του, λέει συχνά. Ούτε ο έρωτας έχει παίξει κάνα ιδιαίτερο ρόλο στη ζωή του. Η μοναχικότητα είναι για αυτόν στάση ζωής, μα όχι η μοναξιά, γιατί δε νιώθει μόνος. Λέει πως είναι ντροπαλός άνθρωπος και πως ό,τι κι αν νομίζουν οι άλλοι, είναι εντελώς έξω από εκείνον η έννοια της πρόκλησης. Παρόλα αυτά, πάνω στη σκηνή, συχνά παρασύρεται από τον καλλιτεχνικό του οίστρο.

Σε ζωντανές εμφανίσεις του, το κοινό αιφνιδιάζεται από μιμήσεις σωματικών ανθρώπινων αναγκών ή από ερμηνείες που θυμίζουν κακαρίσματα ή από χειρονομίες, που, σε άλλους τόπους και στιγμές, θα ήταν οριακά προσβλητικές, αλλά όχι σε μια καλλιτεχνική δράση. Μα αυτά είναι, απ την άλλη, στοιχεία της μοναδικότητας του, της διάθεσης του να ιδωθεί αλλιώς η αυθεντία του στην υπερυψωμένη πίστα απ την οποία, άλλωστε, συχνά κατεβαίνει. Είναι κάτι, σαν σκηνικά σοκ, που, συνήθως οδηγούν σε γλεντζέδικες παραφορές, ύστερα από δικές του πανηγυρικές ιαχές και καλέσματα, όπως για παράδειγμα «πιο ψηλά και δυνατά, από εμένα εδώ μέσα, ρε».

Μα είναι ο Μαζώ και όλα μοιάζουν σ αυτόν από κανονικά έως χαριτωμένα. Μετά την 14η Αυγούστου και τον συγκυριακά πενθήμερο εγκλεισμό του, λόγω αργίας και σαββατοκύριακου -τα είπαμε- όλες του οι στιγμές μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Επιστρέφουν δε και οι τηλεοπτικές εκπομπές -ευτυχώς όχι οι χειμερινές hardcore του είδους- από την αργία τους και το θέμα αναφλέγεται και πως αλλιώς;

Έχει διάσημο και αγαπημένο του κοινού, ψυχιατρείο και οικογενειακή ίντριγκα! Παλαιότερα τρία περιστατικά, με ακρότητες, λεπτομέρειες, τηλεφωνικές επιθέσεις σε μητέρες και οικογένειες, αποφεύγονται και αυτό είναι μια ανακουφιστική ένδειξη ενός, έστω και αργοπορημένου, τηλεοπτικού πολιτισμού. Βέβαια, μαθαίνουμε πως τον περασμένο Ιούνιο του 2025, ο Μαζωνάκης διέκοψε ξαφνικά συναυλία του στο στάδιο Χαλκάνορα Ιδαλίου στη Λευκωσία, λόγω επεισοδίου ανάμεσα σε θεατές, που τον εκνεύρισαν τόσο, ώστε να αποκαλέσει τους υπαίτιους «ξεφτίλες» και «μάγκες» και να απειλήσει πως διακόπτει την συναυλία.

Αργότερα, σχολίασε πως «πέρασα υπέροχα. Έγινε κάτι; Γιατί να στεναχωρηθώ; Ήταν ένα μικρό ζήτημα… Οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται ο ένας τον άλλον, αυτό μόνο. Έχω ζήσει τόσες θλίψεις που αυτό ήταν το λιγότερο». Και κάτι μας λέει πως πράγματι! Σιγά το δράμα! Μες σ όλο αυτό βρέθηκε η τέλεια ευκαιρία να ανασύρθει την εξομολόγηση του Γιώργου Μαζωνάκη στον Αντώνη Σρόιτερ, για την περίοδο της στρατιωτικής του θητείας.

