Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη!

Πως ξεχωρίζεις έναν Νεοϋρκέζο σε μια πόλη που υποδέχεται 60 εκ. επισκέπτες το χρόνο; Περπατάει γρήγορα…

Τα πράγματα αλλάζουν, αλλιώς τη θυμόμουν την Ν. Υόρκη, αλλιώς την έζησα αυτές τις μέρες. Έχω επισκεφτεί την πόλη αρκετές φορές τα τελευταία 30 χρόνια, συνήθως για δουλειά. Σχεδόν τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο στο χρόνο, η τεχνολογία ήρθε να τα αλλάξει όλα, με τρόπο μοναδικό. Πλέον όλα γίνονται μέσα από αυτό το μικρό υπολογιστή που έχουμε στα χέρια μας και από κεκτημένη ταχύτητα συνεχίζουμε να αποκαλούμε κινητό τηλέφωνο.

Είναι τόσο εύκολο και τόσο άμεσο, αποτελεσματικό που ακόμη και ένας παλιός ταξιδιώτης ωχριά μπροστά στην δύναμη της τεχνολογίας: Πληρώνεις, κάνεις κρατήσεις, καλείς ταξί, βγάζεις εισιτήριο για το μετρό, έχεις όλα τα εισιτήρια των θεαμάτων και χρονοδιάγραμμα με live ενημερώσεις, φωτογραφίζεις, βιντεοσκοπείς, αναζητάς, επιλέγεις, υπολογίζεις το χρόνο, ξεκλειδώνεις την πόρτα του δωματίου, σκανάρεις QR code και λαμβάνεις υπηρεσίες όπως επαγγελματικές φωτογραφίες και ένα σωρό άλλες δουλειές.

Στόχος αυτού του ταξιδιού ήταν να δείξω την πόλη στην 16χρονη κόρη μου. Εν τέλει η ίδια μου έδειξε πολύ περισσότερα απ’ όσα γνώριζα, μέσω του κινητού της. Στην ηλικία αυτή το χρησιμοποιούν όπως εμείς το τόπι, τότε…

Ένα μεγάλο ζήτημα από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να επισκεφτείς τη Ν. Υόρκη τέτοια εποχή είναι ο καιρός, ήμασταν τυχεροί, ήταν ήπιος χωρίς πολύ κρύο (9-2 βαθμοί Κελσίου) χωρίς αέρα, χωρίς βροχή. Πετάξαμε απευθείας από Αθήνα, με διάρκεια πτήσης 10 ώρες και 30 λεπτά.

Στην επιστροφή ο χρόνος μειώνεται κατά 90 λεπτά λόγω της περιστροφής της γης. Το αεροπλάνο κινείται βόρεια προς Νορβηγία, ανεβαίνει στις παρυφές του Αρκτικού κύκλου και από Γροιλανδία, Καναδά φτάνει στις ΗΠΑ.

Μέναμε στο Down Town δίπλα στη θάλασσα. Είχαμε τριγύρω μας 3 από τις 5 γραμμές του μετρό όποτε ήταν σχετικά εύκολο να μετακινηθούμε. Το μετρό της N.Υόρκης είναι πιο παλιό και πιο βρώμικο από αυτό της Αθήνας. Χρειάζεται εξοικείωση με τη σηματοδότηση και δεν είναι απίθανο να χαλάσει το τρένο ή να κλείσουν κάποιοι σταθμοί.

Δεν είναι φθηνό, ούτε γρήγορο, το κόστος είναι ανάλογο με του μετρό της Αθήνας. Αλλά είναι μια λύση για να μετακινηθείς αν θες να αποφύγεις το κόστος των ταξί που είναι τριπλάσιο από της Αθήνας.

Το τυπικό ταξί στη Ν. Υόρκη είναι το υβριδικό Toyota RAV 4, το αντίστοιχο Octavia για την Αθήνα. Γενικά η Toyota είναι η μόνη μάρκα εκτός των αμερικάνικων με ισχυρή εκπροσώπηση στους δρόμους. Βλέπεις και Mercedes, BMW, Nissan αλλά πιο σπάνια. Muscles cars όχι πολλά, περισσότερο pick up, κυρίως F150 και πολλά πάρα πολλά SUV, Chevrolet και Cadillac.

