Ξαφνικά, αν κρίνω από τα άρθρα του Σαββατοκύριακου, η Ελλάδα «ανακάλυψε» τον Μαχμούτ Μαμντάνι. Ενδιαφέροντες είναι οι χαρακτηρισμοί που το αποδίδονται. Δεν μιλάω για τον Τραμπ που ποτέ δεν φείδεται επιθέτων και νεολογισμών αλλά για τους αρθρογράφους που σπεύδουν να τον χαρακτηρίσουν ως σοσιαλιστή, αριστερό, ριζοσπάστη και τον φέρνουν σε άμεση αντιπαράθεση με το αμερικανικό επιχειρηματικό κατεστημένο, την δεξιά όπως την εκφράζει το κίνημα MAGA και την πλειοψηφία του Δημοκρατικού κόμματος—του Bernie Sanders εξαιρουμένου, που θεωρείται ως περίπου άκρα αριστερά στις ΗΠΑ.

Αυτό και μόνο αποτελεί ηχηρή απόδειξη πως οι παραδοσιακές πολιτικές ταμπέλες έχουν καταντήσει άδεια πουκάμισα. Εμμένουμε σ’ αυτές, διότι έτσι καλύπτεται την ένδεια της ουσιαστικής ανάλυσης—αυτής που δεν καθυποτάσει τις επιθυμίες του πολίτη σε ιδεολογικούς ζουρλομανδύες αλλά αναζητεί το αίτιο του προβλήματος και προτείνει εφικτές λύσεις.

1

Η ιστορία, πηγή ιδεολογιών όπως η Μαρξιστική και η διαλεκτική ως εργαλείο, διδάσκει δεν επαναλαμβάνεται.

Η στήλη αυτή είχε (μάλλον) την πρωτοπορία να αναδείξει το φαινόμενο Μαμντάνι στις 24/10 («Από την πολυπολιτισμικότητα στην ευθύνη: το νέο δίλημμα της Ευρώπης») επισημαίνοντας ορισμένους κρίσιμους παραλληλισμούς γεγονότων στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Γράφαμε συγκεκριμένα με αναφορά στον Μαμντάνι και σε σύγκριση με την Γηραιά Ήπειρο ότι «Η Ευρωπαϊκή αριστερά έχει αναγάγει την πολυπολιτισμικότητα σε θεό, τις καμπάνιες συμπερίληψης σε κύρια πλατφόρμα της, και την ούτως προσδιοριζόμενη κοινωνική συνοχή σε ύψιστο αγαθό.»

Θα πρόσθετα, σήμερα, ότι αναλογικά στις ΗΠΑ, η εκτεταμένη επιτυχία του κινήματος Τραμπ οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η woke agenda με την έμφαση της στην απόλυτη ατομική ελευθερία υπονόμευσε την παραδοσιακή ισχυρή ικανότητα των ΗΠΑ να αφομοιώνει τις ροές μεταναστών και δημιούργησε έτσι εστίες πολυπολιτισμικότητας αλλά ταυτόχρονα και διχασμού.

Το θέμα δεν είναι η «Ταμπέλα» αλλά η «κοινή πολιτική ευθύνη» (όπως έγραφα πως υποστηρίζει ο Μαμντάνι) —η ικανότητα των πολιτικών να προσφέρουν λύσεις στα προβλήματα. Για δεκαετίες τώρα, ουσιαστικά από την εποχή της Β Πετρελαϊκής Κρίσης και μετά, οι πολίτες ακούνε για ταμπέλες, μαλώνουν για ταμπέλες, ψηφίζουν για ταμπέλες και φως δεν βλέπουν. Βαρέθηκαν, λοιπόν, και αναζητούν λύσεις – μόνο λύσεις, χωρίς τις ιδεολογικές φιοριτούρες.

Ταμπέλα σήκωσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης απουσιάζοντας από την κηδεία του Σαββόπουλου (μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου τόλμησε) ταμπέλα σηκώνει ο Τσίπρας με το rebranding και το Ινστιτούτο (μόνο η αοριστία τον σώζει προς το παρόν), ταμπέλα σηκώνει καθημερινά ο Νίκος Ανδρουλάκης εμμένοντας να αντιπολιτεύεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε προσωπικό και όχι σε θεσμικό και προγραμματικό επίπεδο.

