Το πιο απλό, το πιο ανθρώπινο, το ξεχνάμε όταν κρίνουμε και κατακρίνουμε πολιτικά πρόσωπα. Γράφτηκε για τον Αντώνη Σαμαρά ότι δεν παρέστη σε παρουσίαση βιβλίου μαζί «με το όλον της Νέας Δημοκρατίας» επειδή δεν ήθελε να δώσει χειραψία στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γράφτηκε ότι δεν παρέστη επειδή είναι απασχολημένος με τη δημιουργία νέου πολιτικού κόμματος.
Σκέφτηκε κανείς άραγε να βάλει στις παραμέτρους πολιτικής ανάλυσης τη συντριβή του ως πατέρα; Ας μιλήσουν οι γονείς, ας βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του πρώην πρωθυπουργού. Ποιος θα είχε όρεξη για ταρατατζούμ και δημόσιες σχέσεις δύο μήνες μετά τον αιφνίδιο θάνατο του παιδιού του; Μερικές φορές τα πράγματα είναι λιγότερο περίπλοκα από όσα θα ήθελε το ρεπορτάζ. Αρκούν τα βασικά της ψυχολογίας.
Με βάση το μοντέλο πένθους της Ελίζαμπεθ Κούμπλερ-Ρος, ο Σαμαράς βρίσκεται στο στάδιο του θυμού. Αρχικά κυριαρχεί η άρνηση, καθώς ο γονιός δυσκολεύεται να αποδεχτεί την απώλεια, νιώθοντας πως το παιδί θα επιστρέψει. Στη συνέχεια εκδηλώνεται ο θυμός, που μπορεί να στραφεί προς τον εαυτό, τους άλλους ή και τον Θεό, ως αντίδραση στην αδικία. Σε αυτό το στάδιο βρίσκεται ο Σαμαράς, στο στάδιο του δεύτερου και τρίτου μήνα. Θα ακολουθήσει κατάθλιψη και αίσθημα κενού, που δεν εμπνέει πρωτοβουλίες όπως η ίδρυση νέου κόμματος.
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ακόμη μωρό, ο κατοπινός του μέντορας, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, είχε πει το περίφημο «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος κι αν γλιτώσει γυρίζει πίσω». Κανείς από αυτούς που έφυγαν από το μαντρί της Νέας Δημοκρατίας δεν ίδρυσε κόμμα ικανό να κυβερνήσει.
Επί τροχάδην: Ο Κωστής Στεφανόπουλος κατάφερε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας αλλά η Δημοκρατική Ανανέωση (1985) έμεινε στην κατηγορία των Λίλιπουτ. Μαζί στα μικρά και το Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών (2001) του Δημήτρη Αβραμόπουλου και η Δημοκρατική Συμμαχία (2010) της Ντόρας Μπακογιάννη. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ήταν πιο δυνατός με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό (2000) αλλά δεν κινδύνεψε ποτέ να γίνει πρωθυπουργός. Ο Πάνος Καμμένος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες (2012) επιβίωσε χάρη στο σύμφωνο συμβίωσης με την Αριστερά.
Τα ξέρει αυτά ο Αντώνης Σαμαράς και, σε ηλικία 74 ετών πλέον, είναι πολύ πιθανό να μην θέλει να ιδρύσει κάτι νέο. Άλλωστε ο κήπος του σπιτιού του έχει μικρύνει πολύ, ένα μέρος πουλήθηκε προκειμένου να είναι αρχηγός κόμματος. Στο βάθος έχει θέα σε μπαλκόνια κι αν πουλήσει ακόμα λίγα στρέμματα, θα πάει υπέρ πίστεως το πατρογονικό γκαζόν. Ο ίδιος άλλωστε δεν είπε ποτέ ότι θα κάνει κίνηση. Ούτε όμως το διαψεύδει.
Στην πραγματικότητα πολλά ερμηνεύονται με βάση τις επιδιώξεις και τις ελπίδες των δικών του ανθρώπων, που αναπολούν τις μέρες της αληθινής εξουσίας, στα αληθινά κέντρα αποφάσεων. Έτσι προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα κλίμα επιστροφής. Σε κάθε ομιλία του, στο Πολεμικό Μουσείο για παράδειγμα, ακούνε μανιφέστο και διακήρυξη. Σε κάθε πρωτοβουλία πολιτών που υπήρξαν στο περιβάλλον του, δίνουν μια διάσταση μεγαλύτερη από την πραγματική. Την επιθυμία τους την κάνουν Δελτίο Τύπου ελπίζοντας ότι έτσι θα επηρεάσουν τον Σαμαρά, ότι θα τον παρακινήσουν.
Ο πρώην πρωθυπουργός ακκίζεται με τη δημοσιότητα και παίρνει την χαρά να βρίσκεται στο επίκεντρο. Καλύτερα να το βάλουμε στον παρατατικό: ακκιζόταν. Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και προσώρας ο δημόσιος άνδρας είναι ένας πατέρας που ιδιωτεύει. Η χειραψία με τον έναν και με τον άλλο δεν έχει καμία σημασία.
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
