Ρεβέκκα Καμχή: «Κανονικά είναι κάτι που δεν θα έκανα ποτέ»

Ρεβέκκα Καμχή

Περιεχόμενα

«Μια ομαδική έκθεση με Έλληνες καλλιτέχνες – κανονικά είναι κάτι που δεν έκανα ποτέ, δηλαδή το να κατατάσσω καλλιτέχνες με την εθνικότητά τους», παρατηρεί η Ρεβέκκα Καμχή. Πράγματι, αποτελεί εξαίρεση η έκθεση Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, με την οποία ανοίγει τη θερινή σαιζόν η αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή.

Η ομαδική έκθεση απαρτίζεται από τους Ανδρέα Αγγελιδάκη, Αλέξη Ακριθάκη, Νίκο Αλεξίου, Αλέξανδρο Γεωργίου, Δημήτρη Γκέτση, Κωνσταντίνο Κακανιά, Ιάσονα Καμπάνη, Ντιάννα Μαγκανιά, Μίλτο Μανέτα, Ζήση Μπλιάτκα, Τάκι.

Ωστόσο, όπως συμπληρώνει η Ρεβέκκα Καμχή, «και από όταν άνοιξα την γκαλερί μου σκεφτόμουν να “φέρω” το ελληνικό κοινό κοντά σε ξένους καλλιτέχνες και τη διεθνή εικαστική σκηνή. Παρόλα αυτά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και έχουν αλλάξει πολλά. Η Αθήνα είναι τελείως διαφορετική από πριν περίπου είκοσι οκτώ χρόνια. Στη “σούπα” της διεθνούς σκηνής νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε την Ελληνική δημιουργία».

Ελληνική και διεθνής σκηνή

Και έχει απόλυτο δίκιο. Η «δοξασμένη» διεθνής σκηνή έχει γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό που λίγοι μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Ενώ το να έχει παρουσιάσει κανείς τα έργα του στον δυτικό κόσμο μπορεί να μην σημαίνει στην ουσία κάτι ιδιαίτερο. Ούτε ότι αναγνωρίζεται ούτε απαραιτήτως ότι ανοίγονται μπροστά του προοπτικές. Άλλωστε, στον παγκοσμιοποιημένο σύγχρονο κόσμο, σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως αποτελεί αναχρονισμό να χρησιμοποιεί κανείς όρους όπως διεθνής ή ελληνική σκηνή.

Ωστόσο, οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες της συγκεκριμένης έκθεσης έχουν πραγματικά αφήσει τα ίχνη τους πέρα από τα σύνορα με τη δυτικότροπη, χαρακτηριστική εικαστική τους γλώσσα. Εξάλλου, συνδέονται στενά με την ιστορία της αίθουσας τέχνης Ρεβέκκα Καμχή, που έχει εκπαιδεύσει (εμβαπτίσει;) το ελληνικό κοινό (τουλάχιστον) στη διεθνή πρωτοπορία. Με την εξαίρεση δύο νεότερων δημιουργών: του Ζήση Μπλιάτκα του οποίου η εξαιρετική έκθεση στον ίδιο χώρο μόλις έκλεισε. Και του Δημήτρη Γκέτση.

Ζήσης Μπλιάτκας, *Κάθε μέρα*, 2022, ακρυλικό σε μουσαμά, 170×150εκ

Ανδρέας Αγγελιδάκης

Αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης, επιμελητής και συγγραφέας, ο Αγγελιδάκης αμφισβητεί το τελικό προϊόν της αρχιτεκτονικής. Αντιστρέφει τη γραμμική ανάπτυξη της αρχιτεκτονικής όπου από την αναπαράσταση του κτιρίου προχωρά κανείς στην υλοποίησή του. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής της Νότιας Καλιφόρνιας και ακολούθησε μεταπτυχιακό στον Ανώτερο Αρχιτεκτονικό Σχεδιασμό από το Πανεπιστήμιο Columbia.

Πέρυσι στο Παρίσι παρουσιάστηκε η έκθεση Center for the Critical Appreciation of Antiquity (Κέντρο για την Κριτική Εκτίμηση της Αρχαιότητας) στο Espace Niemeyer -το εμβληματικό κτήριο που ολοκληρώθηκε το 2007 με σχέδια από τον περίφημο βραζιλιάνο αρχιτέκτονα Οσκαρ Νιμάγερ.

