Οι πρώτες 100 ημέρες διακυβέρνησης της δεύτερης θητείας του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ ήταν οι πιο σημαντικές στη σύγχρονη ιστορία της αμερικανικής προεδρίας, ίσως εξαιρουμένων εκείνων της πρώτης θητείας του Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ, αναφέρει σε άρθρο του στο Economist, ο Πολ Ντανς, ο αρχιτέκτονας του Project 2025.

Kαι συνεχίζει:

1

Αποτελούν τον επίλογο της θητείας του Ρούζβελτ. Ο Τραμπ έκλεισε το βιβλίο της 90ετούς προοδευτικής εποχής του Ρούσβελτ και εγκαινίασε τη «χρυσή εποχή» του λαϊκισμού: έξω το New Deal και μέσα το Real Deal. Τι σημαίνει να γίνουμε ρεαλιστές; Απλά να βάλουμε πρώτα τα συμφέροντα της Αμερικής.

Για τους εξωτερικούς παρατηρητές, ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους, που αγωνιούν να καταλάβουν τι επιφυλάσσει η δεύτερη θητεία του Τραμπ, το άρθρο αναφέρει: μείνετε ήρεμοι, υπάρχει μέθοδος εδώ. Ο  Τραμπ έχει ξεκινήσει μια μεγάλη αποκατάσταση της Αμερικής. Το έθνος πρέπει πρώτα να σταθεί ξανά στα πόδια του για να παραμείνει ο παγκόσμιος φάρος της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Το σύστημα είναι σαθρό.

Ως κατασκευαστής, ο Τραμπ γνωρίζει ότι η αρχική φάση κάθε ανακαίνισης είναι η κατεδάφιση. Όπως τα ξεθωριασμένα ταβάνια και οι πάγκοι φορμάικας, πολλές από τις προοδευτικές προσθήκες στην κυβέρνηση της Αμερικής είναι σήμερα οπισθοδρομικές και πρέπει να αλλάξουν.

Πώς θα εμποδίσει η αμερικανική αριστερά τον Τραμπ; Θυμηθείτε ότι ο Ρούσβελτ απείλησε με την αμφιλεγόμενη πρακτική court-packing (αύξηση του αριθμού των δικαστών) για να επηρεάσει το δικαστικό σώμα και να προωθήσει την προοδευτική μορφή διακυβέρνησής του. Η ομάδα του κ. Τραμπ πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει τους οπαδούς αυτού του σχεδίου για να το ανατρέψει.

Όπως ο Φράνκλιν Ντ. Ρούσβελτ, ο κ. Τραμπ εισήλθε στο Οβάλ Γραφείο με την Αμερική σε πορεία σύγκρουσης, με μόνη επιλογή του να κινηθεί γρήγορα και δυναμικά. Για όσους αντιτίθενται στην μεταρρύθμιση, ας σκεφτούν την υπάρχουσα κατάσταση.

Ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός το 2025 είναι ένα μεγαθήριο 7 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Περίπου 40% μεγαλύτερος σε πραγματικούς όρους από ό,τι μόλις δέκα χρόνια πριν, ο σημερινός προϋπολογισμός παρουσιάζει ένα έλλειμμα που συντηρητικά προβλέπεται στα 1,9 τρισεκατομμύρια δολάρια και ένα ακαθάριστο εθνικό χρέος 36 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, αυξανόμενο κατά ένα ακόμη τρισεκατομμύριο δολάρια περίπου κάθε 100 ημέρες.

Η ετήσια εξυπηρέτηση του χρέους υπερβαίνει τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Άμυνας. Αλλά τι ακριβώς παίρνει ο Αμερικανός πολίτης από τα 7 τρισεκατομμύρια δολάρια; Μια χώρα που διαλύεται και ενδεχομένως ανίκανη να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Οι διαταραχές του εφοδιασμού από την περίοδο του covid-19 υπογράμμισαν τον στρατηγικό κίνδυνο μιας αποδυναμωμένης βιομηχανικής βάσης στην παγκόσμια οικονομία του 21ου αιώνα. Ακολούθησε η εξάντληση των αποθεμάτων όπλων κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία, εγείροντας ανησυχίες ότι μπορεί να μην είμαστε πλέον σε θέση να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας επειδή δεν έχουμε παραγωγική ικανότητα.

Η Αμερική μπορεί να ηγείται στην καινοτομία και την πνευματική ιδιοκτησία, αλλά τι γίνεται με την παλιά καλή πυρίτιδα; Έχουμε ένα μόνο εργοστάσιο σε όλη την Αμερική που την παράγει. Και ο χάλυβας και η βαριά βιομηχανία; Μετά από πιέσεις της Υπηρεσίας Περιβαλλοντικής Προστασίας του Μπαράκ Ομπάμα, η Αμερική έκλεισε πολλά από τα εργοστάσια άνθρακα και πυρηνικής ενέργειας που απαιτούνται για τη διατήρηση του ηλεκτρικού φορτίου που χρειάζεται για την τροφοδοσία αυτής της παραγωγής. Πώς μπορεί μια χώρα να χρησιμεύσει ως το οπλοστάσιο της δημοκρατίας όταν χρειάζονται επτά χρόνια για να αναπληρωθούν οι πύραυλοι Stinger που στάλθηκαν στην Ουκρανία;

Στο εσωτερικό μέτωπο η Αμερική είναι εξίσου προβληματική: οι υποδομές καταρρέουν, οι μεταναστευτικές ροές εξαντλούν τους δημόσιους πόρους και υποκινούν τη βίαιη εγκληματικότητα. Κάθε χρόνο, περίπου 100.000 Αμερικανοί χάνονται από υπερβολική δόση φαιντανύλης και άλλων ναρκωτικών, περισσότεροι από όλους τους Αμερικανούς στρατιώτες που πέθαναν στο Βιετνάμ. Ο κατάλογος συνεχίζεται.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Τα 7 τρισ. δολάρια δεν εξυπηρετούν τον αμερικανικό λαό, αλλά εκείνους που εξυπηρετούνται από την κυβερνητική γενναιοδωρία, συμπεριλαμβανομένων πολλών σε όλο τον κόσμο. Για να ξαναλειτουργήσει η Αμερική, η κυβέρνησή της πρέπει να γίνει και πάλι μια κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό, και όχι μια ομάδα μη εκλεγμένων γραφειοκρατών που αλλάζουν θέσεις συνεχώς. Απαιτείται μια αναμόρφωση της κυβέρνησης σύμφωνα με την αρχική συνταγματική της αρχιτεκτονική. Όπως παρατήρησε ο Έλον Μασκ, ο Τραμπ δεν αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία, αλλά απειλή για τη γραφειοκρατία. Η «απειλή» είναι η υπόσχεση της διαφάνειας και της λογοδοσίας.

Το σύνταγμα της Αμερικής προβλέπει τρεις κυβερνητικές εξουσίες: τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Ο Ρούσβελτ δημιούργησε μια τέταρτη, το διοικητικό κράτος. Το σύνταγμα προβλέπει ότι «[η] εκτελεστική εξουσία ανατίθεται σε έναν πρόεδρο». Η ανάθεση είναι αποκλειστικά στον πρόεδρο, όχι σε μια επιτροπή προέδρων, ούτε σε μια υπηρεσία «ανεξάρτητη» από τον προεδρικό έλεγχο. Η ευθύνη υποτίθεται ότι σταματά στο γραφείο του προέδρου. Μια υπηρεσία ανεξάρτητη από τον πρόεδρο είναι μια υπηρεσία ανεξάρτητη από τον λαό – δηλαδή, ανεξέλεγκτη. Αυτό δεν είναι δημοκρατία.

Για να εμποδίσουν τον κ. Τραμπ και να διατηρήσουν το ελιτίστικο σύστημά τους, οι προοδευτικοί υποχωρούν για να κάνουν την τελική τους αντίσταση μέσω ενός ακτιβιστικού δικαστικού συστήματος. Ιστορικά τα δικαστήρια διατηρούσαν τη δική τους νομιμότητα απέχοντας από πολιτικά ζητήματα που αποφασίζονταν από τις άλλες δύο εξουσίες της κυβέρνησης. Τα περιφερειακά δικαστήρια έχουν πλέον ξεπεράσει αυτή την κόκκινη γραμμή και έχουν μπει σε συνταγματικό ναρκοπέδιο, επιβάλλοντας τις πολιτικές τους απόψεις σε ζητήματα που ανήκουν σαφώς στην αρμοδιότητα της εκτελεστικής εξουσίας.

Ο κ. Τραμπ έμαθε με τον δύσκολο τρόπο ότι η ακτιβιστική δικαστική εξουσία τροφοδοτείται από τα πανεπιστήμια και τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία (Big Law). Τα τελευταία 20 χρόνια η αμερικανική αριστερά κατέλαβε σχεδόν τον πλήρη έλεγχο αυτών των θεσμών και κυνήγησε συστηματικά τους συντηρητικούς από τις τάξεις τους, καταπνίγοντας τις απόψεις που έχει η πλειοψηφία των Αμερικανών.

Ρωτήστε γιατί το Χάρβαρντ και το Κολούμπια δεν στέλνουν τους πιο MAGA καθηγητές τους ως απεσταλμένους στον Λευκό Οίκο για να παρακαλέσουν για τις περικοπές των επιχορηγήσεων; Επειδή δεν έχουν κανέναν. Τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία, από την πλευρά τους,  καταχράστηκαν το νομικό επάγγελμα διοχετεύοντας τα κέρδη τους σε κομματικό δικαστικό πόλεμο υπό το πρόσχημα της δωρεάν υπεράσπισης. Γιατί οι MAGA εταίροι των μεγάλων δικηγορικών γραφείων δεν υπερασπίζονται τις εταιρείες τους; Η ίδια απάντηση: δεν υπάρχουν. Αντιμετωπίζοντας αυτά τα φιλελεύθερα οχυρά, η διοίκηση Τραμπ έκοψε σοφά τις γραμμές τροφοδοσίας του ακτιβιστικού δικαστικού σώματος.

Πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά; Θα ανοικοδομήσει ο κ. Τραμπ το σύστημα «Πρώτα η Αμερική» ή θα επικρατήσει η αθλιότητα του status quo; Στοιχηματίζω στον Τραμπ, τον κατασκευαστή.

Ο Πολ Ντανς ηγήθηκε του Project 2025, του σχεδίου μετάβασης του προέδρου για τη δεύτερη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ, όσο ήταν στο Heritage Foundation. Έφυγε από το think-tank τον Ιούλιο του 2024.