Ο ονειρικός κόσμος της Αριάνας Παπαδημητροπούλου στο Λος Άντζελες

Η εικαστικός Αριάνα Παπαδημητροπούλου

Μονόκεροι και αστραφτερές σαπουνόφουσκες, λουλούδια που δακρύζουν, θαλάσσια όντα, έπιπλα-γοργόνες… Ή αλλιώς τα παραμύθια που γίνονται εικόνες και οι εικόνες που μπαίνουν σε κάδρα και γίνονται πίνακες ζωγραφικής.

Ένας φανταστικός, ονειρικός κόσμος είναι αυτός της Αριάνας Παπαδημητροπούλου, που σαν μικρή, καλή μάγισσα η ίδια, ζωγραφίζει τεράστιους και σαγηνευτικά όμορφους πίνακες, γεμάτους υπερρεαλιστικούς συμβολισμούς. Πριν δύο χρόνια τα έργα της έκαναν αίσθηση στην Αθήνα, όταν παρουσιάστηκαν στην γκαλερί The Breeder, μόλις πέρυσι είχε μεταμορφώσει την γκαλερί Vito Schnabel στη Νέα Υόρκη σε μια πλούσια πολύχρωμη εγκατάσταση με την έκθεσή της «Unweave a Rainbow» και τώρα η Ελληνοαργεντινή καλλιτέχνις προσκαλεί το κοινό να γνωρίσει το παράξενο σύμπαν της σε μια έκθεση στο Λος Άντζελες, όπου κυρίως ζει και εργάζεται, υποσχόμενη να πει ιστορίες, που κινούνται ανάμεσα στον ρομαντισμό και το υπερβατικό στοιχείο.

Ο δικός της στόχος άλλωστε είναι αυτός ακριβώς: Να παρασύρει τον θεατή μέσα από τις σουρεαλιστικές της εικόνες σ΄ ένα ζωγραφισμένο παραμύθι για μεγάλους αλλά και σ’ έναν κρυπτικό, ερμητικό κόσμο. Η έμπνευση στην έκθεσή της μάλιστα προέρχεται από το πασίγνωστο βιβλίο «Ο μάγος του Οζ» του Φρανκ Μπάουμ, αλλά και από τον «Σμαραγδένιο πίνακα του Ερμή» (Smaragdine Tablet ή Tabula Smaragdina) με τα ερμητικά, θεοσοφικά κείμενα που θεωρήθηκαν από τους αλχημιστές στην Αναγέννηση, αλλά και στον ισλαμικό κόσμο ως το θεμέλιο της τέχνης τους. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και τα έργα άλλων καλλιτεχνών, που παρουσιάζονται στην έκθεση με δική της επιμέλεια.

«Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω την ομορφιά ως πύλη για να φτάσω κάπου πιο πέρα», λέει η ίδια σε συνέντευξή της που δημοσιεύθηκε στο «Artnet News». Όπως πιστεύει, όλα είναι θέμα ισορροπίας την οποία αναζητεί «ανάμεσα στη θηλυκότητα, την αρρενωπότητα, το σκοτάδι, το φως και τη μαγεία». Προσθέτοντας ακόμη, πως αυτό που την ελκύει σε μία εικόνα είναι το μυστήριο, μόνον όμως, όταν δεν μπορεί να γίνει πλήρως αντιληπτό. «Αν κοιτάζοντας έναν πίνακα νιώθω, ότι αλλάζει συνέχεια, τότε πιστεύω, πως αυτός είναι ένας καλός πίνακας», όπως λέει.

Τα ελληνικά καλοκαίρια

Γεννημένη στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας το 1990 από πατέρα Έλληνα, που είχε φθάσει στις ΗΠΑ για σπουδές και μητέρα από την Αργεντινή, η Αριάνα Παπαδημητρόπουλος (επί το αμερικάνικο), επώνυμο που δεν θέλησε να περικόψει, έχει κρατήσει καλή επαφή με την Ελλάδα. Είναι βαπτισμένη άλλωστε χριστιανή ορθόδοξη ενώ μικρή περνούσε κάθε χρόνο ένα διάστημα κοντά στη γιαγιά της στη Θεσσαλονίκη αλλά και στα νησιά, τις Σπέτσες κυρίως και την Άνδρο. «Μεγάλωσα περνώντας όλα μου τα καλοκαίρια στα ελληνικά νησιά. Εκεί μέθυσα για πρώτη φορά, εκεί χόρεψα σε κλαμπ, εκεί ερωτεύτηκα», έχει πει κι η ίδια.

