Αλήθειες και ψέματα, οι κονσέρβες της δραχμής και ένα συντριβάνι

Απ΄έξω μπέλα μπέλα…

Οι πολύχρωμοι πίδακες νερού που εκτοξεύονται στον αέρα εντυπωσιάζουν τους ιθαγενείς, που απαντούν με κραυγές ενθουσιασμού. Ο χλοοτάπητας γύρω τους, φρεσκοφυτεμένος και ζωηρός υποστηρίζει την καλαίσθητη εικόνα και το σύνολο υπόσχεται καλύτερες μέρες και νύχτες(;) για την ταλαιπωρημένη  περιοχή.

Αισιοδοξίας το ανάγνωσμα τελευταία με την ολοκλήρωση της νέας διαμόρφωσης της πλατείας Ομονοίας, που ναι, είναι πολύ καλύτερη τώρα αλλά όχι, τα προβλήματά της δεν λύνονται μόνον με συντριβάνια.

Το τσιμέντο εξακολουθεί να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της, μόλις πέσουν οι εργοταξιακοί φράχτες τα μηχανάκια θα ξαναρχίσουν να κόβουν δρόμο μέσα από την πλατεία βάζοντας σε κίνδυνο τους ανυποψίαστους πεζούς, χώρια η προοπτική να καταληφθεί και πάλι από τραπεζοκαθίσματα των γύρω καταστημάτων (αλήστου μνήμης εκείνες οι κατασκευές σαν βαγόνια τρένου, που υπήρχαν μέχρι πρότινος). Και φυσικά όλα αυτά είναι μόνον η επιφάνεια.

Γιατί για την εγκληματικότητα, που είναι το εξέχον – τις προάλλες έγινε φόνος μέρα μεσημέρι στην Μενάνδρου, χώρια τα ναρκωτικά και το trafficking – δεν μας έχει μιλήσει κανείς. Και τι να πει δηλαδή…

Για τις γειτονιές – γκέτο στο υπογάστριο της πλατείας, που εξαπλώνονται συνεχώς, για τις μαφίες που σκοτώνονται μεταξύ τους ή για την εικόνα της περιοχής από το απόγευμα και μετά, όταν μόνον οι παράνομοι μπορούν να κυκλοφορούν ασφαλείς;

Κουράστηκαν να περιμένουν κάποια βελτίωση οι επιχειρηματίες της περιοχής και σιγά σιγά υποχώρησαν μπροστά στην αυξανόμενη παραβατικότητα. Ακόμα ελπίζουν για την εξυγίανσή της οι ξένοι επενδυτές, που έχουν αγοράσει ολόκληρα κτίρια στην Ομόνοια…

Γι΄αυτά υπάρχει λύση; Εκτός κι αν την δώσει ο υπουργός Τουρισμού κ. Θεοχάρης που θα μεταφέρει το υπουργείο του στο κτίριο –φάντασμα του πρώην Εφετείου στην Σωκράτους.

Αλλά κι αυτός, έτσι, ξυπόλητος στ΄αγκάθια θα πάει;

Κονσέρβες της δραχμής

«Είναι και οι Ειδήσεις παλιές;». Μερικές φορές μπορεί όντως κάποιες ειδήσεις να είναι «παλιές» και να παίζονται στην τηλεόραση, αφού έχουν κάνει πρώτα το γύρο όλου του διαδικτύου ή να επαναλαμβάνονται προς εμπέδωσιν του ξεχασιάρη – κατά την αντίληψη κάποιων – τηλεθεατή, όμως το ερώτημα της ηλικιωμένης κυρίας στο σούπερ μάρκετ ουδεμία επικριτική πρόθεση είχε.

Ίσως μια δόση χιούμορ… Σχολιάζοντας με τη φίλη της, ανάμεσα σε τελάρα με φρούτα και λαχανικά, την επιστροφή του αγαπημένου τους – μας – Mega και αφού εξέφρασε παντοιοτρόπως τη χαρά της, που θα ξαναδεί τη «Βέρα στο δεξί» και τους «Φρουρούς της Αχαΐας», γιατί αυτά της αρέσουν, έριξε και τη σπόντα της: «Τα άλλα βρε παιδί μου, ποιος θα τα δει;».

