Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Η οικονομική κατάσταση των ΕΛΤΑ αποτυπώνεται – για όσους έχουν αμφιβολίες—στην σημείωση των ορκωτών λογιστών με την τίτλο «Ουσιώδης αβεβαιότητα που σχετίζεται µε τη συνέχιση της δραστηριότητας» και η οποία αναφέρει επακριβώς:

…κατά την 31η Δεκεμβρίου 2024, ο Όμιλος και η Εταιρεία παρουσιάζουν ζημιές μετά φόρων ποσού € 8.372 χιλ. και € 11.248 χιλ. αντίστοιχα και το σύνολο των Ιδίων Κεφαλαίων του Ομίλου και της Εταιρείας έχουν καταστεί αρνητικό κατά € 140.111  χιλ. και € 140.111 χιλ. αντίστοιχα. Επίσης, το σύνολο της αξίας των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων του Ομίλου και της Εταιρείας υπερβαίνει τη συνολική αξία των κυκλοφορούντων περιουσιακών στοιχείων. Τα παραπάνω γεγονότα και συνθήκες, τα οποία αναφέρονται στη Σημείωση 2.8, ενδεχομένως να υποδηλώνουν την ύπαρξη ουσιώδους αβεβαιότητας, η οποία θα μπορούσε να εγείρει αμφιβολία σχετικά µε τη δυνατότητα του Ομίλου και της Εταιρείας να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους.

Όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν ότι οι ορκωτοί δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πιο σκληρή γλώσσα, ιδιαίτερα καθώς αμέσως μετά ρητά απορρίπτουν τις αιτιάσεις της διοίκησης πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Αυτή η παρατήρηση έθεσε την ταφόπλακα στα ΕΛΤΑ, μετά από τουλάχιστον δύο δεκαετίες μειούμενου έργου και συσσώρευσης ζημιών. Κι αυτή είναι η σκληρή οικονομική πραγματικότητα. Αυτή είναι η οικονομία, που στην συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρητικά ήρθε κατάφατσα αντιμέτωπη με την πολιτική οικονομία.

Η αναφορά είναι στις βίαιες αντιδράσεις των γαλάζιων βουλευτών που ξεσπάθωσαν υπέρ του… λαού, χωρίς καν να έχουν μελετήσει την πορεία των ΕΛΤΑ, να έχουν επισημάνει τα αίτια της, να έχουν αναλύσει το σχέδιο δράσης και να έχουν διαπιστώσει ποιες είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις. Αν τα είχαν πράξει όλα αυτά και πάλι αιτιολογημένα διαφωνούσαν, τότε η σύγκρουση θα ήταν δικαιολογημένη. Δεν το είχαν κάνει, όμως, αλλά απλά βρέθηκε η ευκαιρία να βγουν στη φόρα διάφορα απωθημένα.

Λίγη σημασία έχουν, εν προκειμένω, οι αιτιάσεις για την άκαμπτη θέση της Ε.Ε. και τα πρόστιμα που θα μας επιβάλλει, για την μη ανάμιξη της κυβέρνησης στο Υπερταμείο, για το Υπερταμείο που δεν είχε την ευχέρεια να δράσει διαφορετικά. Και δεν θα συμφωνήσει, βέβαια, η στήλη με το αίτημα για την παραίτηση του Γρηγόρη Σκλήκα – δεν ζητείται τέτοια αλλαγή για ένα επικοινωνιακό λάθος. Σε τελευταία ανάλυση, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε θα όφειλε να είχε παραιτηθεί όλο το διοικητικό συμβούλιο των ΕΛΤΑ. Τύποις και ουσία είναι απόλυτα συνυπεύθυνο.

Το θέμα είναι στις κοινωνικές επιπτώσεις—κι αυτό είναι το αντικείμενο της πολιτικής οικονομίας.  Από την πληροφόρηση που μπόρεσε να αντλήσει η στήλη προκύπτει πως αυτές θα είναι ελάχιστες ως προς την εξυπηρέτηση του πολίτη.  Στο ουσιώδες αυτό θέμα φαίνεται πως η διοίκηση Σκλήκα είχε κάνει τις προβλέψεις της και είχε φροντίσει να ελαχιστοποιηθούν. Οπότε, τελικά, έχει γίνει πολύ φασαρία για το σχεδόν τίποτα. Επικοινωνιακή λοιπόν η πηγή της κρίσης και θα συμφωνούσα αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα η τεράστια υποκρισία εκ μέρους των βουλευτών της Ν.Δ. που μετάτρεψαν έναν τεχνοκράτη σε σάκο του μποξ χωρίς να φροντίσουν να έχουν πληροφορηθεί με επάρκεια για τις κοινωνικές επιπτώσεις της απόφασης.

Αν υπάρχει σύγκρουση αξιών μεταξύ της οικονομίας της αγοράς και της οικονομίας της Πολιτείας, αυτή ανάγεται μόνο στην αδυναμία της διοίκησης των ΕΛΤΑ συνολικά, να συνειδητοποιήσει εκ των προτέρων το συναισθηματικό φορτίο που φέρει μέρος της κοινωνίας για τα ΕΛΤΑ και να ενημερώσει σχετικά, ακριβώς για να μην υπάρξουν αντιδράσεις.

Δυστυχώς, όμως, με την βοήθεια τεράστιας συνεισφοράς εκ μέρους της αντιπολίτευσης, ο πολιτισμός και η πρακτική του διαλόγου δεν λέει όχι να μακροημερεύσει αλλά ούτε καν εγκαθιδρυθεί να στην χώρα μας.

Στην ουσία, οι γαλάζιοι μποξέρ υιοθέτησαν τη νοοτροπία που είναι εναντίον κάθε μεταρρύθμισης,  αντέγραψαν σε χαμηλότερους τόνους (δεν κατέβηκαν στην Πλατεία) τις τακτικές της αντίρρησης, ουσιαστικά μιμήθηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το Βαθύ ΠΑΣΟΚ.

Ότι η αντιπολίτευση θα το εκμεταλλευτεί, δεν γίνεται καν συζήτηση. Ότι η κυβέρνηση μάλλον δεν κάνει πίσω είναι ενθαρρυντικό. Στο κάτω-κάτω ποιος πλήρωνε τις ζημιές των ΕΛΤΑ; Αναρωτήθηκε έστω ένας από τους φωνασκούντες; Όχι, βέβαια, διότι αυτό αφορά την τσέπη του πολίτη. Κατά τα άλλα περισσεύει η υποκρισία.

Διαβάστε επίσης

Ανάμεσα στο ΑΕΠ και το πορτοφόλι: Η αλήθεια που δεν μετριέται

Από Νέα Υόρκη στην Αθήνα: ο Μαμντάνι και το τέλος των ταμπελών

Ο Κωστής Χατζηδάκης και η αόρατη ψηφιακή γραφειοκρατία