To μποτιλιάρισμα δεν ήταν τραγικό, όσο κι αν σας φανεί περίεργο ήταν μικρότερο από της Αθήνας και αυτό γιατί το κέντρο του Μανχάταν είναι εντελώς αφιλόξενο για τα ΙΧ, που δεν βρίσκουν πουθενά να παρκάρουν χωρίς κόστος. Τα parking είναι πολύ ακριβά, δύσκολα φεύγεις με κόστος κάτω από 50 δολάρια (ισοτιμία με ευρώ 1 προς 1). Για να έχετε μια τάξη μεγέθους για τις τιμές σημειώστε πως αρκετοί υπαίθριοι χώροι στάθμευσης βρίσκουν συμφέρον να χρησιμοποιούν ασανσέρ 4 επιπέδων όπου ανεβάζουν το ένα αυτοκίνητο πάνω στο άλλο για εξοικονόμηση χώρου.

Την πρώτη μέρα επισκεφτήκαμε το άγαλμα της Ελευθερίας και τη γέφυρα του Μπρούκλιν με καραβάκι από τον ποταμό Χάντσον. Τουριστική ατραξιόν αλλά ταυτόχρονα και σύμβολο μιας άλλης εποχής. Δώρο της Γαλλίας στις ΗΠΑ το άγαλμα των 92 μέτρων, βρίσκεται στις εκβολές του ποταμού στον Ατλαντικό Ωκεανό και συμβολίζει την μέρα Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (4/7/1776). Αλλά πάνω απ’ όλα για μένα συμβολίζει το συναίσθημα του οικονομικού μετανάστη που μετά από βδομάδες στον Ατλαντικό αντικρύζει φτάνοντας στις ΗΠΑ αυτό το σύμβολο, γι’ αυτόν αρχή μιας νέας ζωής.

Κάποιοι μεγαλούργησαν, κάποιοι έμειναν εργάτες, κάποιοι έφυγαν από τη ζωή λίγες βδομάδες αργότερα στην επιβεβλημένη καραντίνα στη διπλανή νήσο Έλις εξαντλημένοι από τις κακουχίες και τις αρρώστιες. Όπως κι αν το δει κανείς ένα σημείο με πολύ έντονη ενέργεια.

Αξίζει ν’ ανέβεις ψηλά για να δεις όλη την πόλη. Υπάρχουν αρκετές επιλογές προφανώς η πιο ελιτίστικη είναι το ελικόπτερο. Πρόκειται για οργανωμένη τουριστική δραστηριότητα και όχι για VIP παροχή. Η βόλτα διαρκεί 15 min πάνω από το Μανχάταν και αξίζει τον κόπο αν έχετε τον τρόπο. Μια άλλη επιλογή είναι ν’ ανέβεις σε κάποιο ουρανοξύστη.

Μπροστά στο Rockefeller’s Plaza (260m) έχει και παγοδρόμιο αλλά και το δέντρο της Ν.Υόρκης. Υπάρχουν όμως και άλλες πιο σύγχρονες επιλογές όπως το Summit (350m) και το Edge (360m). Εξ’ αυτών μ’ εντυπωσίασε περισσότερο η τελευταία, καθώς προσφέρει άπλετη θέα προς τον Ατλαντικό Ωκεανό αλλά και το ηλιοβασίλεμα.

Από τα μουσεία το Μοντέρνας Τέχνης (MoMa) αποτελεί σταθερή αξία. Είχε πολύ κόσμο. Εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν στωικά σε μια ουρά ωρών για να βγάλουν μια selfie φωτογραφία μπροστά στην Έναστρη Νύχτα του Βαν Γκόγκ. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία από το πλάι, διακριτικά.

Γενικά το θέμα με τη selfie φωτογραφία έχει ξεφύγει. Σε κάθε γωνιά κάποιος τραβάει μια φωτογραφία. Όπου κι αν σταθείς εμποδίζεις. Όλοι με ένα κινητό στο χέρι, στο stick, στο τριπόδι. Στις πιο επαγγελματικές προσεγγίσεις υπάρχουν τέσσερις που συνοδεύουν τον influencer: Φωτογράφος, στυλίστας (μακιγιάζ, ντύσιμο) φωτιστής (reflector, προβολέα) και ασφάλεια.

