ΣτΕ: «Ναι» στην προσωρινή λειτουργία διαδικτυακών καζίνο με άδεια αλλοδαπής και υποχρεωτική φορολόγηση στην Ελλάδα

Διαδικτυακά καζίνο και εταιρείες στοιχηματισμού που έχουν αδειοδοτηθεί από άλλο κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μπορούν να λειτουργούν και στην Ελλάδα, τη μεταβατική περίοδο μέχρι να λάβουν άδεια και στη χώρα μας, αρκεί να καταβάλλουν τους φόρους τους.

Από το 2011 που τους χορηγήθηκε προσωρινή άδεια, η φορολόγηση τους ήταν οικειοθελής.

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με δύο αποφάσεις της, έκρινε νόμιμη την προσωρινή άδεια που τους έχει χορηγηθεί και απέρριψε τις προσφυγές ιδιοκτητών καζίνο στην Ελλάδα. Οι ανώτατοι δικαστές κατέληξαν στην κρίση ότι ότι νόμιμα η αρμόδια ελληνική αρχή χορήγησε σε αυτές τις διαδικτυακές εταιρείες, ειδική άδεια για τη δραστηριοποίηση τους σε πανελλαδικό επίπεδο.

Με τις υπ’ αριθμόν 1160 και 1161/2020 αποφάσεις της, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας απέρριψε τις αιτήσεις ακυρώσεως που είχαν ασκηθεί από κατόχους αδειών λειτουργίας καζίνο στην Ελλάδα κατά κανονιστικής αποφάσεως του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών.

Με αυτήν, ορίσθηκε προθεσμία μέχρι την 31.12.2011 για να υποβάλουν εταιρείες παροχής υπηρεσιών στοιχημάτων και τυχερών παιγνίων μέσω διαδικτύου, νόμιμα εγκατεστημένες σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) και κάτοχοι αδειών λειτουργίας και παροχής τέτοιων υπηρεσιών, οικειοθελή αίτηση υπαγωγής στο φορολογικό καθεστώς των άρθρων 45 – 50 του ν. 4002/2011 κατά τη μεταβατική περίοδο (η οποία διατηρείται μέχρι και εντός του έτους 2020) έως τη χορήγηση στην Ελλάδα σχετικής άδειας παροχής τέτοιων υπηρεσιών.

Το σκεπτικό της απόφασης

Το Δικαστήριο ήλεγξε τις πάγιες διατάξεις του ν. 4002/2011 για τη χορήγηση από ελληνική αρχή ειδικής άδειας για την παροχή υπηρεσιών τυχερών παιγνίων μέσω διαδικτύου εντός της Ελληνικής Επικράτειας και τις έκρινε συμβατές προς την ελευθερία εγκαταστάσεως και την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών, όπως κατοχυρώνονται στα άρθρα 49 και 56 ΣΛΕΕ.

Εν συνεχεία, σε σχέση με το επίδικο μεταβατικό στάδιο, απορριπτομένων σχετικών λόγων ακυρώσεως, κρίθηκε κατά πλειοψηφία, ότι ο νομοθέτης δεν κατέλιπε ανεξέλεγκτη, κατά παράβαση των αρχών του κράτους δικαίου και της ισότητας μεταξύ των επιχειρήσεων καζίνο, την ανωτέρω επιχειρηματική δραστηριότητα παροχής υπηρεσιών στοιχημάτων και τυχερών παιγνίων μέσω διαδικτύου, με τις εξής σκέψεις:

α) μία αρχικώς απαγορευόμενη επαγγελματική δραστηριότητα δεν αποκλείεται, κατ’ αρχήν, να καταστεί εφεξής νόμιμη από τον νομοθέτη που θα θεσπίσει πρόσφορους κανόνες λειτουργίας, οι οποίοι (κανόνες) μάλιστα δεν αποκλείεται να θεσπίζονται και τμηματικά, δοθέντος ότι, από τη φύση του πράγματος, δεν είναι πάντοτε ευχερής η εξ αρχής πλήρης ρύθμιση επαγγελματικού φαινομένου που εισάγεται το πρώτον στην εθνική έννομη τάξη

β) πλεονέκτημα σχετικής ρυθμίσεως, το οποίο επιτρεπτώς κατά το Σύνταγμα λαμβάνεται υπ’ όψη από τον νομοθέτη, είναι και η εφεξής υπαγωγή σε φόρο των δραστηριοποιούμενων στον εν λόγω τομέα επαγγελματικής δραστηριότητας

γ) εν προκειμένω, η οικεία δραστηριότητα ασκείτο μεν παρανόμως στην Ελλάδα, από φορείς όμως που ήσαν νομίμως αδειοδοτημένοι από άλλο κράτος μέλος της ΕΕ, ώστε ο νομοθέτης είχε την ευχέρεια να εκτιμήσει ότι οι άδειες των οικείων επιχειρήσεων από την ΕΕ και τον ΕΟΧ αποτελούν βάση για τη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας τάξης, ώστε να καταστήσει εφεξής νόμιμη την ένδικη επιχειρηματική δραστηριότητα κατά ένα μεταβατικό στάδιο, επιτυγχάνοντας παράλληλα αύξηση των δημοσίων εσόδων

δ) προβλέπεται η εν καιρώ θέσπιση πλήρους σχετικού κανονιστικού πλαισίου για την άσκηση της επίδικης επιχειρηματικής δραστηριότητας (κανονισμός διεξαγωγής και ελέγχου παιγνίων και κώδικας δεοντολογίας παιγνίων).

Κρίθηκε, περαιτέρω, κατά πλειοψηφία ότι το επίδικο μεταβατικό καθεστώς δεν συνιστά ανεπίτρεπτο περιορισμό της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών (56 ΣΛΕΕ), διότι εν προκειμένω ο νομοθέτης σκοπεύει, μεταξύ άλλων, στη διατήρηση σε ανεκτά επίπεδα της συμμετοχής των πολιτών στα τυχερά παίγνια και στην αποτροπή εκ μέρους των υπέρμετρης σπατάλης χρημάτων, δια του περιορισμού (κατά την εκτίμηση του νομοθέτη), κατά το μεταβατικό στάδιο, του αριθμού των επιχειρήσεων παροχής των σχετικών υπηρεσιών βάσει αντικειμενικού κριτηρίου (νόμιμη εγκατάσταση σε κράτος μέλος ΕΕ και ΕΟΧ και άδεια λειτουργίας και παροχής τέτοιων υπηρεσιών).