Ανεξαρτήτως προτιμήσεων, το ίδιο αναρωτιόμαστε κι εμείς. Γιατί η πραγματικότητα με όλες αυτές τις «προπολεμικές» τηλεοπτικές επαναλήψεις μόνον θλιβερή είναι.

Άνθρωποι που ήρθαν και απήλθαν από αυτή τη ζωή, γεγονότα εντελώς ξεχασμένα για τους μεγαλύτερους ή εντελώς άγνωστα και αδιάφορα για τους νεώτερους, αστεία ξεπερασμένα, μόδες που πέρασαν και δεν ξαναγύρισαν… Ένα σύνολο, που σε ελάχιστες και μόνον περιπτώσεις μπορεί να επενδύσει στη νοσταλγία, αντίθετα συχνά προκαλεί έως και απώθηση.

Γιατί η τηλεόραση δεν είναι κινηματογράφος, δεν παράγει έργα τέχνης, που να αντέχουν στο χρόνο στο διηνεκές. Κι αν κάποτε συμβεί αυτό, είναι μόνον η εξαίρεση. Η πανάκριβη, όπως αναφέρεται, ταινιοθήκη του καναλιού περιλαμβάνει 156 σειρές! Να τις χαίρονται, όμως πόσες από αυτές μπορούν να παιχτούν;

Για ένα κανάλι που επιζητεί απλώς μία επιβίωση, μπορεί όλες αυτές οι επαναλήψεις από την εποχή της δραχμής, όπως «Οι αυθαίρετοι», «Οι Τρεις Χάριτες» ή «Οι Απαράδεκτοι» να είναι θεμιτές. Αλλά αυτό πόσο μπορεί να κρατήσει; Και πόσο ανταγωνιστικό μπορεί να είναι; Γιατί αν νοσταλγούμε κάτι είναι το παλιό, καλό Mega. Όχι η κονσέρβα του.

Αλήθειες και ψέματα

Εκθέσεις ιδεών που αναπαράγουν τις διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ για κάθε έργο του υπουργείου Πολιτισμού, ανεδαφικές, ιδεοληπτικές, διαστρεβλωτικές και με πολλά μυθεύματα, όπως έχουν εκπορευθεί κατά καιρούς, κυρίως από τον συριζοκρατούμενο και με τις παραφυάδες του, πάλαι ποτέ ευυπόληπτο,  Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων.

Η ανάγνωση των 33(!) ερωτημάτων που απευθύνουν 41 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ευκαιρία να φανεί κάπου τ΄όνομά τους) προς την υπουργό Πολιτισμού, όπως κατατέθηκαν εσχάτως προκαλεί το λιγότερο θυμηδία.

Τα μισά εξ αυτών υπερκαλύπτονται από τα άλλα μισά – καμιά φορά η ίδια ερώτηση επαναλαμβάνεται με άλλα λόγια, τρεις και τέσσερις φορές! – και από τα υπόλοιπα, το 95 % είτε αφορά σε ζητήματα που έχουν ήδη απαντηθεί και επιλυθεί είτε ευθύνεται γι΄ αυτά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως προηγούμενη κυβέρνηση είχε εγκαταλείψει ακόμη και τα εθνικά θέματα (βλέπε Γλυπτά του Παρθενώνα), ή πρόκειται για αντιπολιτευτικές εμμονές, κατά το κοινώς λεγόμενο, αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση.

Είναι όλα τέλεια στο υπουργείο Πολιτισμού; Όχι, ασφαλώς. Και εκκρεμότητες υπάρχουν και ζητήματα άλυτα ακόμη, και προβλήματα επίσης. Με μια διαφορά.

Ότι γίνεται μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια για την αντιμετώπισή τους. Κι αν κάποιοι δεν το βλέπουν καιρός να βγάλουν τις κομματικές παρωπίδες. Κάνουν κακό.