Δάσκαλοι για κλάματα και τα σποτ της συμφοράς

Δάσκαλοι για κλάματα

Τα τριτόκλιτα όλεθρος. Αλλά και κάποια δευτερόκλιτα δεν πάνε πίσω, όταν έχεις να κλίνεις την …«οδός»! Κι εκείνη η προστατική, κτυπάει από εκεί που δεν το περιμένεις… Δύσκολη η ελληνική γλώσσα κι όλοι τα λάθη μας τα κάνουμε. Απλώς προσπαθούμε να μη …βγάζουν μάτι. Η ιστορία του πανό των εκπαιδευτικών με την ανορθογραφία του είναι μια τέτοια περίπτωση κερδίζοντας με επιτυχία την χλεύη όλων. Όμως είναι μόνον η επιφάνεια. Αυτό που κρύβεται από κάτω είναι το χειρότερο. Γιατί μέσα σ΄όλα τ΄άλλα το ερώτημα, πόσο μορφωμένοι είναι οι Έλληνες δάσκαλοι και πόσο κατάλληλοι γι΄αυτό το έργο επανήλθε μέσα σ΄αυτές τις συνθήκες.

Περνώντας από τα θρανία για χρόνια και χρόνια, όλοι μας συναντήσαμε εμπνευσμένους δασκάλους, που τους θυμόμαστε με αγάπη και ευγνωμοσύνη και άλλους όμως, που ξεχάσαμε και τ’ όνομά τους, γιατί τόσο κακοί κι αδιάφοροι ήταν. Αυτή την αδιαφορία βιώνουν ένα σωρό οικογένειες σ΄αυτό το διάστημα της εκ του μακρόθεν εκπαίδευσης, με άλλα σχολεία να λειτουργούν και τους δασκάλους να παραδίδουν, παρ΄ότι  με αντίξοες συνθήκες, το μάθημα κι άλλα να βρίσκονται σε αγρανάπαυση. Υπάρχουν Γυμνάσια, που ως το Πάσχα δεν έκαναν ούτε ένα μάθημα. Κι άλλα όμως, που έκαναν και τρεις και τέσσερις ώρες την ημέρα! Επιπλέον όπως καταγγέλλουν γονείς σε κάποιες περιπτώσεις είναι αδύνατη η συνεννόηση με τους δασκάλους, ειδικά μπροστά σε επιχειρήματα του τύπου «δεν κάνω μάθημα, γιατί δεν έχω ίντερνετ». Κι εδώ βέβαια η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…

 Φυσικά δεν φταίει πάντα ο δάσκαλος αν τελειώνοντας το δημοτικό κάποια παιδιά δεν έχουν μάθει τη γραμματική που θα ΄πρεπε. Ποιος φταίει όμως αν δεν την ξέρει ούτε κι ο καθηγητής; Μου ψιθυρίζουν, ότι είναι κι αυτός ένας λόγος, που αρνούνται  να μπουν κάμερες στα σχολεία. Ο έλεγχος πάντα τσούζει.

Τα σποτ της συμφοράς

Η συμπαθής ηθοποιός  Βίκυ Σταυροπούλου που απλώνει τη φανέλα- σεντόνι – η ίδια το λέει, χαριτολογώντας και αυτοσαρκαζόμενη – στην  οθόνη της τηλεόρασης και με επιδέξιες κινήσεις την μετατρέπει σε μάσκα για τον κορωνοϊό σε ποιους απευθύνεται; Η ψηλόλιγνη Κατερίνα Λέχου, κακοφωτισμένη και  μόνη σαν καλαμιά στο αχανές λευκό φόντο του σκηνικού πόσο μπορεί να πείσει με όλα αυτά, τα σχεδόν ακατάληπτα που λέει, πως …πιο καλή η μοναξιά;

Δύο διαφορετικές περιπτώσεις τηλεοπτικών σποτ για την τήρηση των κανόνων προστασίας από τον κορωνοϊό, το αυτό ατυχείς και οι δύο. Η αυτοσχέδια μάσκα της Σταυροπούλου, μόνον ως έσχατο μέσο για ώρα ανάγκης  μπορεί να νοηθεί, τη στιγμή που όχι μόνον όλοι έχουν πρόσβαση σε ανάλογα είδη αλλά και το διαδίκτυο, ο Τύπος, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πάντα τόσο καιρό  –πολύ πριν παραδεχτούν οι αρμόδιοι την σημασία της– είναι γεμάτα με σαφείς και πανεύκολες εξίσου, οδηγίες. Ποιον αφορά λοιπόν; Το κάτοικο ενός ορεινού χωριού στην Πίνδο ίσως, που εκεί πάνω ο άνθρωπος πώς να βρει μάσκες του εμπορίου… Τολμώ να πω όμως, ότι και δεν τις χρειάζεται…  Την Λέχου  πάλι, λίγοι την ζηλεύουν. Τρομάζει τόσο κανείς από την μοναξιά της, που ούτε την ακούει σχεδόν…  Μας λέει να μη βλέπουμε τους φίλους μας; Γιατί; Για να καταντήσουμε σαν κι αυτή;

