Τρεις παρατηρήσεις και μία πρόβλεψη

Όταν τα «μεγάλα κεφάλια» πορεύονται χωρίς να γνωρίζουν τον τελικό προορισμό, οι δημοσιογραφικές στήλες δύσκολα μπορούν να βρουν τον δικό τους δρόμο. Παρατηρήσεις μπορούν να κάνουν με αναφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα κι αυτή είναι η αξία της στήλης.  Κι αυτό σε αντίθεση με τις προβλέψεις που έρχονται άκοπα και δεν έχουν κόστος. Η ευθύβολη ή η αποτυχημένη κρίση αργεί πάντα να επαληθευθεί ή να απορριφθεί, οπότε και συνήθως ξεχνιέται.

Παρατήρηση πρώτη: ο Ανδρέας Λοβέρδος θεωρείται ως ένας μετριοπαθής, ρεαλιστής και ικανός πολιτικός. Αναρωτιέται κανείς, και μάλιστα γνωρίζοντας την διαχρονική ελληνική εμπειρία με παρόμοιες πρωτοβουλίες, τι επιδιώκει ανακοινώνοντας την ίδρυση νέου κόμματος, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ;

Ένας σώφρων πολιτικός και ένας σοβαρός ακαδημαϊκός θα του εξηγούσαν ότι αυτός ο χώρος υπάρχει μόνο στην φαντασία του.

Εδώ, το υπάρχων ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ανακάμψει παρά μόνο παίρνοντας τους φυγάδες του ΣΥΡΙΖΑ, θα βρει χώρο πολιτικό το νέο κόμμα;  Ποιους ακριβώς θα προσελκύσει, όταν η ΝΔ του Μητσοτάκη έχει κατακτήσει και κυριαρχεί στο σύνολο της κεντρώου χώρου;

Οι κακές γλώσσες λένε ότι το νέο κόμμα χρησιμεύει για να παραμείνει ο Ανδρέας Λοβέρδος στην επικαιρότητα, αφήνοντας ταυτόχρονα και τις δύο πόρτες ανοιχτές: αν ο Νίκος Ανδρουλάκης αποτύχει, ο Λοβέρδος μπορεί πάντα να ελπίζει στην επαναφορά του και την εκ νέου υποψηφιότητα του για την αρχηγία.

Αντίθετα, αν οι ευρωεκλογές ευνοήσουν το ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Λοβέρδος μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της Ν.Δ. ή να δεχτεί πρόσκληση από τον Μητσοτάκη με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Για πολιτικό βάρος δεν είμαι σίγουρος.

Παρατήρηση δεύτερη: η ιστορία με τη Χρυσή Βίζα μας κάνει γελοίους. Δεν είναι βέβαια αυτή που ευθύνεται για την έλλειψη στέγης, απλά συνεισφέρει στο πρόβλημα – που ουσιαστικά οφείλεται στον ΕΝΦΙΑ.

Το θέμα είναι τα προνόμια που δίνει – και δύο οφείλουν να αναθεωρηθούν με την κατηγορία της μέγιστης απερισκεψίας: η απόδοση υπηκοότητας μετά από πέντε χρόνια, όταν σε αντίθεση, για παιδικά που γεννιούνται στην Ελλάδα από νόμιμα και μόνιμα διαμένοντες αλλοδαπούς, πρέπει να γίνουν 18 και να περάσουν εξετάσεις που ούτε ο Έλληνας πολίτης δεν μπορεί, προκειμένου να πάρουν την υπηκοότητα.

Το δεύτερο είναι η μεταβίβαση των προνομίων – δηλαδή η είσοδος και ανάληψη δράση στην Ελλάδα από ημεδαπό, ουσιαστικά ερήμην των ελληνικών αρχών. Σοβαρά, αυτό θέλουμε;

Παρατήρηση τρίτη: η βία στους νέους έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Είναι ευρεία, συχνή, ακραία και θρασύτατη. Κάθε παιδί που την ασκεί φέρει ευθύνη, αλλά, ταυτόχρονα, ίδια αν όχι μεγαλύτερη φέρουν οι γονείς.

Η επιείκεια των δικαστικών αρχών απέναντι στους γονείς είναι απαράδεκτη – αν δεν δείχνει έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων ως προς την ανατροφή των παιδιών και τον ρόλο/ευθύνη του γονέα.

Η στήλη με τις παρατηρήσεις, θα κλείσει με μία…πρόβλεψη: αν η πολιτεία δεν ασχοληθεί και με τους γονείς των παραβατών, το πρόβλημα δεν θα αντιμετωπιστεί – αντίθετα θα διογκώνεται.

Διαβάστε επίσης

Ο κίνδυνος να χαθεί ολοκληρωτικά ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος

Μικρόψυχα, άστοχα, ανιστόρητα, επιφανειακά πράγματα

Υποκρισία και αταραξία