Αλέξης Ακριθάκης (1939-1994)

Ο μοναδικός Αλέξης Ακριθάκης δημιούργησε το δικό του εικαστικό ιδίωμα. Γεννήθηκε στην Αθήνα, έζησε στο Παρίσι και το Βερολίνο. Πραγματοποίησε ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ συμμετείχε σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ευρώπη. Ασχολήθηκε με την εικονογράφηση βιβλίων, τη σκηνογραφία και το ντιζάιν. Το 2003 η Νέα Πινακοθήκη του Βερολίνου πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη.

Νίκος Αλεξίου (1960-2011)

Σπούδασε στην ακαδημία Akademie der Bildenden Künste της Βιέννης (1982-1983) και μετά στην ΑΣΚΤ Αθήνας, στο εργαστήριο χαρακτικής του Κ. Γραμματόπουλου. Η πρώτη ατομική του έκθεση (1985, Δεσμός) με συνθέσεις από φυσικά υλικά (πέτρα, ξύλο, λάσπη κ.λπ.) ήταν αποτέλεσμα των αναζητήσεών του γύρω από τις πρωταρχικές ανθρώπινες κατασκευές. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 23η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (2005). Και στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας (2007) με το πολυσυζητημένο έργο του The End, μεγάλη εγκατάσταση εμπνευσμένη από το ψηφιδωτό δάπεδο του Καθολικού της Μονής Ιβήρων.

Αλέξανδρος Γεωργίου

Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας από όπου αποφοίτησε το 1996. Συνέχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (MFA, 1998). Δραστηριοποιείται στην Αθήνα ενώ έχει εργαστεί σε πολλές πόλεις -Τεχεράνη, Μπανγκόκ Βαρανάσι, Νέα Υόρκη εμπλουτίζοντας κάθε φορά τα έργα του με στοιχεία τους. Το παραξένισμα που δημιουργούν τα μοναχικά πλάσματα των έργων του, με τις αινιγματικές λεπτομέρειες και τα ονειρικά χρώματα, δεσμεύουν το βλέμμα του θεατή. Έχει εκθέσει και στο παρελθόν έργα του στην αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή.

Δημήτρης Γκέτσης

Το έργο του Δημήτρη Γκέτση κινείται γύρω από θέματα φύλου και ταυτότητας, με αναφορές στην Αρχαιότητα και την Αναγέννηση. Μέσα από την προσωπική του διαδρομή αποπειράται να τα μεταγγίσει στη σημερινή εποχή, με θέματα και ζητήματα επικαιρότητας. Η Μεταμόρφωση και ο Μύθος βρίσκεται στο επίκεντρο του έργου του εκφράζοντας αλληγορικά έννοιες και σχέσεις που τον απασχολούν διαχρονικά.

Κωνσταντίνος Κακανιάς

Ο διάσημος, εμπνευσμένος σκιτσογράφος Σπούδασε Textile Design στο Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης μέχρι το 1979. Τότε μετακόμισε στο Παρίσι για να σπουδάσει στη σχολή μόδας Studio Berçot (1981-1984). Το 1985 μετακόμισε στο Λούξορ της Αιγύπτου για να μελετήσει την αρχαία αιγυπτιακή τέχνη. Oι εικονογραφήσεις του έχουν παρουσιαστεί σε έντυπα ευρείας κυκλοφορίας όπως οι New York Times, η αμερικάνικη, γαλλική, ιταλική και ελληνική Vogue, το Vanity Fair, το Vanity, η Le Matin, το House and Garden, η Γυναίκα, η Καθημερινή το Tatler μεταξύ άλλων. Έχει συνεργαστεί με τους μεγάλους οίκους Yves Saint Laurent, Christian Lacroix, Tiffany και Barneys.

Ιάσονας Καμπάνης

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε αργυροχρυσοχοΐα και σχέδιο κοσμήματος στη Σχολή Mokume στη Θεσσαλονίκη. Από το 2007 ασχολείται με τη ζωγραφική, την φωτογραφία, τα ψηφιακά μέσα και τα σκηνογραφικά έργα. Εμπνέεται από θέματα και μοτίβα που σχετίζονται με την ιστορία της ζωγραφικής, τη μεσογειακή παράδοση και την ποπ κουλτούρα.Το 2020 επιλέχθηκε στο Πρόγραμμα Υποστήριξης Καλλιτεχνών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος ARTWORKS.

