Παράσταση σε «άδεια σκηνή» από τον οργανισμό ΝΕΟΝ

Η εικαστικός Χρυσάνθη Κουμιανάκη

Το πρώτο μέρος «παίζεται» στο Καπνεργοστάσιο, εκεί όπου ο οργανισμός ΝΕΟΝ του Δημήτρη Δασκαλόπουλου έχει οργανώσει την έκθεση Portals | Πύλη.

Το δεύτερο όμως βγαίνει στον δημόσιο χώρο, τη γειτονιά και το θέατρο του Κολωνού. Πρόκειται για την περφόρμανς της Χρυσάνθης Κουμιανάκη «Η σκηνή είναι άδεια», που παρουσιάζεται σήμερα, αύριο και μεθαύριο στο θέατρο και το λόφο του Ιππίου Κολωνού, με την εικαστικό να δημιουργεί μια παράσταση, που βασίζεται σε θεατρικά κείμενα, στον αυτοσχεδιασμό αλλά και στην παρατήρηση, τη μίμηση και την ερμηνεία της δράσης των ανθρώπων που επισκέπτονται τον λόφο.

Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί το φως ως μέσο μετάφρασης και απόδοσης της δραματουργίας, του συναισθήματος, της ομιλίας, της έκφρασης και της κίνησης για τη δημιουργία της παράστασης. Παραφράζοντας τη γνωστή φράση του Σαίξπηρ, ότι «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή» εκείνη υποστηρίζει, ότι «ο δημόσιος χώρος είναι τα πάντα». Ένα νέο αξίωμα που δημιουργήθηκε μέσα από την εμπειρία του δημόσιου χώρου κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Έτσι ενώ η σκηνή του θεάτρου παραμένει φαινομενικά κενή, καθώς εκτυλίσσεται επάνω της μια άυλη παράσταση, οι θεατές καλούνται να τη φανταστούν ή να επινοήσουν μια δική τους ανεβαίνοντας οι ίδιοι στη σκηνή. Παράλληλα με αυτή τη δράση μέσα στο θέατρο, σε ορισμένα σημεία του λόφου του Κολωνού πραγματοποιούνται περφόρμανς από ηθοποιούς σε «συνομιλία» τόσο με το έργο στην άδεια σκηνή, όσο και με ό,τι συμβαίνει έξω από αυτήν.

Ο στόχος της με αυτήν την αντιστροφή του «μέσα» με το «έξω», καθώς και με τις δράσεις και τους ρόλους που δημιουργούν ένα παιχνίδι είναι να ταράξει την αντίληψή μας και να ανατρέψει τις συμβάσεις, που ορίζουν τόσο την καθημερινότητά μας, όσο και την παρακολούθηση μιας παράστασης. Παράλληλα όμως πραγματεύεται την αντιστροφή των όρων της ζωής μας τον τελευταίο χρόνο, δηλαδή την μετατροπή της κοινωνικότητας, της συνεύρεσης και της συνύπαρξης, στην απόσταση και απομόνωση, που έχει επιβάλλει η πανδημία, καθώς όμως και την επινόηση τακτικών επιβίωσης. Εν τέλει όμως προσεγγίζει με συναισθητικό τρόπο τον τραυματικό χαρακτήρα αυτής της κατάστασης και αναφέρεται με χιούμορ στο άγνωστο μέλλον, το οποίο όλοι προσπαθούμε να φαντασθούμε μέσα από σημάδια.

Το έργο αποτελεί νέα ανάθεση από τον Οργανισμό ΝΕΟΝ και το πρώτο μέρος του παρουσιάστηκε ταυτόχρονα με το άνοιγμα της έκθεσης, τον Ιούνιο του 2021. Αποτελείται από έργα σε ύφασμα με τη μορφή μπάνερ που αναρτήθηκαν αρχικά σε στύλους σε κάποια σημεία στο λόφο του Κολωνού και στη συνέχεια παρουσιάζονται στο προαύλιο του πρώην Δημόσιου Καπνεργοστασίου. Τα μπάνερ αυτά λειτουργούν αυτόνομα ως σχέδια και γλυπτά στον χώρο αλλά ταυτόχρονα προαναγγέλλουν, αν και κρυπτικά, τα υπόλοιπα μέρη του έργου που ακολουθούν χρονικά.

Γενικότερα η Χρυσάνθη Κουμιανάκη διερευνά την ιδέα της μετάφρασης, δημιουργώντας συμβολικά συστήματα, κωδικοποιήσεις και αλφάβητα που εστιάζουν σε μία μη λεκτική επικοινωνία. Δημιουργεί έτσι, νέες αφηγήσεις μιας παγκόσμιας οπτικής γλώσσας. Το κύριο έργο της είναι οι εγκαταστάσεις που συνδυάζουν διάφορα μέσα όπως εκτυπώσεις, εφήμερα σχέδια, βίντεο, ήχο και μεταλλικές κατασκευές.

Το έργο της έχει παρουσιαστεί, ατομικά και ομαδικά σε πολλές εκθέσεις ιδρυμάτων, μουσείων και γκαλερί, όπως στα: Netwerk Aalst (2018), Kadist, Παρίσι (2017), Μουσείο Μπενάκη (2016), Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (2016), Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2015), Μπιενάλε της Αθήνας (2013) και ΕΜΣΤ, Αθήνα (2013). Επίσης σε παραγωγές ιδρυμάτων και μουσείων όπως των: Fondazione Prada (Μιλάνο, 2017) και New Museum (Νέα Υόρκη, 2016). Από το 2012, μαζί με τους Κοσμά Νικολάου και Πάκυ Βλασσοπούλου, είναι συνιδρύτρια του artist-run space 3 137.