Γενική εικόνα λοιπόν: Σαν να χάσαμε λίγο το παιχνίδι. Αν ο Σπύρος Παπαδόπουλος ήταν ιδιαιτέρως πειστικός, όταν μιλούσε στους μεσήλικες και άνω, το ζητούμενο τώρα είναι άλλο. Ποιος και πώς θα μιλήσει στη νεολαία, που τρέχει τα βράδια στις καντίνες και σε λίγο στα beach party, στους νέους και ωραίους –ωραίες που συνωστίζονται στις πλαζ, όλοι φυσικά χωρίς μάσκες κλπ.

Αν ο ήρεμος κ. Τσιόδρας έχει πάψει πια να ακούγεται με την ίδια ευλάβεια, αν οι αριθμοί που εκφωνεί στην ενημέρωσή του –αριθμοί τραγικοί που αφορούν ανθρώπινα θύματα –  δεν εγγράφονται ωστόσο πλέον, ούτε στο υποσυνείδητο, αν τα όποια αστυνομικά μέτρα δεν πτοούν κανέναν, μια άλλη λύση προσέγγισης του κοινού, επείγει να βρεθεί. Μπορεί να μην το έχουν καταλάβει ακριβώς αλλά εδώ πρόκειται για ένα είδος διαφήμισης. Που το νόημά της πρέπει, όχι απλώς να περάσει στον κόσμο αλλά να τον κάνει «ακόλουθο» κατά την τρέχουσα ορολογία. Υπάρχουν τρόποι και κανόνες που γίνεται αυτό, επιστήμη ολόκληρη είναι η πειθώ της κοινής γνώμης, αλλά να μην το πάω τόσο μακριά, ας μείνουμε απλώς στα επιτυχημένα τηλεοπτικά σποτ, που μπορούν να μας πουλήσουν ό,τι θέλουν.

           Κι ύστερα θα κάααααθομαι!

Ανοικτοί αρχαιολογικοί χώροι δίχως επισκέπτες, δεν λέει, από την άλλη καλοκαίρι με κλειστή την Ακρόπολη, τους Δελφούς ή την Κνωσό, τι σόι καλοκαίρι θα ήταν αυτό. Ανοίγουν λοιπόν από Δευτέρα 18 Μαΐου οι σπουδαίοι αρχαιολογικοί χώροι της Ελλάδας, αυτοί που οι τουρίστες κάνουν ταξίδια πολλών ωρών ακόμη και ημερών για να τους απολαύσουν, αλλά αμέσως τα προβλήματα. Δεδομένου ότι οι εποχικοί υπάλληλοι, λόγω των ειδικών συνθηκών δεν έχουν προσληφθεί ακόμη, ζητήθηκε ένας αριθμός φυλάκων από μουσεία της Αθήνας, τα οποία ως γνωστόν είναι κλειστά, για να καλύψουν το κενό, όσον αφορά ειδικά την Ακρόπολη. Και μόνο για δύο μόνον εβδομάδες. Ως την 1^η Ιουνίου δηλαδή, ώσπου να τελεσφορήσουν οι προσλήψεις. Τι πιο απλό. Μόνο που στο δημόσιο τα πράγματα είναι αλλιώς. Αν θέλουν κάποιοι συνδικαλιστές να κάνουν την αντιπολίτευσή τους μπορούν και για λιγότερο σοβαρούς λόγους. Διαμαρτυρίες λοιπόν, ότι πρόκειται για παρανομία (!), διαμαρτυρίες ότι θα χαθούν τα ρεπό τους (επισημαίνεται και πάλι, ότι τα μουσεία είναι κλειστά) και διάφορες απόψεις, που ουδόλως αφορούν έναν δημόσιο υπάλληλο αλλά την ηγεσία ενός υπουργείου, όπως γιατί να ανοίξει η Ακρόπολη αφού δεν υπάρχουν τουρίστες… Η ιστορία δεν είναι καινούργια, το αντίθετο. Συχνά έχουν απειλήσει στο παρελθόν κάποια σωματεία, ότι θα κλείσουν την Ακρόπολη με το ένα αίτημα ή το άλλο. Κι η αλήθεια είναι, ότι αυτό είναι μόνιμος εφιάλτης ενός υπουργού. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται κανείς απ΄όλους αυτούς, ότι ο δημόσιος υπάλληλος έχει και ευθύνες και υποχρεώσεις, πέρα από τις μόνιμες απολαβές. Και σ΄αυτές τις περιπτώσεις όλοι πρέπει να κρίνονται.