Μια επίσκεψη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, αξίζει επίσης τον κόπο αλλά θα πρέπει να υπολογίσετε το χρόνο σας, δύσκολα το εξαντλείς σε μια μέρα. Υπάρχουν φυσικά δεκάδες μουσεία, μέχρι και μουσείο παγωτού βρήκαμε στο Soho.

Όσον αφορά στο φαγητό υπάρχουν δεκάδες επιλογές από πολλές κουζίνες. Προφανώς steak, burger και ιταλική κουζίνα έχουν την τιμητική τους. Το κόστος του φαγητού είναι τριπλάσιο από την Αθήνα, λογικό αν σκεφτεί κανείς πως το Μανχάταν είναι ένας παγωμένος βράχος που δεν παράγει τίποτα όλα είναι εισαγόμενα.

Με εντυπωσίασε η ιστορία ενός ζευγαριού σέρφερ που έκαναν επιχείρηση (Playa Bowls) τον τρόπο διατροφής τους. Απόλαυσα ένα χυμό κοιτώντας την βροχή όσο τα κορίτσια επισκέπτονταν το μουσείο Μαντάμ Τισό. Ένα κόνσεπτ που με συγκινεί – είμαι φαν της Ιταλικής κουζίνας – είναι αυτό του Eataly. Ένα μεγάλο πολυκατάστημα όπου αγοράζεις Ιταλικά προϊόντα (λάδι στα 110 ευρώ το λίτρο) και σου τα μαγειρεύουν επί τόπου.

Περπατώντας από την Time Square ως την 5^η λεωφόρο αντιλαμβάνεσαι πως γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι δυο ρυθμών: Εργαζόμενοι και τουρίστες. Η Ν. Υόρκη υποδέχεται τουρισμό τριπλάσιο από τον πληθυσμό της, πάνω από 60 εκ. τουρίστες το χρόνο.

Πως ξεχωρίζεις τον ντόπιο εργαζόμενο από τον τουρίστα; Οι πρώτοι περπατούν γρήγορα και ελίσσονται με μοναδικό τρόπο στην ανθρωποπλημμύρα, σ’ ένα παιχνίδι εξ’ ορισμού χαμένο, κυνηγώντας μια χίμαιρα: το χρόνο! Οποίος συμβολισμός η πιο χαρακτηριστική υποδοχή της νέας χρονιάς στην πλατεία Times Square που οι άνθρωποι κυνηγούν αέναα χρόνο.

Υπάρχει και μια 3^η κατηγορία ανθρώπων στη Ν. Υόρκη που πολύ δύσκολα τους συναντάς στα μέρη όπου είχαμε πρόσβαση: Αυτοί που έχουν λεφτά.

Ίσως βλέποντας ένα κοσμηματοπωλείο ανοικτό εκτός ωραρίου, με μια πελάτισσα μέσα, ή μια πόρτα λιμουζίνας ν’ ανοίγει, ή τους 3 τελευταίους ορόφους ενός ουρανοξύστη ν’ ανάβουν ταυτόχρονα (ρετιρέ). Στα καλά εστιατόρια δεν βρίσκεις τραπέζι αν δεν έχεις κλείσει βδομάδες πριν.

Τα πρώτα χρόνια του ευρώ όταν ήταν συμφέρουσα η ισοτιμία με το δολάριο τα ψώνια στη Ν. Υόρκη άξιζαν. Οι τιμές σήμερα δε διαφέρουν από την Αθήνα υπάρχουν όμως πολλές προσφορές. Προφανώς όχι στην 5^η Λεωφόρο!

Εκεί αξίζει να μπεις στα κεντρικά καταστήματα των μεγάλων φιρμών για να χαζέψεις. Η Ν. Υόρκη ήταν και παραμένει ένα μεγάλο εργαστήρι, όπου γεννιόνται, τάσεις, ιδέες, μόδες και τεχνολογίες. Αν θες να ψωνίσεις πρέπει να επισκεφτείς κάποιο εκπτωτικό χωριό στα προάστια της πόλης ή κάποιο πολυκατάστημα όπου υπάρχουν προσφορές. Αλλά και πάλι θα πρέπει να επικεντρωθείς μόνο στις τοπικές φίρμες, τα ευρωπαϊκά προϊόντα είναι πιο ακριβά.