Με εμφάνιση μεταξύ νεράιδας που ξεπήδησε από την ελληνική μυθολογία και κόρης της Αναγέννησης από βγήκε από πίνακες του Τιτσιάνο δεν είναι περίεργο εξάλλου, που η Αριάνα Παπαδημητροπούλου έγινε και μοντέλο του Gucci το 2019 για μία από τις διαφημιστικές του καμπάνιες για ένα νέο του άρωμα και στη συνέχεια για το μακιγιάζ του οίκου.

Όλοι στην οικογένειά της είναι αρχιτέκτονες και τον ίδιο δρόμο ήθελε κι η ίδια αρχικά να ακολουθήσει. Όμως αυτός που την μετάπεισε ήταν ο πατέρας της. Όπως λέει, εκείνος της είπε να γίνει εικαστικός και να σπουδάσει αρχιτεκτονική αργότερα: «Με, ενθάρρυνε να γίνω καλλιτέχνης, γιατί έτσι θα είχα μεγαλύτερη ελευθερία για να εκφράζομαι. Και τελικά νομίζω, ότι κάνω αυτό, που είναι το πιο κοντινό στην αρχιτεκτονική. Δημιουργώ μεγάλους πίνακες όπου ζωγραφίζω εσωτερικά σπιτιών και τα δωμάτια των φαντασιώσεών μου», λέει. Σπούδασε έτσι στο California Institute of the Arts και στη εργάστηκε σε στούντιο καλλιτεχνών όπως ο Τζιμ Σο, για να ανοίξει τα δικά της φτερά μόλις πριν από λίγα χρόνια.

Ο Μάγος του Οζ

Αφετηρία για τα έργα της είναι οι vintage καρτ ποστάλ, που κυμαίνονταν από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του ’60 αλλά και τα βιβλία εσωτερικής διακόσμησης. «Συλλέγω πολλές πηγές εικόνων και απλώς περιμένω μέχρι να έρθει η στιγμή», λέει. «Αλλά όλα προέρχονται από πραγματικές καρτ ποστάλ και φυσικές εικόνες. Για παράδειγμα, στην έκθεση υπάρχει ένας πίνακας με μια βάρκα. Σκεφτόμουν να τον κάνω εδώ και τρία χρόνια, από τη στιγμή που είχα δει μια φωτογραφία στο National Geographic με έναν άντρα σε μια βάρκα. Την έβαλα στον τοίχο μου και συνέχισα να την σκέφτομαι, ώσπου να γίνει ο πίνακας».

Το πιο συνηθισμένο «φόντο» της ωστόσο είναι οι οικιακοί χώροι. Εκεί όπου αισθάνεται ο καθένας ασφαλής αλλά όπου εκείνη δημιουργεί ένα τρομακτικό ή έστω ενοχλητικό περιβάλλον. Το λέει κι η ίδια άλλωστε: «Μου αρέσει η ιδέα του οικιακού τόπου ως χώρου φαντασίας, γιατί ενώ υποτίθεται ότι είναι πάντα ένα ασφαλές μέρος, στην πραγματικότητα σ΄αυτό συμβαίνουν απίστευτα πράγματα. Θα μ΄άρεσε η ιδέα δηλαδή, όπως στον ‘Μάγο του Οζ’ να με παρασύρει μαζί με το σπίτι ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος και να με πάει σ΄έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό. Κι αυτό κάνω στα έργα μου. Δημιουργώ έναν ονειρικό κόσμο σαν να ενορχηστρώνω την απόδρασή μου από τον πραγματικό. Γιατί αυτός είναι κι ο δικός μου κόσμος …».

Επόμενη στάση η Ιταλία. Μια εικαστική εγκατάσταση, όπως θέλουν οι πληροφορίες σε συνεργασία με ένα μουσείο! «Δεν μπορώ να πω πολλά, αλλά θα δουλέψω σε ένα πολύ μεγάλο έργο με ένα μουσείο στην Ιταλία. Θα χτίσω ένα σπήλαιο, σαν νυμφαίο. Το όνειρό μου!», λέει.