Το δίδυμο της συμφοράς: Ο σύμβουλος που θυσιάστηκε για το καλό μας και η επαγγελματίας κοτσανολόγος

Τα «ασημικά» σε διατίμηση, τα εκατομμύρια χωρίς αντίκρισμα και μια ιστορία χωρίς τέλος

Καταναλώστε… υπεύθυνα

Έχει αυτοθυσία. Διότι έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά -για την ακρίβεια έπεσε στην άσπρη σκόνη- προκειμένου να εντρυφήσει στην επικινδυνότητα των ναρκωτικών και να βεβαιωθεί, ότι είναι «κακό» πράγμα. Προσφέροντας ηρωικά και χωρίς δεύτερη σκέψη τον εαυτό του ως πειραματόζωο για την μελέτη της επίδρασης των ψυχοτρόπων ουσιών στον άνθρωπο έναν μόνον σκοπό είχε: Την ιερή αποστολή του εθελοντή, που βάζει πάνω απ’ όλα το κοινωνικό σύνολο. (Με τα δικά του λόγια «Κάτσαμε να βρούμε ποια είναι η δοσολογία που δεν σε σκοτώνει, τον τρόπο που μπορείς να το κάνεις και να μην είναι επώδυνος, να μην είναι μεταδοτική αρρώστια, επίσης το περιβάλλον για να μην εκτεθούμε…») .

Έχει στόφα, ερευνητή, αφού οι πράξεις του είχαν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, στοχεύοντας στην τεκμηρίωση των επιστημονικών θεωριών. Διότι… ας λένε ό,τι θέλουν. Αν δεν δοκιμάσεις, δεν μπορείς να ξέρεις…

Και βέβαια είναι κυνηγός ταλέντων. Το πρώτο και καλύτερό του, ο Αλέξης Τσίπρας. Τότε, που όντας στην νεολαία του Συνασπισμού και κάνοντας «σκάουτινγκ» για τον «ανθό της Αριστεράς» ανακάλυψε τον μετέπειτα αρχηγό του.

Και καλά λοιπόν, αυτός κάτι είδε στο πρόσωπο του Τσίπρα, εκείνος με την σειρά του όμως, ποια ταλέντα που έμεναν ανεκμετάλλευτα, ποια εμπειρία -πέραν των προαναφερομένων- και ποιες γνώσεις που έπρεπε να μεταλαμπαδευτούν, έκρινε ως αποφασιστικά, προκειμένου να τον χρήσει σύμβουλό του; Γιατί ακόμη κι αν τιμάς τους παλιούς σου φίλους, όταν πρόκειται για τη χώρα όλα τα άλλα οφείλουν να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα…

Κατόπιν αυτών κυρίες και κύριοι ο… Νίκος Καρανίκας. Μία κατηγορία από μόνος του. Που δηλώνει πως «Η κάνναβη είναι πολύ πιο ακίνδυνη, πολύ πιο ευεργετική από τη βότκα και το ουίσκι». Αν και δίνει βέβαια την συμβουλή, ότι «δεν είναι για να την υπερκαταναλώνουμε». Γιατί άραγε; Κι ακόμη χειρότερα: Πως -ούτε λίγο ούτε πολύ- έκανε χρήση «ως αριστερός»!

Μια παρατήρηση πάντως εδώ, γιατί όσοι περάσει κι έχουν οργανωθεί στην Αριστερά -πριν από κάποια χρόνια βέβαια- ξέρουν καλά, πως τέτοιες… ελευθερίες όσον αφορά τη χρήση, ακόμη και των «ελαφρών», κατά τον Καρανίκα ουσιών δεν θεωρούνταν συμβατές με τη γενικότερη ιδεολογία… Τι είδους Αριστερά ήταν δική του, είναι ένα ερώτημα… Γι’ αυτό και κλείνω αλιεύοντας από τον «902» τους ταιριαστούς, εν προκειμένω στίχους από τραγούδι του Πάνου Τζαβέλλα «…κι ο Βάρναλης μας το ‘χε πει/ χωρίς καμιά περιστροφή,/ στης χούντας το αλισβερίσι/ λεύτερο ήταν το χασίσι,\ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει».

Η επαγγελματίας κοτσανολόγος

Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως επαγγελματίας κοτσανολόγος, αν οι τοποθετήσεις της έμεναν απλώς στο επίπεδο του αντιστόρητου και της αμάθειας.

Θα μπορούσε να γελάει κανείς με τις ανεκδιήγητες αναφορές της, την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, την άτεχνη διαστρέβλωση της πραγματικότητας αν δεν ήταν μία εκλεγμένη εκπρόσωπος του λαού στο Κοινοβούλιο. Σε κάθε άλλη περίπτωση δηλαδή, τα λεγόμενα της κυρίας Σουλτάνας Ελευθεριάδου, βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν παντελώς ανάξια σχολιασμού…

Όταν όμως, παρ’ ότι νομικός εμφανίζεται να αγνοεί (;) τη διαφορά, ανάμεσα σε έναν «πολιτικό κρατούμενο» και σε έναν καταδικασθέντα εν καιρώ δημοκρατίας για παράνομες πράξεις (ληστείες, δολοφονίες κ.λ.π.), τότε η εν λόγω κυρία άλλα έχει στο μυαλό της. Είναι η αμαύρωση της εικόνας της χώρας, έστω και με τερατώδη ψέματα, είναι η καλλιέργεια κλίματος υπέρ δήθεν πολιτικών κρατουμένων, είναι η πρόκληση σύγχυσης (τίνος εντέλει). Και τι είναι αυτά πάλι τα «πολιτικά δικαστήρια»; Άλλο εφεύρημα κι αυτό…

Φυσικά και εξυπηρετεί λοιπόν κάποιο γενικότερο σχέδιο η κυρία Ελευθεριάδου, μόνο που το ιστορικό της δεν την βοηθάει καθόλου. Πόσο σοβαρά να πάρεις έναν αριστερό υποτίθεται, που δεν ήξερε ότι ο Αλέξανδρος Σβώλος ήταν ηγετική μορφή της Κυβέρνησης του Βουνού και όχι «γνωστός υποστηρικτής της Δεξιάς»; Και πώς να χαρακτηρίσεις μια κυρία που αναφέρει τον πρωθυπουργό ως «επιδειξία»;
Αναξιόπιστη και καταγέλαστη άμα τη εμφανίσει.