«Τις πρώτες εννέα ημέρες τις περνάω στο 414, στο ψυχιατρείο της Πεντέλης» είπε τότε και τώρα το απόσπασμα της συνέντευξης αναδημοσιεύεται με δριμύτητα και όπως συνεχίζει «εγώ εκείνη την εποχή τους είχα πει ότι έχω μια μεγάλη αγοραφοβία… Αυτό που με τρόμαζε περισσότερο είναι το πώς θα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου με ξένους ανθρώπους τριγύρω… Εκείνοι με έβαλαν εκεί μήπως και πάρω την αναβολή…

Η ιστορία δεν είχε καλό τέλος, γιατί δεν πήρα την αναβολή και μπήκα στο στρατόπεδο… Πέρασα δύσκολα στο στρατό γιατί δεν είχαμε πιρούνια, ήμουν μέσα σε κάγκελα, είχα συγκεκριμένες ώρες επισκεπτηρίου, δεν ήταν η καλύτερη εμπειρία». Το γεγονός, όμως, από τα μέσα αποδίδεται ως υπόθεση, με σεβασμό στην ατομική του εκδοχή, ενώ διευκρινίζεται, πως πρόκειται για προσωπική εξομολόγηση του ίδιου, όχι για ιατρική διάγνωση. Και αυτό – τα είπαμε- είναι κάτι!

«… Ώρες μικρές στα σκοτεινά, του πόνου πιάνω τη συχνότητα…»

Ο αυγουστιάτικος εγκλεισμός του Γιώργου Μαζωνάκη στο Δρομοκαΐτειο έγινε με εισαγγελική εντολή, από του ανθρώπους, που απευθυνθήκαν στην αστυνομία για αυτόν, να καταγράφονται ως «στενοί συγγενείς» ή «μέλη της οικογενείας» χωρίς να κατονομάζονται. Αντίθετα ο ίδιος, αναφέρθηκε αμέσως με το όνομα του φαρδιά πλατιά.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις μετέπειτα δημοσιεύσεις, την εισαγγελική παρέμβαση ζήτησαν ο πατέρας και η αδελφή του, υποβάλλοντας το σχετικό αίτημα στο εισαγγελικό γραφείο. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, η Βάσω Μαζωνάκη δεν ήταν απλώς αδερφή του Γιώργου, αλλά και η πιο στενή συνεργάτης του, το άτομο που διαχειριζόταν τα οικονομικά και καθόριζε την καθημερινότητα του κόσμου του έχοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του.

Μάλιστα, πριν από είκοσι χρόνια, τέτοια εποχή, τον Αύγουστο του 2005, τα δύο αδέλφια, που έχουν μόλις δύο χρόνια διαφορά και μοιάζουν εντυπωσιακά, πόζαραν μαζί για το περιοδικό Life & Style ως Μπόνι και Κλάιντ, στο τιμόνι ενός heritage vehicle, που, κάποτε, ανήκε στην Μπριζίτ Μπαρντό. Ήταν τότε, που εκείνος έλεγε πως «το καλύτερό μας είναι να κάνουμε παρέα. Περνάω καλά με τη Βάσω, μπορώ να είμαι όλη μου την ημέρα μαζί της» και πως «μου έχει σταθεί σε πολύ δύσκολες στιγμές και το αντίστροφο».

Έλεγε ακόμη για την αδελφή του πως είναι «αρχόντισσα, δουλευταρού, δοτική με τους φίλους της, πολύ νοικοκυρά». Σταδιακά, η σχέση τους άλλαξε και η απομάκρυνσή της Βάσως το 2019, αρχικά ανεπίσημη, σήμανε την αρχή της ρήξης, και όταν ο Γιώργος ξεκίνησε εμφανίσεις στο «Κέντρο Αθηνών» το 2021, η αδερφή του δεν ήταν πια παρούσα, ενώ η διαχείριση των οικονομικών και επαγγελματικών υποθέσεων του, πέρασε σε άλλα χέρια.

Τελικά, τον Μάιο του 2024 αποκαλύφθηκε η δικαστική αντιπαράθεση, όταν έγινε γνωστό ότι ο Γιώργος Μαζωνάκης αντιμετώπισε τη Βάσω ενώπιον της Δικαιοσύνης, με ασφαλιστικά μέτρα και αγωγές λογοδοσίας, ζητώντας πλήρη διαφάνεια και τη διασφάλιση της περιουσιακής του κατάστασης και επαγγελματικής πορείας, εύλογα μετά από χρόνια όπου, όπως είπε, είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σε εκείνη.