Ντιάννα Μαγκανιά

Η ελληνοαμερικανίδα δημιουργός έχει εκθέσει ατομικά στη Ρώμη, στη Νέα Υόρκη και σε ομαδικές εκθέσεις στο Εθνικό Θέατρο, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στην Μπιενάλε της Πράγας, στο Μουσείο Macro της Ρώμης και στην έκθεση Outlook το 2004 στην Αθήνα μεταξύ άλλων. Έργα της βρίσκονται στη συλλογή των μουσείων ΕΜΣΤ, ΜACRO της Ρώμης και Marta στο Herford της Γερμανίας. Επίσης, στις ιδιωτικές συλλογές ΝΕΟΝ και ΔΕΣΤΕ. Το 2010 ύστερα από διαγωνισμό, η Ντιάννα Μαγκανιά δημιούργησε από αιγυπτιακό μάρμαρο το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στην Αθήνα, που αναπαριστά το Αστέρι του Δαυίδ στη συμβολή των οδών Ερμού, Ευβούλου και Μελιδώνη. Πρόσφατα έργα της

Σε πρόσφατα αφαιρετικά ταμπλώ της, ακολουθεί κανείς με το βλέμμα του γεωμετρικά μοτίβα που χρησιμοποιούνται για να σπάσουν την αρραγή μονοτονία της πραγματικότητας.

Μίλτος Μανέτας

Ο Guardian τον προσομοίασε με «Ελ Γκρέκο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών», το Ιnterview ως «λυρική σειρήνα του λογισμικού συστήματος».

Σίγουρα πάντως εμπνέεται από τους απεριόριστους ορίζοντες που προσφέρει η τεχνολογία. Πρωτοπόρος της σύγχρονης τέχνης, πειραματίζεται με ρηξικέλευθες καλλιτεχνικές προτάσεις παράγοντας όμως περιεχόμενο. Ζει και εργάζεται κυρίως στην Κολομβία, τη Ρώμη και την Αθήνα.

Το 2009 συμμετείχε στην 53η Μπιενάλε της Βενετίας. Έκτοτε έχει παρουσιάσει έργα του στο MU Foundation του Αϊντχόβεν, Fargfabriken της Στοκχόλμης, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), Sonar Festival της Βαρκελώνης και αλλού. Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί σε πολυάριθμα έντυπα όπως Artforum, FlashArt, Purple, Interview, New York Times, Textfield, μεταξύ άλλων. Στην Ιταλία κυκλοφόρησε η πρώτη μονογραφία για το έργο του με τίτλο Paintings from Contemporary Life (εκδ. Johan & Levi Editore, 2008) και κείμενα του Λεβ Μάνοβιτς.

Έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία και η δουλειά του έχει παρουσιαστεί στα

Διακρίνεται επίσης ως ιδρυτής τοu καλλιτεχνικού κινήματος NEEN. Παρουσιάστηκε το 2000 από την μεγάλη γκαλερί Γκαγκόζιαν (Gallery Gagosian) στη Νέα Υόρκη. Αντιλαμβανόμενος το Ίντερνετ όχι ως μέσο, αλλά ως χώρο, ο Μίλτος Μανέτας προχώρησε στον ορισμό των ιστοσελίδων ως των πιο ριζοσπαστικών και σημαντικών αντικειμένων τέχνης που γίνονται σήμερα. (Websites Are The Art Of Our Times, 1999).

Ζήσης Μπλιάτκας

Αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας το 2016 και από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ Αθήνας το 2022. Ο κόσμος στον οποίο εργάζεται ο Ζήσης Μπλιάτκας είναι αγροτικός. Η ύπαιθρος είναι ο χώρος που συναντά τα θέματά του και έτσι η ζωγραφική του τοποθετείται σε έναν ευρύ χώρο, έναν απέραντο κάμπο. Οι εικόνες του είναι τα τοπία που έχει γύρω του, η εξοχή και η παραγωγική γη καθώς και τα βιντεοπαιχνίδια.

Τάκις (1925-2019)

Ο θρυλικός πλέον Takis (Τάκις) συγκαταλέγεται στους κυριότερους εκφραστές της κινητικής τέχνης (ίσως και ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπός της). Τόσο εξαιτίας των υλικών και των τεχνικών που χρησιμοποίησε όσο και λόγω των ιδεών που μετέδωσε. Υπήρξε αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως. Με έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς κατάφερε να αποτελέσει έναν από τους ανανεωτές της γλυπτικής βασίζοντας την καλλιτεχνική του έκφραση και δημιουργικότητα στη λειτουργική χρήση των φυσικών νόμων. Το φως αλλά και η κίνηση σε κάθε της έκφανση (μηχανική, ηλεκτρομηχανική, θερμική, μαγνητική, υδροδυναμική) αποτελούν βασικούς συνισταμένες σε κάθε μορφή του έργου του.