Ας μην παραξενευόμαστε, λοιπόν, για την πληθώρα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ασκούν αντιπολίτευση, δεν προσφέρουν λύσεις. Μπορεί η Ν.Δ. να μην είναι τελικά στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε. Καλές ή κακές, γενικά αποδεκτές ή όχι, προσφέρει πάντως λύσεις – γι’ αυτό και έχει κυριολεκτικά «μπτετονάρει» περίπου 30% στην πρόθεση ψήφου.

Αν πετύχει ως δήμαρχος (όλα δείχνουν πως θα εκλεγεί, ο Μαμντάνι θα μας απασχολήσει. Η εκλογική νίκη του δεν θα βασίζεται στις ταμπέλες αλλά στην πειθώ της υπόσχεσης του ότι θα ασχοληθεί με την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που ταλαιπωρούν τη Νέα Υόρκη. Αν τα αντιμετωπίσει, θα αποτελέσει πρότυπο όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για πολλές πόλεις της Ευρώπης, που βλέπουν τους δημάρχους τους (και τους πολιτικούς τους) να έρχονται και να παρέρχονται χωρίς να αφήνουν απτή κληρονομία πέρα από τα ωραία λόγια, που εξάλλου γρήγορα αφανίζονται.

Εξάλλου, ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ευρώπη θέλουν την σημερινή μορφή της πολυπολιτισμικότητας – ιδιαίτερα όταν αυτή δεν είναι αμφίδρομη. Το κοινωνικό συμβόλαιο του Lock έχει σπάσει από το ασήκωτο βάρος της ανεξέλεγκτης ατομικής ελευθερίας, που ουσιαστικά καταργεί εκείνα τα πάντα εύθραυστα σύνορα μεταξύ του σημείου όπου η άσκηση της προσωπική ελευθερία από ένα άτομο μειώνει την προσωπική ελευθερία ενός άλλου ατόμου. Ο πολλαπλασιασμός των κομμάτων στην Ευρώπη συνολικά αυτό αντανακλά σε μεγάλο βαθμό.

Δεν είναι πρόθεση της στήλης να προκηρύξει το τέλος των ιδεολογιών. Όταν, όμως, η υποταγή στην ιδεολογία αντικαθιστά την ικανότητα να προσφέρονται λύσεις, τότε η ιδεολογία αυτοκτονεί. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ήδη στην πολιτικά (από πλευράς επιβίωσης) επικίνδυνη θέση όπου η προσωπική βεντέτα έχει αντικαταστήσει την ιδεολογία, έχει υπερκαλύψει επικοινωνιακά τις λύσεις που προτείνει και έχει επιβάλλει την αμνησία πως είναι ένα συστημικό κόμμα—με την έννοια πως ενώ έχει κυβερνήσει και μάλιστα κυριαρχικά για 30 χρόνια, δεν έχει πλέον καμία σχέση με τον πραγματισμό και την συναίνεση, καμία σχέση με την έννοια του εφικτού.

Ο Τσίπρας έπαιξε αυτό το παιγνίδι το 2015, κέρδισε και μετά έχασε με πάταγο. Αν θα σηκωθεί ξανά από το καναβάτσο είναι άλλο ζήτημα. Ο Μαμντάνι αναζητά λύσεις και περιορίζει την ιδεολογία «σε εργαστήριο συνείδησης» όπως λέει ο ίδιος. Η επιτυχία του, αν έρθει, θα χρησιμεύσει και ως εγχειρίδιο διδασκαλίας ότι η πολιτική δεν είναι πια πόλεμος ταυτοτήτων, αλλά δοκιμασία πράξεων και αποτελεσμάτων. Και ότι ο Ατλαντικός δεν είναι πλέον ωκεανός, αλλά θάλασσα..

Διαβάστε επίσης:

Ισραήλ: Ο στρατός παρέλαβε τις σορούς τριών ομήρων από τη Γάζα

Τουρκία: Σύσκεψη ισλαμικών χωρών για τη Γάζα συγκαλεί αύριο ο Χακάν Φιντάν

Η Μαρία Καρυστιανού διαψεύδει τα δημοσιεύματα περί ίδρυσης κόμματος