Ωδή στη Μάνη

Βρίσκεται σε κτήμα με ελιές και χαρουπιές στους λόφους πάνω από τον Άγιο Νικόλαο Μάνης, και είναι σπίτι διακοπών για μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων και τους φίλους της.

Η αρχική μελέτη και η εκκίνηση της κατασκευής σταμάτησε για χρόνια στη φάση του σκελετού από μπετόν, αφήνοντας ένα ημιτελές γιαπί στην εξοχή. Το 2006 ζητήθηκε η ανασχεδίαση και η αποπεράτωση της κατασκευής.

Στην αρχική ιδέα περιλαμβάνεται ήδη η διανομή των χώρων σε τρεις ενότητες, ισόγειο με τα καθημερινά (κουζίνα-καθιστικό), όροφος με τα ιδιωτικά των γονιών (ύπνος-μπάνιο), ξεχωριστό αυτόνομο ισόγειο με χώρο για τα παιδιά/φίλους.

Τα δύο ισόγεια ενώνονται με έναν ημιυπαίθριο διαμπερή χώρο που δροσίζεται από το βορεινό ρεύμα των βουνών. Ο χώρος αυτός έχει ξύλινο δάπεδο το οποίο επεκτείνεται σε μια εξέδρα που προβάλει έξω από το κτίριο και πάνω από την απότομη κλίση προς τον νότο και τη θέα.

Οι δύο ισόγειοι χώροι είναι τελείως διάφανοι προς τον ενδιάμεσο τους ημιυπαίθριο, τονίζοντας την ενότητα των τμημάτων του σπιτιού.

Η σκάλα που βρίσκεται στην πλευρά του καθιστικού προς τον ημιυπαίθριο μετατρέπεται από ιδιαιτερότητα, που κληροδοτεί το γιαπί, σε λύση, αποκτώντας κεντρική θέση με την επεξεργασία της επιφάνειάς της (χτυπημένο μπετόν) και συνδυαζόμενη με έναν αμφιπρόσωπο πάγκο κουζίνας, που λειτουργεί προς τις δύο κατευθύνσεις, μέσα ή έξω, προς το εσωτερικό ή το ημιυπαίθριο καθιστικό.

Ο χώρος των παιδιών λειτουργεί σαν σύμπλεγμα τριών ξύλινων γωνιών με κρεβάτια, που μοιάζουν να πλέουν σε έναν μεγάλο, ενιαίο, γκρι χώρο στο ενδιάμεσο τους.

Μια περιστρεφόμενη πόρτα μοιράζει την πλήρη ανοιχτότητα του ενδιάμεσου σε ξεχωριστά τμήματα ή σε τελείως κλειστά. Τα δυο κρεβάτια προς το νότο είναι πραγματικά κουτιά-κουπέ στο εσωτερικό που εξωτερικά προβάλουν από τον σκελετό του κτηρίου.

Ο πέτρινος τοίχος ντύνει το σκελετό του γιαπιού περιμετρικά. Αφήνει τρύπες ή μεγάλα ανοίγματα βασισμένα σε μια λεπτομερή κίνηση του σημείου θέασης από το εσωτερικό προς το τοπίο. Αποκαλύπτει το σκελετό τμηματικά διατηρώντας την εικόνα του ως γιαπιού. Απομακρύνεται από αυτόν, δημιουργώντας ιδιωτικούς χώρους, όπως η ανατολική αυλή των παιδιών.

Το αφημένο γιαπί από όπου και ξεκινάει αυτή η σύνθεση, έγινε προσπάθεια τελικά να ξεφυτρώνει όσο το δυνατόν λιγότερο από το βράχο γύρω του, με αναλογίες παλιού πέτρινου κτίσματος από μακριά και κάτω και με σταδιακό ξεφλούδισμα του πέτρινου ντύματος του, όπως ανεβαίνει και το πλησιάζει ο δρόμος, αποκαλύπτοντας τα τμήματα, τα υλικά και την ιστορία του.