«Μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί», διάβασε ο Όσκαρ Ουάιλντ στο σαλούν μιας μικρής πόλης χρυσοθήρων στο άγριο Φαρ Ουέστ κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα… «Please don’t shoot the piano player. He is doing his best» έγραφε ευκρινώς η ταμπέλα πάνω από το πιάνο, αν και απόντος του πιανίστα (άγνωστο αν είχε ρεπό ή τον είχαν πυροβολήσει…). Μα μπορεί η κακή τέχνη να τιμωρείται με πυροβολισμό, αναρωτήθηκε ο συγγραφέας. Ποσώς. Υπαρχούσης της κριτικής, που είναι και χειρότερη …προς τι οι άσκοπες βιαιότητες;

Το αυτό και στην πολιτική. Όταν υπάρχουν οι εκλογές προς τι οι φωνές κι οι κομπορρημοσύνες, στην κάλπη είναι το ζήτημα, τι πουλιά πιάνει ο καθείς. Διψήφια; Μονοψήφια και …κάτω; Ό,τι προαιρείσθε οι ψηφοφόροι… Κι όχι να πεις, ότι ο Νίκος του ΠΑΣΟΚ δεν παίρνει τις κριτικές –γκάλοπ εν προκειμένω… Με το σωρό εσχάτως, κι όλα, ανελέητα στάσιμα, τα αφιλότιμα.

1

Κοσμοϊστορικά γεγονότα γύρω μας, νέοι αντίπαλοι να ξεπηδούν από αριστερά και δεξιά αλλά εκείνος σταθερή μετριότης. Maximus in minimis ένα πράγμα… Τον χαίρομαι όμως. Είναι ένα ταλέντο κι αυτό να μην κουνιέσαι από τη θέση σου. Τώρα, πώς φαντάζεται έτοιμος να κυβερνήσει, μόνον η λαϊκή σοφία – «Με το νου πλουταίνει η κόρη…» – μπορεί να το απαντήσει. Άλλωστε «Στην Ελλάδα όλα γίνονται όπως θέλουν οι μέτριοι», όπως είχε πει σε μια αποστροφή του ο Τσαρούχης.

Αλλά τι στενοχώρια κι αυτή με τον Λοβέρδο. Διότι μια πίκρα του την έδωσε κι αυτός. Κι ας είχε επέλθει ο χωρισμός από διετίας κι ας μας το είχε διαμηνύσει κι ο εν λόγω, πασίχαρης για τη νέα του στέγη. Τώρα ποια ακριβώς όμως, είναι η στέγη της κυρίας Γεροβασίλη έχω μπερδευτεί. Διότι δεν του τα λέει καλά του Φάμελλου είναι σαφές, καθ΄όσον μυστήριες οι υπόγειες διαδρομές της πολιτικής, τις οποίες εκείνη καλώς γνωρίζει.

Είναι κι αυτός ο Τσίπρας που αργεί, από τη νέα χρονιά και βάλε, σου λέει το κόμμα… Τεστ μας κάνει τόσο καιρό, να δει πόσο τον επιθυμήσαμε –ή και πόσο ξεχάσαμε τα σημεία και τέρατα της διακυβέρνησής του- επιπλέον κάποιες γονυκλισίες που περίμενε, του τύπου «Είσαι ο σωτήρας μας» δεν τις έχει δει, ως εκ τούτου παραμένει σε αναμονή.

Αλλά αχάριστοι κι εμείς πια να μην αναγνωρίζουμε την αξία και την προσφορά του σ’ αυτόν τον τόπο. Άλλος άνθρωπος έγινε, αναβαπτισμένος και ειρηνοποιός, μεγαλόφρων και σοφός, έμπλεος πατριωτισμού και εθνικοφροσύνης (ανατριχιάζω και που τα λέω), τι άλλο θέλουμε.

Εμείς τίποτε, έτσι κι αλλιώς. Οι πρώην σύντροφοι είναι, που έχουν λαλήσει και δεν μιλάω για τη Ζωή -σε μόνιμη στάση σκόπευσης αυτή, με τα εξάσφαιρα στα χέρια-, είναι κι άλλος κόσμος αποσβολωμένος με τα καμώματα του μεγάλου αρχηγού. Ειδικά όσοι δεν ταιριάζουν στο νέο προφίλ, η συντρόφισσα Αχτσιόγλου αίφνης, σφάζουν με το γάντι ή και χωρίς. Πόσο μάλλον που δύσκολα θα ξαναβρεθούν μαζί. Δεν τους παίζει πια ο Αλέξης, δεν του κάνουν τα καμένα χαρτιά – αν εξαιρέσει τον εαυτό του.

Τους συμπονώ, ομολογώ αλλά ας πρόσεχαν κι αυτοί. Χώρια που όλοι έχουν την μερίδα τους στα δεινά μας, για να εξηγούμαστε. Κάθε πουλί με τη λαλησιά του και κάθε γάιδαρος με την γκαρισιά του, που έλεγε κι η μαμά μου.

Δεν ξέρω… δεν περνάει από το μυαλό μου… ίσως… μπορεί… Ειλικρινά δεν μου καίγεται καρφί αν θα κάνει κόμμα η Καρυστιανού ή όχι. Εμένα άλλο με ενδιαφέρει – διότι και φιλομαθής είμαι και open mind, που λένε- μία ανάλυση περί της ολιστικής ιατρικής επιθυμώ, την οποία η κυρία Καρυστιανού έχει σπουδάσει και όπως δηλώνει η ίδια κατέχει. Εξειδίκευση σε θεραπείες Μεταβολομικής, Κβαντικής Ιατρικής, Γνωστικής Ομοιοπαθητικής, Functional medicine και Νευροανάδρασης, διαβάζω στο βιογραφικό της και ομολογώ ότι εντυπωσιάζομαι, παρά τις άγνωστες λέξεις για εμάς τους αδαείς περί τα εναλλακτικά, και παρά τις κατηγορίες περί περί ψευδοεπιστημών κλπ. Συκοφαντίες.

Αλλά κι ένα καλό νέο: Habemus Κίμπερλι! Καθ΄όσον η πρέσβης φθάνει στην Αθήνα την άλλο μήνα –παρά λίγο να τελειώσει η θητεία της πριν αρχίσει –με άδεια και υπογραφή Ντόναλντ Τραμπ. Ο Καμμένος ενέκρινε; είναι όμως το ερώτημα. Και το άλλο: Σας περνά από το μυαλό, μήπως είναι καλύτερη απ όλους;