Τα SMS που πάνε κι έρχονται και αυτοί που αρνούνται τις επιδοτήσεις

Τι να γράφει το SMS  μου

Τα θέατρα να μείνουν ανοιχτά γιατί παίρνουν όλα τα μέτρα προστασίας και οι θεατές δεν κινδυνεύουν να κολλήσουν κορωνοϊό. Οι κινηματογράφοι ομοίως, ίσως και περισσότερο, αφού εκεί ούτε χειροκροτήματα υπάρχουν ούτε υποκλίσεις. (Και για τους συναυλιακούς χώρους γίνεται μια προσπάθεια, αλλά πώς θα πείσεις το κοινό να κάθεται ήσυχα ήσυχα στις καρέκλες και να μη ξεσηκώνεται ούτε να τραγουδούν όλοι μαζί…).  Τα αιτήματα πέφτουν βροχή από τον σκληρά δοκιμαζόμενο χώρο του πολιτισμού, που μόλις πήγε να πάρει μιαν ανάσα ξαναβρέθηκε μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα. Όλοι ζητούν εξαίρεση. Έστω και την ύστατη ώρα. Γιατί  τώρα νέο αίτημα έρχεται για να μένουν ανοιχτά και τα βιβλιοπωλεία. Με ειδικό νούμερο στα SMS μάλιστα, που θα έχει την ένδειξη «πάω βιβλιοπωλείο», όπως λέμε «πάω φαρμακείο». Να μην στενοχωρήσω όμως τους βιβλιοπώλες και τα ωραία, μικρά ιδίως, βιβλιοπωλεία αλλά το φάρμακο και το βιβλίο δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το πρώτο θεραπεύει, το δεύτερο τέρπει και μπορεί όντως να συνιστά και αυτό σπουδαίο θεραπευτικό μέσον, όχι όμως με την σημασία και την ανάγκη του κατεπείγοντος. Κι αν μένουν ανοιχτά τα φαρμακεία είναι επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς κι όχι γιατί εκεί κινδυνεύει κανείς λιγότερο ή για να κάνουν χάρη στους φαρμακοποιούς. Έπειτα είναι και τα πολυκαταστήματα, που εμπορεύονται από ηλεκτρονικά είδη και γκάτζετς ως βιβλία. Εκεί δηλαδή, πώς θα γίνεται ο διαχωρισμός; Θα λέω πάω βιβλιοπωλείο και θ΄ αγοράζω τάμπλετ; Κι αν τους αποκλείσει κανείς, δεν θα έχουν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν; Και παρ΄ότι πολύ συγκινητική χθες η εικόνα της ουράς έξω από κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας, εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι, γιατί δεν φρόντισαν όλοι, μικροί και μεγάλοι για τη δυνατότητα ηλεκτρονικού εμπορίου. Γιατί τα νούμερα έδειξαν, πως όσοι οργανώθηκαν και  κατέφυγαν σ΄αυτή τη λύση, τα πήγαν εξαιρετικά. Η προηγούμενη καραντίνα δεν μας έγινε μάθημα τελικά, ούτε καν σ΄αυτό το απλό.

Ποιοi αρνούνται τις επιδοτήσεις

Με συσσίτια μαθαίνω, πως αντιμετωπίζει την ανεργία των μελών του ο Μουσικός Σύλλογος Βορείου Ελλάδος. Γιατί οι επιπτώσεις της είναι τέτοιες, που δεν υπάρχει η δυνατότητα στους καλλιτέχνες ούτε για την αγορά των βασικών ειδών διατροφής. Και πολύ καλά κάνει, μόνο που ένα τέτοιο βάρος δεν μπορεί να το επωμισθεί ένας σύλλογος και μόνο. Στην Αθήνα, που το πρόβλημα των ανέργων στον πολιτισμό είναι πολύ μεγαλύτερο σε έκταση, κάτι αντίστοιχο δεν έχει γίνει γνωστό και ασφαλώς όμως, δεν είναι η λύση. Γιατί μπορεί να ζούμε ένα είδος άτυπου πολέμου, όπου και τα συσσίτια, ας υπάρχουν, γιατί όχι, όπου είναι ανάγκη, η πολιτεία είναι εκείνη που καλείται πρωτίστως να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και το κάνει ήδη. Γιατί το υπουργείο Πολιτισμού, παρά τις όποιες βαρύγδουπες διαμαρτυρίες, που δυστυχώς είχαν στην πλειοψηφία τους αντιπολιτευτικό χαρακτήρα προκαλώντας σύγχυση _το λιγότερο_ όσον αφορά την πραγματική κατάσταση στο χώρο του πολιτισμού, έχει προχωρήσει σε σοβαρές λύσεις με αποδέκτες τους καλλιτέχνες. Σημαντικότατος είναι εδώ ο ρόλος του Μητρώου καλλιτεχνών, αφού όσοι εγγράφηκαν σε αυτό είναι δικαιούχοι επιδόματος 534 ευρώ για τον Σεπτέμβριο και αντίστοιχου ποσού για τον Οκτώβριο, και επιπλέον δικαιούχοι της αποζημίωσης ειδικού σκοπού με ποσό 800 ευρώ (Μαρτίου-Απριλίου). Το γιατί δεν εντάχθηκαν όμως όλοι όσοι ασχολούνται με τον πολιτισμό, ώστε να μην αντιμετωπίζουν τώρα ακραίες καταστάσεις είναι ένα θέμα σοβαρό, που πάντως είναι προσωπικής φύσεως καθενός. Άλλωστε μπορεί η πλατφόρμα του Μητρώου να έκλεισε για να καταβληθούν αυτά τα ποσά _ήταν ανοικτή επί μήνες_  προβλέπεται όμως να ανοίξει και πάλι στις αρχές του επόμενου χρόνου για την συνέχιση της χαρτογράφησης του τοπίου του πολιτισμού στην Ελλάδα. Άλλωστε τα μέτρα θα επεκταθούν για Νοέμβριο –Δεκέμβριο ενώ εντός των ημερών αναμένεται και η νομοθετική ρύθμιση, που αφορά την επιδότηση των κενών θέσεων σε θέατρα, κινηματογράφους και μουσικές σκηνές. Ενδεχομένως πολλά ακόμη μπορεί να γίνουν και ελπίζω αυτό να συμβεί, απλώς σκέφτομαι πώς λογικό και δίκαιο είναι όλοι οι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλειά τους να αντιμετωπίζονται ισότιμα κι όχι μόνον εκείνοι που λόγω ονόματος μπορεί να ακουστούν περισσότερο. Αυτά.