Ξεχωριστή αναφορά θέλω να κάνω στα καταστήματα που πουλάνε σουβενίρ «Ι love NY». Βλέποντας στις ετικέτες των αναμνηστικών να κυριαρχεί το «Made In China» παίρνεις μια ιδέα για το πως έχει μεταβληθεί η οικονομία της πόλης τα τελευταία χρόνια.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτά τα τρίκυκλα ποδήλατα, τα πρωτοείδα στη Σαγκάη πολλά χρόνια πίσω, η αισθητική αυτή δεν ξεχνιέται. Τώρα κυριαρχούν στη Ν. Υόρκη έχοντας εκτοπίσει τις άμαξες με τα άλογα που είναι πλέον ελάχιστες.

Σε αντίθεση με τα ποδήλατα. Αυτά που είδα με προβλημάτισαν όσον αφορά στη μικροκινητικότητα. Το ποδήλατο και δη το ηλεκτρικό κυριαρχεί ως μεταφορικό μέσω στη Ν. Υόρκη αλλά ταυτόχρονα αναρχεί. Μιλάμε για το απόλυτο χάος!

Καθημερινά μπροστά μου συνέβαιναν μικρά ή μεγαλύτερα ατυχήματα με ποδήλατα. Παρότι υπάρχουν ποδηλατόδρομοι, οι ποδηλάτες κινούνται σε όλες τις λωρίδες, δεν σταματούν στο κόκκινο παραβιάζουν τους μονόδρομους ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια, συγκρούονται μεταξύ τους, με τα πατίνια, τους πεζούς, τα αυτοκίνητα. Χάος!

Αν αυτό είναι το μέλλον για την μικροκινητικότητα, δεν είναι καλά τα νέα. Τα ποδήλατα προς ενοικίαση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη λύση. Με 19 δολάρια ημερήσιο κόστος μπορείς να κινηθείς στο κέντρο σχετικά απλά. Αλλά πρέπει να έχεις το ντύσιμο για να αντιμετωπίσεις το κρύο πάνω στο ποδήλατο και κράνος, ανακλαστικό γιλέκο που δεν προσφέρονται με την ενοικίαση.

Επίσης τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα δεν έχουν φώτα. Μπροστά μου έγιναν 4 ατυχήματα γιατί δεν ήταν ορατοί οι ποδηλάτες το βράδυ. Στο πιο χαρακτηριστικό από αυτά ηλεκτρικό ενοικιαζόμενο ποδήλατο που κινείται εκτός ποδηλατόδρομου, συγκρούεται με πατίνι που κινείται πολύ γρήγορα πάνω στο πεζοδρόμιο και επιχειρεί να περάσει κάθετα το δρόμο. Αμφότεροι στο νοσοκομείο!

Αξίζει να κάνετε μια προπόνηση στο Σέντραλ Παρκ, εκεί που γεννήθηκε η ιδέα του τζόκινγκ. Εκατοντάδες άνθρωποι αθλούνται εκεί καθημερινά, τρέχουν ποδηλατούν. Ακόμη κι ένας περίπατος για να ταΐσεις τους σκίουρους αξίζει τον κόπο. Χαλαρώνεις ξεφεύγεις για λίγο από τους ρυθμούς της πόλης, αντιλαμβάνεσαι πόσο το χρειάζεται το πάρκο η Ν. Υόρκη.

Η αντίθεση ανάμεσα στα υπεραιωνόβια δέντρα και τους ουρανοξύστες είναι στα μάτια μου χαρακτηριστική: Φυσικό και αφύσικο περιβάλλον. Υποψιάζομαι ότι με αρκετούς δε θα συμφωνήσουμε ποιο είναι το αφύσικο. Εν τέλει οι γιορτές στη Ν. Υόρκη είναι πάνω απ’ όλα πέντε πράγματα: Πολύ περπάτημα, ατελείωτες ουρές αναμονής, κρύο, φώτα και θέαμα. Καλώς ήρθατε στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ…