Μετά την πρόσφατη παραγγελία νέων αεροσκαφών από την Τουρκία, πολλές με ιδιαίτερη βαρύτητα λέξεις έχουν μπει στην καθημερινότητά μας, συνδυάζονται μεταξύ τους και δημιουργούν και πάλι ένα γνώριμο σκηνικό μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Εurofighter, Πύραυλοι Meteor, χρηματοδοτήσεις μέσω SAFE, ευρωπαϊκές κερκόπορτες χρηματοδότησης της γείτονος μέσω διμερών συμφωνιών, ισοζύγιο δυνάμεων, ανατροπή  ισορροπιών, αντι-αεροπορική άμυνα,  συμμετοχή-ρόλος σε αυτήν του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) και του Στρατού Ξηράς (ΣΞ) και, τέλος, μεγάλες ερωτήσεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό των πολιτών και αφορούν την ασφάλειά τους.

1

Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία έχει παρουσιάσει εξαιρετική ανάπτυξη στη στρατιωτική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια γεγονός που θεωρεί ότι της δίδει το δικαίωμα να κομπάζει για αυτοδύναμες ένοπλες δυνάμεις και ισχυρότερη προβολή των θέσεων και απαιτήσεών της στη διεθνή κοινότητα.

Πέρα από τις μεγαλόσχημες ανακοινώσεις, τις ανυπόστατες θεωρίες «γαλάζιας πατρίδας», την αστειότητα του «αιώνα της Τουρκίας», του επιβαλλόμενου μεγαλοϊδεατισμού στις ανήμπορες να αντιδράσουν λαϊκές μάζες του εσωτερικού, αλλά και δυστυχώς στη διαμόρφωση μιας εθνικής συνείδησης, που υπαγορεύει στο μέσο τούρκο την αίσθηση της διαρκούς αδικίας της παγκόσμιας κοινότητας απέναντί τους, δεν μπορούμε να μην συγκρίνουμε την ομαλότητα των εξελίξεων  ανάμεσα στην πολεμική μας αεροπορία και στην αντίστοιχη τουρκική.

Πράγματι πριν από τις ατυχείς(;) κατευθύνσεις της τουρκικής πολιτικής των τελευταίων ετών «έτρεχε» ένα ιδιαίτερα δυναμικό πρόγραμμα εξοπλισμού των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και ειδικά της πολεμικής αεροπορίας τους, που προγραμματίστηκε μεταξύ άλλων,  να ενσωματώσει 100 F-35, να εκσυγχρονίσει με ίδια μέσα το μεγάλο στόλο των F-16 ,να παράγει σε μεγάλο ποσοστό εγχώρια όπλα, με αποκορύφωμα το πέμπτης(;) γενιάς μαχητικό ΚΑΑΝ(σε αναζήτηση κινητήρων μέχρι ολοκλήρωσης εγχώριας δυνατότητας), ενώ ταυτόχρονα, με τη βοήθεια της Ρωσίας, να ξεκινήσει κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας (προς το παρόν;) στο Aκούγιου.

Τελικά κατέληξε, ή κατά άλλους κατάντησε, να προσπαθεί να δελεάσει τις ΗΠΑ με αγορά δισεκατομμυρίων δολαρίων (νέα BOEING) προκειμένου να επανενταχθεί στο πρόγραμμα των F-35 και να λάβει  αριθμό νέων F-16 και κιτ εκσυγχρονισμού των παλαιότερων, και τελικά (μάλλον απογοητευμένη), να αναζητά μεταχειρισμένα και νέα EUROFIGHTER προκειμένου να καλύψει τα σοβαρά επιχειρησιακά κενά της αεροπορίας της, με ταυτόχρονη άσκηση ανατολίτικης πειθήνιας διπλωματίας για τους ευάλωτους (οικονομικά και ηθικά) ευρωπαίους συμμάχους μας, ώστε να καρπωθεί οφέλη από το πρόγραμμα SAFE.

Παράλληλα δεν σταμάτησε να εποφθαλμιά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα όπως μεταξύ άλλων εκφράζεται από το διαβόητο casus belli [που ειρήσθω εν παρόδω, φαίνεται να κλείνει προς το παρόν την (κανονική) πόρτα του SAFE στην γείτονα].

Χωρίς να χρειάζεται από τη θέση αυτή να αντιπαραβάλλουμε αριθμούς ως έκφραση αεροπορικής ισχύ0ς και σε ό,τι αφορά τη σύγκριση των εναέριων πλατφορμών, τις διαθεσιμότητες και το συνολικό αριθμό αεροσκαφών τρίτης, τέταρτης, πέμπτης και ενδιάμεσων γενεών, φαίνεται πως η ΠΑ διατηρεί μια εξαιρετική αναλογία και μάλλον πλεονεκτεί  σε ποιότητα, δεδομένου ότι πρόκειται (όπως επιβάλλεται από τις συνθήκες) να παραγγελθεί επιπρόσθετος αριθμός αεροσκαφών F-35, αεροσκαφών Rafale και να αναβαθμιστούν τα F-16 BLK 50  στην κατηγορία VIPER. Παράλληλα, πιστοί στο δόγμα «one target one weapon», τα νέα όπλα πρόκειται να προσδώσουν προηγμένες δυνατότητες κρούσης, ενώ ο θόλος του Αχιλλέα θα συμβάλει τα μέγιστα στην θωράκιση της αεράμυνάς μας.

Έτσι λοιπόν, χωρίς τα ενδιάμεσα έτη να απωλέσουμε αεροπορικό ως προς την ποιότητα και αντιμετωπίσιμες αναλογίες πλεονέκτημα, φαίνεται ότι εντός δεκαετίας (2035), θα έχουμε ισχυρότατο αεροπορικό στόλο, αρκετά  ομοιογενή, δικτυοκεντρικά επιχειρούντα, με δυνατότητες (πρώτης) κρούσης, χρήσης όπλων μεγάλης εμβέλειας και ακρίβειας.

 Τίποτα δεν είναι ρόδινο σε ένα τόσο ασταθές διεθνές περιβάλλον, αλλά φαίνεται ότι αεροπορικά, το μέλλον  μας ανήκει, αρκεί να σκύψουμε με ρεαλισμό, στην ανάπτυξη εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, να κλείσουμε την ψαλίδα με την παραγωγική σε πολλούς τομείς Τουρκία, και να συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στον σοβαρότερο πολλαπλασιαστή ισχύος μας: ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ!