Με μία παρατυπία, στις 14 Οκτωβρίου, η κριτική επιτροπή του λογοτεχνικού βραβείου Booker ανακοίνωσε ότι οι φετινές νικήτριες Μάργκαρετ Άτγουντ και Μπερναρντίν Εβαρίστο επρόκειτο να μοιραστούν το χρηματικό έπαθλο των πενήντα χιλιάδων στερλίνων (62,700 ευρώ) για τα έργα “The Testaments” και “Girl, Women, Other” αντιστοίχως.
Ωστόσο στο καταστατικό του διατυπώνεται ξεκάθαρα ότι το Booker το οποίο βραβεύει ετησίως το καλύτερο λογοτεχνικό έργο στην αγγλική γλώσσα “δεν προβλέπεται να δίνεται εξ ημισείας”.
Όμως, φέτος αυτή ακριβώς η ρητή εντολή καταστρατηγήθηκε.
Εν τέλει “δεν κατέστη δυνατό να διαχωρίσουμε τα δύο βιβλία: ώρες συσκέψεων και σημειώσεων δεν οδήγησαν πουθενά”, απολογήθηκε η κριτική επιτροπή.
Η καναδή Μάργκαρετ Άτγουντ εξάλλου βραβεύεται για δεύτερη φορά με Booker -πρώτη φορά για τον “Τυφλό δολοφόνο” το 2000.
Σύμφωνα με ορισμένους, η φετινή της βράβευση εξηγείται ως επιθυμία της κριτικής επιτροπής να διορθώσει μία προηγούμενη αστοχία της: το 1986 έχασε το Booker εξαιτίας του Κίνγκλεϊ Έιμις ενώ θεωρείτο φαβορί για την «Ιστορία της θεραπαινίδας» όπου συνθέτει ένα δυστοπικό σύμπαν το οποίο θεωρείται σήμερα σχεδόν το ίδιο προφητικό όσο και το 1984 του Οργουελ. Και οπωσδήποτε η αλληγορία της γυναικείας καταπίεσης παγκοσμίως.
Το “The Testaments” θεωρείται εξέλιξη της Θεραπαίνιδας, όπου η Όφρεντ αφηγείται τις περιπέτειές της στο ολοκληρωτικό θεοκρατικό καθεστώς Γκίλεαντ όπου αναγκάζεται να γεννάει τα παιδιά ενός δεσπότη. Δεκαπέντε χρόνια μετά, τρεις ήρωες (δύο εκ των οποίων δεν εμφανίζονται στην πρώτη ιστορία) προσπαθούν να επιβιώσουν στις δαιδαλώδεις διεργασίες στο Γκίλεαντ.
Πρόκειται πάντως για το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς -στο Ηνωμένο Βασίλειο πούλησε 100.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα μετά την κυκλοφορία του στις 10 Σεπτεμβρίου (συμφωνα με το βιβλιοπωλείο Waterstones έχει φύγει από τα ράφια γρηγορότερα από κανένα άλλο) ενώ τη μεταφορά του βιβλίου στην οθόνη θα διεκδικήσουν τόσο το Hulu όσο και η MGM.
Η εβδομηνταεννιάχρονη συγγραφέας πάντως δήλωσε ικανοποιημένη που το μοιράζεται με την ομότεχνή της καθώς “θα θεωρούσα ντροπή για μία γυναίκα της ηλικίας μου να το κρατήσει όλο για τον εαυτό της εμποδίζοντας έναν άνθρωπο σε νεώτερο στάδιο της καριέρας του να περάσει αυτό το κατώφλι”.
Η κυρία Εβαρίστο ωστόσο δεν βρίσκεται και στο άνθος της ηλικίας της. Όμως, με καταγωγή από τη Νιγηρία, διαθέτει το προφίλ που προτιμούν να προωθούν οι Αγγλοσάξονες σε όλες τις εκφάνσεις της τέχνης, δηλαδή δημιουργούς από τρίτες χώρες. Διορθώνοντας και πάλι αστοχίες του παρελθόντος τους. Εξάλλου και το ίδιο το περιεχόμενο της ιστορίας την οποία αφηγείται αγγίζει αποικιοκρατικές ευαισθησίες: δώδεκα χαρακτήρες που θεωρούν τη Μεγάλη Βρετανία σπίτι τους (πχ. ένα ορφανό κορίτσι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ονειρεύεται τον πατέρα της που έφυγε ναύτης με κάποιο εμπορικό πλοίο…). Δημιουργεί λοιπόν και “συνηχήσεις” με τη σύγχρονη πραγματικότητα…
