Οι φωτιές στο βουνό, οι τοξικοί πυροσβέστες του διαδικτύου και η κριτική από τα τριφηλά μετόπισθεν

Στην αμμουδιά, σε πετσέτα ή ξαπλώστρα δεν έχει να κάνει, μ΄ένα φρέντο στο χέρι και το θαλασσινό αεράκι βάλσαμο. Στη βεράντα του σπιτιού, νύχτα καλοκαιριού με μουσική, κουβέντα και τις δεκάδες πλατφόρμες στην τηλεόραση να μην ξέρεις, τι να πρωτοδιαλέξεις. Στην ταβέρνα του χωριού με γέλια, τραγούδια κι ανέμελη παρέα. Τι ωραία! Να μην είχαμε κι αυτές τις φωτιές, να μας χαλάνε τη διάθεση… Γιατί δεν είναι κράτος αυτό βρε παιδί μου, δεν είναι κυβέρνηση, δεν είναι πυροσβεστική, δεν αστυνομία, άχρηστοι είναι όλοι…

Ξεπεζέψτε. Όλοι εσείς που κάνετε κριτική εκ του ασφαλούς για τις φωτιές, τις πλημμύρες, τους αέρηδες, τους σεισμούς, τους λοιμούς και καταποντισμούς που φέρνει η φύση –με το ανθρώπινο χεράκι αναμφιβόλως- κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Εσείς που κάνετε διαδηλώσεις για τις πυρκαγιές στην χωρίς κανένα κίνδυνο Αθήνα και μετά πάτε για μπύρες, αν έχετε τα κότσια πηγαίνετε να βοηθήσετε τους πυροσβέστες και τους εθελοντές, που μάχονται πραγματικά στο βουνό. Να συμπαρασταθείτε στους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους, να μαζέψετε τα ζώα που καίγονται. Κι όχι να κριτικάρετε από τα τριφηλά μετόπισθεν.

Ο καθείς εφ΄ω ετάχθη ασφαλώς, δεν είναι όλοι για όλα αλλά, τι περίεργο, όλοι αυτοί μοιάζει να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι. Πώς γίνεται όμως, και κάθε τύπος, που δεν έχει σβήσει άλλη φωτιά στη ζωή του από το γκαζάκι για τον καφέ, να έχει εμπεριστατωμένη άποψη για τα «λάθη» της πυρόσβεσης, είναι κάτι που με ξεπερνά.

Αδυνατώ να αντιληφθώ και πώς κάθε οργισμένος συνδικαλιστής/στρια, που το μόνο τους έργο είναι η εκτόξευση μίσους και χολής από τα μέσα κοινωνικές δικτύωσης προς όσους δεν συμβαδίζουν με την ιδεολογία τους, πιστεύουν, ότι μπορούν να κοροϊδεύουν για πολύ τον κόσμο. (Όπως το είχε πιστέψει ο ΣΥΡΙΖΑ και είδε την προκοπή του).

Αλλά κι όταν κάθε κυρία, που αντί να κάνει το σταυρό της στην Εθνική, που γλύτωσε, μαζί με μερικές εκατοντάδες άλλους από έκρηξη εκείνου του βυτιοφόρου με το υγραέριο, βρίζει το κράτος, είναι περίπτωση, που με αφήνει άφωνη. Όμως «Μώρα γαρ μώρος λέγει», όπως έγραψε ο Ευριπίδης.

Όπως και κάθε πολιτικός της αντιπολίτευσης, που έχοντας πλήρη άγνοια των πραγμάτων –κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα – αλλά και τη βολική αμνησία βεβαίως, νομίζει ότι μπορεί να γίνεται πιστευτός, όταν μιλάει για «εγκληματικά λάθη και παραλείψεις». Κι ούτε θέλω να ξέρω ασφαλώς, ανατριχιάζω με την ιδέα για την ακρίβεια, για το τι διαφορετικό θα έκαναν η Αχτσιόγλου ή ο Ευκλείδης, αν τύχαινε μια τέτοια «στραβή» στη βάρδιά τους, όπως έλεγε και η περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου για τις φωτιές και τους θανάτους στο Μάτι.

Ουδείς αναμάρτητος, όμως. Άλλο η αθλιότητα της τοξικής κριτικής και της χυδαίας πολιτικής στ΄αποκαΐδια και άλλο τα πραγματικά λάθη, οι παραλείψεις, οι ευθύνες. «Όταν πολεμάμε καλό είναι να μη μιλάμε», άκουσα να λέει ο Χαρδαλιάς. Εξαιρετικό. Αρκεί να σημαίνει, ότι μετά τον «πόλεμο», το κράτος οφείλει να τα εντοπίσει και να τα θεραπεύσει. Οι φυσικές καταστροφές θα είναι πάντα εδώ. Το ζήτημα είναι πώς θα ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειές τους. Ένα στοίχημα, το σοβαρότερο και δυσκολότερο όλων.