Κωνσταντίνος Κακανιάς: Around the world

Τίποτε δεν είναι αδύνατο!

Η λέξη “αδύνατο” χρησιμοποιείται στο λεξιλόγιο του μόνο για να περιγράψει τη σιλουέτα της λατρεμένης κυρίας Τεπενδρή. Αυτό μας έχει μάθει η ξεκάθαρη υπερδύναμη του ταλαντούχου Κωνσταντίνου Kακανιά: αυτή η αστείρευτη ικανότητα του να παραμένει πάντα και παντού ένα σοφό, άτακτο παιδί.

Μετά το Παρίσι, το Λούξορ και τη Νέα Υόρκη, τα τελευταία χρόνια ο Κωνσταντίνος Κακανιάς ζει και σχεδιάζει στο Λος Άντζελες, ακούγοντας γαλλική ηλεκτρονική μουσική (λατρεύεις τους Air, Cassius, Étienne de Crécy και Daft Punk). Όμως, σπίτι του είναι ο πλανήτης ολόκληρος.

«Η καρδιά μου ανήκει στα βουνά της Αττικής, ενώ το σώμα μου νιώθει ευτυχία βουτηγμένο στο Αιγαίο», με διορθώνει ο ίδιος γελώντας.

Αγαπάει τα ταξίδια, επιστρέφει συχνά πίσω στο σπίτι του με βαλίτσες γεμάτες σουβενίρ (κεραμικά, υφαντά και κεντήματα).

Χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη “divine” («Για παράδειγμα το Μεξικό είναι divine! Θα μπορούσα να ζήσω και εκεί, άνετα!») και μπορεί να ψάχνει για ώρες online τα αντικείμενα οίκων δημοπρασιών για μικρούς θησαυρούς.

Ευαίσθητος, αντιδραστικός, δημιουργικός, με μια τεράστια αγάπη στο μπλε και το πράσινο, και μια αιώνια λατρείας στον Francisco Goya, ο πολυτάλαντος Κωνσταντίνος Κακανιάς είναι υπεύθυνος, μεταξύ πολλών άλλων, για το alter ego του, την επική, larger than life κυρία Τεπενδρή που έχουμε λατρέψει – από το 1992 (οπότε και πρωτοεμφανίστηκε στο χαρτί) έως σήμερα.

Δίνει ζωή σε ήρωες που έρχονται καρφί μέσα από την παιδική του ηλικία. Άλλωστε, οι γυναίκες στο συναρπαστικό σύμπαν του είναι δυνατές, απλώς τους αρέσει να δείχνουν ενίοτε εύθραυστες, έχουν χιούμορ και πείσμα, λατρεύουν την τέχνη και την υψηλή ραπτική. Όπως ακριβώς και οι γυναίκες της ζωής του, αλλά και ο ίδιος.

«Από παιδί δεν έδειχνα κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το σχολείο, τις κλασικές σπουδές, τη μόρφωση, στα αυστηρά πλαίσια που αυτή οριζόταν τότε. Αντίθετα, βυθισμένος στο δικό μου σύμπαν, χωρίς να βγάζω ήχο (πράγμα που θυμάμαι να εκτιμούν οι δάσκαλοι μου), σχεδίαζα ασταμάτητα σε όλα μου τα τετράδια και βιβλία», θυμάται γελώντας δυνατά.

Επομένως, ήταν θέμα χρόνου και μόνο να βουτήξει βαθιά σε αυτό που αγαπούσε: σπούδασε Textile Design στο Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης, μέχρι το 1979 που μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει στη σχολή μόδας Studio Berçot, και αργότερα στο Λούξορ, στην Αίγυπτο, για να μελετήσει την αρχαία αιγυπτιακή τέχνη.

Ασταμάτητα δραστήριος έως σήμερα, το ποικίλο έργο του (σχέδια, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, κεραμικά, animation ταινίες) έχει φιλοξενηθεί σε δεκάδες εκθέσεις σε Γενεύη, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Αθήνα και Παρίσι, ενώ έχει συνεργαστεί ανά τα χρόνια και με άπειρους γίγαντες.

Από τους οίκους Dior, Yves Saint Laurent και Christian Lacroix, μέχρι τη Diane von Fürstenberg, τον Frédéric Malle, τον Christian Louboutin, τον θρυλικό οίκο Tiffany & Co, την Superga, το Barneys, τους New York Times, το Vanity Fair, τη Γαλλική και Ιταλική Vogue. «Νιώθω περήφανος και γεμάτος ευγνωμοσύνη για κάθε μία από αυτές τις συνεργασίες», προσθέτει.

Όσο ακριβώς και για τη 30ετή συνεργασία του με τη γκαλερί της Ρεβέκκας Καμχή στην Αθήνα, αλλά και τις τοιχογραφίες που φιλοτέχνησε για το “Fanny’s”, το εστιατόριο που στεγάζεται στο Μουσείο της Ακαδημίας Κινηματογράφου στο Λος Άντζελες.

«Σε κάθε συνεργασία δένομαι με τους ανθρώπους πίσω από το εκάστοτε brand σε προσωπικό επίπεδο. Μοιράζομαι το όραμά τους, την ηθική και τους κώδικές τους. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως προσωπικές μου φιλίες γέννησαν πολύτιμες συνεργασίες, και συνεργασίες ανάθεσης γέννησαν φιλίες ζωής», τονίζει.

Στον απόηχο της εξαιρετικής του συνεργασίας με το φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το Νοέμβρη του ’21, συνεργάστηκε για άλλη μια φορά με τον αγαπημένο του φίλο Christian Louboutin και την αρχιτέκτονα Madalena Caiado στο σχεδιασμό του νέου ξενοδοχείου Vermelho του σχεδιαστή στην Πορτογαλία και την περιοχή Alentejo, το οποίο έκανε επίσημα πρεμιέρα πριν μερικούς μήνες – υπεύθυνος για την Ελληνική Σουίτα (διαβάστε και αυτό).

Τελικά, τι θα ήθελε να αφήσει πίσω του ως σχεδιαστική κληρονομιά ένα άνθρωπος που αναπνέει ολόψυχα τη δύναμη της τέχνης;

«Την ασταμάτητα αναζήτησή της προσωπικής έκφρασης στη δημιουργία. Μόνο αυτό μου αρκεί».