“Υπάρχουν πια πλούσιοι Ευρωπαίοι;”, θα αναρωτιέστε! Κι όμως υπάρχουν είναι η σωστή απάντηση. Καλώς ήρθατε στο Ciociaria, μια άγρια και γραφική ορεινή περιοχή, νότια της Ρώμης. Μια φτωχή περιοχή – το όνομα της οποίας προήλθε από τα φθαρμένα cioce των ντόπιων βοσκών ή από τα τριχωτά δερμάτινα παπούτσια – το μέρος αυτό ήταν πατρίδα αγροτών και κτηνοτρόφων, όπου μέχρι πριν από έναν αιώνα οι νέοι άνθρωποι ζούσαν σε ομάδες. Σήμερα, όμως, το Ciociaria απολαμβάνει μια αναγέννηση.
Οι Ιταλοί έχουν ένα ρητό: « Η ζωή είναι σαν μια σκάλα: κάποιοι άνθρωποι φεύγουν άλλοι έρχονται.» Ενώ βάρκες προσφύγων καταφθάνουν, σχεδόν καθημερινά στις όχθες της Μεσογείου, μια προνομιούχος τάξη μεταναστών έχει ήδη ‘‘κερδίσει’’ ένα πλεονέκτημα στην Ιταλία, επιστρέφοντας σε μικρά χωριά, όπου οι πρόγονοί τους γενιές πριν είχαν εγκαταλείψει, για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Οικογένειες, που πριν από 70 χρόνια είχαν διαφύγει προς την Αγγλία, τη Σκωτία, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα και την Αυστραλία, με την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος, έχουν αρχίσει μια αντίστροφη μετανάστευση, γυρνώντας πίσω στις περιοχές που είχαν εγκαταληφθεί από τους παππούδες τους.
Μερικοί από εκείνους τους παππούδες πορεύθηκαν καλά στα καινούργια τους σπίτια και δημιούργησαν περιουσίες – και τώρα οι απόγονοί τους επέστρεψαν με στοίβες μετρητών, σε μια διαδικασία αναζήτησης των ριζών τους.
Οι επενδύσεις από τους ‘‘παλιούς – νέους’’ μετανάστες της Ciocaria αναζωογόνησαν την τοπική οικονομία, αναμορφώνοντας μεσαιωνικές κατοικίες και εγκαταλελειμμένα αγροκτήματα και προωθώντας παγκόσμια τα τοπικά προϊόντα, όπως είναι το πεκορίνο, το λαρδί από μαύρα γουρούνια και η ρικότα από γάλα κατσίκας. « Όλα τα κτήρια έχουν ανακαινισθεί από τους υιούς και τις κόρες των μεταναστών, οι οποίοι πήγαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αναζητώντας μια δουλειά», όπως αναφέρει ο ντόπιος Daniel Venditti, θυρωρός ενός θερέτρου. « Όλα είναι τακτοποιημένα και λαμπερά ».
Μερικοί από αυτούς που ήρθαν πρόσφατα, μένουν μόνο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ άλλοι ζουν εκεί μισό χρόνο. Οι περισσότεροι είναι συγκεντρωμένοι στην Κοιλάδα Comino, στους πρόποδες των Απέννινων ορέων. Επισκεφθείτε το μικρό χωριό Casalattico και θα βρείτε κίτρινα αρχοντικά βικτοριανού στυλ, με κομψές λευκές κολώνες και μπαλκόνια, που έρχονται σε αντίθεση με τις αρχαίες ρωμαϊκές γέφυρες, τα μεσαιωνικά κάστρα και τις καμάρες της Αναγέννησης. Είναι σαν να περπατάς μέσα σε μια μικρή Αγγλία.
Στη γειτονική πόλη Settefrati, ο Venditti υποδεικνύει ένα ψηλό ζευγάρι με κόκκινα μαλλιά, που περπατάει χαλαρά καθώς η μέρα γίνεται βράδυ. «Τους βλέπεις;» ρωτάει, επισημαίνοντας τις ιρλανδικές ρίζες τους. « Όταν αποσύρθηκαν από τη δουλειά,αποφάσισαν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στην πόλη των παππούδων τους, κάνοντας μια νέα αρχή.» Αυτή η περίεργη κατηγορία πλούσιων, αντίστροφων μεταναστών έχει αγοράσει τμήματα χωριών, ανοίγοντας πολυτελή καταλύματα και ξεκινώντας βιολογικές καλλιέργειες, όπως επίσης και θέρετρα κρασιού.
Αυτοί που επιστρέφουν συχνά έχουν νοσταλγικές μνήμες, που τους οδηγούν πίσω στην Ιταλία. Στο χωριό Picinisco. που χρονολογείται από τους προ – ρωμαϊκούς καιρούς, ο Σκοτσέζος δικηγόρος Cesidio Di Ciacca έχει ‘‘ανοίξει’’ το δρόμο για μια πραγματική αναγέννηση. « Οι παππούδες μου άφησαν τη γη αυτή πριν από δεκαετίες,» λέει. « Εγώ γεννήθηκα σε ένα μικρό ψαροχώρι κοντά στο Εδιμβούργο, [αλλά] η οικογένειά μου ποτέ δεν έχασε την επαφή της με την Ιταλία.»