Μάλιστα, τον Οκτώβριο του 2024, κατέθεσε στο Πρωτοδικείο Αθηνών δύο αγωγές εναντίον της, κάνοντας και την εντυπωσιακή δήλωση πως «όλα εδώ πληρώνονται. Η ζημιά μέσα μου είναι το λάβωμα της εμπιστοσύνης στους ανθρώπους που τους θεωρούσα δικούς μου». Τον Ιούνιο του 2024 στην Κατερίνα Καινούργιου δήλωσε πως δεν δημιούργησε εκείνος την κρίση, ούτε ήθελε να είναι υπόλογος και πως δεν περίμενε κάτι τέτοιο στα πενήντα του.

Θεωρούσε ακόμη πως όλο αυτό είναι δοκιμασία από τον Θεό, πρόταση να μάθει να βάζει όρια, και ότι οι ελληνικές οικογένειες, είναι ευχή και κατάρα και πρέπει να μπορείς να ζεις με την αγάπη, όπως τη θέλει ο άλλος. Και πάλι τον Ιούνιο του 2024, με ανακοίνωση του υπογράμμιζε ότι τον θίγει βαθιά προσωπικά και οικονομικά το ζήτημα του ότι εμπιστεύτηκε αγαπημένους ανθρώπους και διαπίστωσε ότι τον είδαν μόνο ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, κάνοντας τον να αισθανθεί μεγάλη ματαίωση.

Και είναι και πάλι εκείνη η συνέντευξη, πριν 20 χρόνια, που η Βάσω δήλωνε για τον σταρ αδελφό της, πως «εκείνο που με εκνευρίζει στον Γιώργο, είναι ότι έχει πολύ καλή αντίληψη και διαίσθηση για τους ανθρώπους, οπότε όταν σου λέει κάτι για κάποιον έχει πάντοτε δίκιο»! Touché, κυρία Μαζωνάκη, touché!

«… Summer in Greece…»

Ο τραγουδιστής πήρε εξιτήριο από το Δρομοκαΐτειο το πρωί της 18ης Αυγούστου 2025, μετά από διαδοχικές ψυχιατρικές εξετάσεις που κρίθηκαν επαρκείς για να κριθεί ότι δεν χρήζει νοσηλείας. Οι τηλεοπτικές κάμερες τον περιμέναν στην έξοδο. «Πως είστε;» τον ρώτησε νεαρή δημοσιογράφος, μετά από πενθήμερη νοσηλεία. «Εσείς;» της απάντησε εκείνος ψύχραιμα. «Όλα καλά, σας ευχαριστώ πολύ», έκλεισε την συζήτηση εκείνος.

Η διαδικασία της ακούσιας νοσηλείας προβλέπει ότι εντός 10 ημερών θα εξεταστεί η υπόθεση στο Μονομελές Πρωτοδικείο, το οποίο θα αποφασίσει αν θα συνεχιστεί ή όχι η νοσηλεία. Ο δικηγόρος, όμως του Γιώργου Μαζωνάκη, αναφέρει ότι θα κινηθούν νομικά. Οι ιδιοκτήτες και παραγωγοί του Fever, που θα εμφανιστεί ο τραγουδιστής τον χειμώνα, ευχαριστήθηκαν δημόσια, για τη στήριξή τους, ειδικά σε αυτή την εκρηκτική φάση του καλοκαιριού του. Και κάπου εδώ, ταιριάζει πια, ο στίχος του Φοίβου από παλαιότερο σουξέ του Μαζώ: «… Oh George this is the best summer in my life, summer in Greece – αφού στο `πα μωρό μου like here nowhere»…

Διαβάστε επίσης:

Η «εποχή του νερού»: La Popote- Το πρώτο Michelin Guide εστιατόριο με water menu στο Ηνωμένο Βασίλειο

Δήμητρα Κούστα: «You can look but you can’t touch» – Η φωτογραφία με μπικίνι και το… αινιγματικό μήνυμα

Labubu: Από cult συλλεκτικό σε στόχο ληστών – Η επιχειρηματική και κοινωνική ιστορία πίσω από τη μανία του 2025