Θετικές και αρνητικές σκέψεις για το έργο “Misery”, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης, σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά. Γράφει ο Νίκος Ρουμπής.
Το Misery είναι το πλέον γνωστό μυθιστόρημα τρόμου του Στίβεν Κινγκ (1987), ενώ εξίσου επιτυχής ήταν και η μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη από τον Ρομπ Ράινερ (1990) που χάρισε το Όσκαρ Α γυναικείου ρόλου στην Κάθι Μπέιτς.
Το έργο
Ο Πολ Σέλντον, ένας μεσήλικας συγγραφέας best sellers μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα καταλήγει τραυματισμένος στο κρεβάτι της νοσοκόμας Άννι Γουίλκς που τυγχάνει και η κορυφαία θαυμάστρια του. Ο Σέλντον γρήγορα συνειδητοποιεί πως η γυναίκα πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα τα οποία αρχίζουν και παίρνουν μια επικίνδυνη για εκείνον διάσταση καθώς η Άννι εμφανίζεται δυσαρεστημένη με την έκβαση της λογοτεχνικής ηρωίδας Misery που πρωταγωνιστεί στα βιβλία του. Η διαμονή – φυλάκιση που θα περάσει στο σπίτι της θα έχει μόνο απρόβλεπτες συνέπειες και ο αγώνας για την επιβίωση του θα αποβεί μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Η παράσταση
Η κατά νου σύγκριση με την κινηματογραφική εκδοχή, αν και έχουμε να κάνουμε με ανόμοια μεγέθη, μοιάζει αναπόφευκτη. Η θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε προσδιορίζεται από λιτότητα στα μέσα, δίνει το βάρος στις ερμηνείες, εμβαθύνει στην παράνοια και τη διαχείρισή της και με έναν λόγο ο Τάκης Τζαμαργιάς διάβασε και απέδωσε με ρεαλιστικό, επαρκή τρόπο και χωρίς εκπτώσεις τις σελίδες του Κινγκ και την ψυχολογική κυρίως ένταση που αποπνέουν. Η εκ των πραγμάτων έλλειψη σκηνικών χώρων με τη βοήθεια των φωτισμών δημιουργεί την απαραίτητη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.