Πράγματι, ο DiCiacca συνήθιζε να επιστρέφει κάθε χρόνο με την οικογένειά του για να περνά χρόνο με τα ξαδέλφια του και άλλους συγγενείς. « Η σύνδεση με αυτό το μέρος μεγάλωνε μέσα μου κάθε φορά που το επισκεπτόμουν και ξαφνικά βρήκα τον εαυτό μου να επισκέπτεται το μέρος όλο και πιο συχνά, φέρνοντας μαζί τη γυναίκα και τα παιδιά μου, για να ανακαλύψουν και να θαυμάσουν το Picinisco », όπως λέει ο ίδιος.
Τελικά, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα πίσω: αγόρασε ένα σπίτι και το έκανε σπιτικό. Αυτό δεν ήταν μια απλή κατοικία. Μετακόμισε στο παλιό παλάτι ενός ηγουμένου, μέρος του αυθεντικού παρατηρητηρίου του χωριού, το οποίο αναδιαμόρφωσε σε μια πολυτελή σουίτα πολλών δωματίων. Έπειτα, δημιούργησε ένα πολυτελές θέρετρο, το Sottole Stelle, μετατρέποντας τα μεσαιωνικά διαμερίσματα σε μοντέρνα δωμάτια. Μετά, αγόρασε έναν ολόκληρο οικισμό, το Borgo I Ciacca, κατεστραμμένων κτηρίων, τον οποίο η οικογένειά του είχε εγκαταλείψει σιγά σιγά από γενιά σε γενιά.
Παρότι η ανακαίνιση είναι σε εξέλιξη, έχει ξεκινήσει μια ακμάζουσα γεωργική παραγωγή ελαιόλαδου, μαρμελάδων και μελιού. Και τώρα αυτός έχει ανακτήσει αρχαίες αμπελοκαλλιέργειες και χώρους εκτροφής μαύρων χοίρων ελευθέρας βοσκής, που φημίζονται για το κρέας τους.
Αλλά οι μεγάλες επενδύσεις όπως αυτές ( ο DiCiacca δεν έχει πει ακριβώς πόσα χρήματα έχει ξοδέψει μέχρι τώρα) απαιτούν χρόνο ώστε να αποφέρουν ένα κέρδος και κάποιες φορές δεν το κάνουν ποτέ. Εν τω μεταξύ, αν άλλοι περίεργοι επενδυτές δεν μπορούν να δουν το πιθανό κέρδος που υπάρχει εδώ, τότε άλλα ιταλικά χωριά και οικισμοί που αγωνίζονται, ίσως συνεχίσουν να καταρρέουν. « Είναι μια αποστολή ζωής. Εσύ χρειάζεται να πιστέψεις σε αυτό [και] να έχεις χρήματα, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεσαι υπομονή και πολύ πάθος », λέει ο DanieleKihlgren, ένας διάσημος Ιταλός επιχειρηματίας, που έχει επενδύσει περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να αγοράσει εγκαταλελειμμένες πόλεις σε κορυφές βουνών, δίνοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία.
Στο Borgo I Ciacca, ο φούρνος γεμίζει τα Σαββατοκύριακα από τη μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού και της πίτσας, όταν οι υπάλληλοι του DiCiacca, όλοι ντόπιοι, έρχονται εδώ για να χαλαρώσουν. Λένε πως νιώθουν σα να είναι μέλος μιας μεγάλης οικογένειας. «Με ρώτησε αν θα μπορούσα να διευθύνω τη φάρμα αυτή για λογαριασμό του, όταν θα επέστρεφε στη Σκωτία και παρότι γνώριζα λίγα πράγματα για το κρασί ή το ελαιόλαδο τότε, μελέτησα και με πήρε στη δουλειά» λέει η Marika Tuzi, η 24χρονη μάνατζερ, που διευθύνει την περιουσία.
Αυτή η μικρής κλίμακας οικονομική ανάκαμψη δεν περιορίζεται μόνο στην Κοιλάδα Comino. Σε μερικά μικρά νησιά, όπως είναι το Ventotene, ένας επισκέπτης μπορεί να ακούσει ιταλικά, με μια δυνατή ξένη προφορά. Για παράδειγμα, ο Frank Imparato, ένας ασφαλιστής με βάση τη Νέα Υόρκη, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης μερικών ιδιοκτησιών στο νησί και συχνά ταξιδεύει εκεί από τη Νέα Υόρκη, μένοντας στο Ventotene σχεδόν δυο εβδομάδες κάθε καλοκαίρι. « Εγώ και η αδερφή μου χρειαζόμαστε περίπου 3 ώρες για να διανύσουμε μερικές εκατοντάδες μέτρα,» λέει ο ίδιος με μια προφορά από το Μανχάταν, σημειώνοντας πως θα έπρεπε να μένουν εκεί μήνες αντί για εβδομάδες.«Σε κάθε γωνιά, υπάρχει ένα μακρινός ξάδελφος ή θείος, που σε σταματά στο δρόμο για να σε χαιρετήσει και να σου προσφέρει έναν espresso.»
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
http://www.mononews.gr/angeliki-chondromatidou-ke-ta-taxidia-sinechizonte-meta-la-sira-echi-las-vegas/52737
