Όποιος αναρωτήθηκε χθες για το άρθρο γνώμης του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, πήρε την απάντηση του σήμερα με τις εξελίξεις στην αγορά ομολόγων.

Κατά μισή ποσοστιαία μονάδα ακριβότερα υποχρεώθηκε να δανειστεί η Αμερική. Ταυτόχρονα, κόντρα στην οικονομική θεωρία και το παρελθόν, το δολάριο δεν ενισχύθηκε. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Τραμπ μάζεψε χρήματα σε κρυπτονομίσματα από επενδυτές που θέλουν να τον καλοπιάσουν, φοβέρισε την Ε.Ε. με νέους δασμούς και συνέχισε την επίθεση του κατά της ακαδημαϊκής ελευθερίας στοχεύοντας ειδικά το Harvard.

Θα ρωτήσετε γιατί αναφέρονται όλα αυτά όταν ο τίτλος της στήλης παραπέμπει στην ελληνική πολιτική ζωή; Η απάντηση είναι απλή: σε περιβάλλον επικίνδυνης πλέον αβεβαιότητας, λόγω ενός Αμερικανού προέδρου που γνωρίζει ηθικό φραγμό, η παγκόσμια κοινότητα στέκεται χωρίς στρατηγική αντιμετώπισης είτε των γεωπολιτικών ανατροπών είτε του κατήφορου των αξιών. Κατά μία έννοια η κάθε χώρα είναι υποχρεωμένη να «φροντίσει τον εαυτό της», κι αυτό είναι που επιχειρεί η Ν.Δ. με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μετά την εντυπωσιακά αναπάντεχη εκλογική της νίκη, η κυβέρνηση έχασε τον δρόμο της, σπατάλησε πολύτιμο χρόνο, αλόγιστα ξόδεψε την καλή θέληση που είχε συσσωρεύσει. Το φάσμα της κατάρας της δεύτερης θητείας την κυνηγούσε. Ας είμαστε ρεαλιστές και σκληρά ειλικρινείς. Αν σύσσωμη η αντιπολίτευση δεν είχε ασπαστεί την απατηλή κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ για τις εύκολες λύσεις, σήμερα η Ν.Δ. δεν θα ήταν σε φάση ανάκαμψης. Στην διετία που πέρασε η Ν.Δ. γλύτωσε την κατάρρευση επειδή η μεν αντιπολίτευση δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από τη νοοτροπία ότι υπάρχει εύκολη λύση στα προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, η δε πολιτικά ώριμη, πλέον, κοινωνία δεν έπεσε στην παγίδα.

Τελικά, φαίνεται ότι η Ν.Δ. ανθίζει με τις κρίσεις. Σήμερα, το 2025, η χώρα μας δίνει μάχη με την καθημερινότητα, με την Τουρκία, με την Ε.Ε., με το παγκόσμιο περιβάλλον. Κι αν δεν μπορεί να κάνει και πολλά ως προς το τελευταίο, τουλάχιστον στέκεται αξιόπιστα στα πόδια της απέναντι στις άλλες τρεις προκλήσεις. Η ερμηνεία ότι η Ν.Δ. αλλάζει το γήπεδο του πολιτικού παιγνιδιού είναι επιφανειακή. Το γήπεδο έχει αλλάξει, η Ν.Δ. είναι απλά η μόνη που το συνειδητοποίησε και προσαρμόστηκε ανάλογα.

Θα διακινδυνεύσω μία πρόβλεψη: όσο η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει αυτόματα απαξιωτικά τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η κυβέρνηση, ειδικά ως προς την συνταγματική αναθεώρηση, τόσο θα εξακολουθεί να στέκεται μακριά από την εξουσία. Όσο επιδίδεται σε τακτικισμούς, ειδικά ως προς τα Τέμπη, τόσο θα βλέπει δημοσκοπικά την απόρριψη της. Όσο υποβαθμίζει και ειρωνεύεται τις τεράστιες προσπάθειες που γίνονται για την βελτίωση της καθημερινότητας, τόσο θα βρίσκει την κοινωνία αδιάφορη απέναντι της. Όσο δεν στηρίζει τον εκσυγχρονισμό της εθνικής άμυνας, τόσο θα χάνει οπαδούς.

Ο Έλληνας πολίτης έχει βαρεθεί το «όχι σε όλα», την ακραία κριτική σε δευτερεύοντα θέματα (π.χ. να ζητείται η παραίτηση υπουργού με του ψύλλου πήδημα), την εμμονή πως με περισσότερα χρήματα λύνονται όλα τα προβλήματα. Αυτή είναι η κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που άξια σηκώνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αυτήν την κληρονομιά (με την πρόσθετη διάσταση προσωπικής βεντέτας αλά Τραμπ) έχει υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη.  Αυτήν την κληρονομιά με αναφορά σε εύκολες λύσεις στην εξωτερική πολιτική φαίνεται να υπαινίσσεται πως διεκδικεί ο Αντώνης Σαμαράς.

Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν—ποτέ δεν υπήρξαν. Η κυβέρνηση σήκωσε το γάντι του covid, της μετανάστευσης, της Τουρκικής επιθετικότητας, της συνετής δημοσιονομικής διαχείρισης, του ψηφιακού μετασχηματισμού στην πρώτη της θητεία. Στην συνέχεια ερμήνευσε την εντολή για συνέχιση της αλλαγής, ως εντολή να…καβαλήσει καλάμι. Έχοντας βρει ξανά τον δρόμο της – με τα αναπόφευκτα λάθη και τις προκαθορισμένες ολιγωρίες—έχει σηκώσει με διαφαινόμενη επιτυχία το γάντι της διάχυσης της ανάπτυξης, της πρόκλησης της τεχνητής νοημοσύνης, της καθημερινότητας στην υγεία, στην ασφάλεια,  στις μεταφορές, της ουσιαστικής ενίσχυσης της εθνικής άμυνας και τώρα της αιώνια διεφθαρμένης και αναποτελεσματικής δημόσιας διοίκησης.

Η αντιπολίτευση μόνιμα εθελοτυφλεί – όπως ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2028 και μετά.

Διαβάστε επίσης

Γιατί ξεσπάθωσε ο Γιάννης Στουρνάρας

Επικίνδυνα παιγνίδια και επικίνδυνες σχέσεις

Ο Τραμπ πολιτικά Ψυχροπολεμιστής, οικονομικά υπέρμαχος της παραγωγής, πολιτισμικά επιστρέφοντας στο παρελθόν