Το ραντεβού Μητσοτάκη με τον Τραμπ και ο δύσκολος ρεαλισμός στα ελληνοτουρκικά

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ είναι για την Ελλάδα -μία περιφερειακή δύναμη της ανατολικής Μεσογείου που αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα την προηγούμενη δεκαετία- ένα γεγονός κομβικό, όπως κάθε συνάντηση δικού μας πρωθυπουργού με τον «πλανητάρχη». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ραντεβού θα αλλάξει στο παραμικρό τις διαθέσεις και τις στοχεύσεις των ΗΠΑ και του ίδιου του Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι δεδομένο ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος, κατά τα φαινόμενα, θα έχει και δεύτερη θητεία, ακολουθεί μία γραμμή που είναι απολύτως διαφορετική από εκείνη του «βαθέως κράτους» της υπερδύναμης. Η πολιτική του μπορεί να μοιάζει ως αντίθετη με τα πάγια συμφέροντα των ΗΠΑ σε πολλές περιοχές του πλανήτη, αλλά του έχει χαρίσει ποσοστά δημοτικότητας τέτοια, που δεν έχουν απολαύσει άλλοι πρόεδροι, οι οποίοι για τα μέτρα των άλλων συμμάχων των ΗΠΑ είχαν ακολουθήσει εντελώς διαφορετικές πολιτικές.

Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες απευθυνόταν στις ΗΠΑ με σχεδόν αποκλειστικό στόχο την διευθέτηση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Ο αείμνηστος Καραμανλής είχε πάρει την απόφαση της αποχώρησης της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, προσδοκώντας ότι η υπερδύναμη θα λάμβανε υπόψη το ειδικό γεωπολιτικό βάρος της Ελλάδας.

Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν μία αυταπάτη, κατά τα πρότυπα του πρώτου εξαμήνου του 2015, όταν η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ακράδαντα ότι η ρωσική κυβέρνηση θα χρηματοδοτούσε μία έξοδο από τα μνημόνια επενδύοντας σε μία «ειδική» σχέση με τον γεωπολιτικό ομφαλό της Γης. Μόνον που μόνον εμείς βλέπαμε έτσι τους εαυτούς μας…

Όπως συμβαίνει σε όλες τις σημαντικές περιστάσεις που έχει αντιμετωπίσει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, υπάρχει η προειδοποίηση του Κώστα Σημίτη: ο πρώην πρωθυπουργός είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για τον κίνδυνο προσφυγής στο ΔΝΤ, όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση χτυπούσε την πόρτα της Ελλάδας.

Τώρα, μίλησε για την ανάγκη ρεαλιστικής αντιμετώπισης των διαφορών με την Τουρκία, κάτι που σημαίνει συνυποσχετικό για προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχομένως θα πρέπει να δεχθούμε την δικαιοδοσία του και για «ενοχλητικά» ζητήματα, για τα οποία δεν θα θέλαμε μία δικαστική διαιτησία.

Από τα Ύμια έχουν περάσει σχεδόν 23 χρόνια, αλλά μόλις 20 από το Ελσίνκι, όταν η ελληνική πλευρά είχε δώσει πράσινο φως για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Ήταν ένα πρώτο μεγάλο βήμα και για την διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αλλά πολύ σύντομα η Τουρκία αποφάσισε ότι δεν ήθελε να κάνει την διαδρομή, ενώ και η Ευρώπη δεν ήθελε να την δει να τερματίζει…

Η Τουρκία σήμερα κρατάει στο χέρι την Ευρώπη μέσω του προσφυγικού και διεκδικεί όλο και περισσότερα χρήματα, διοχετεύοντας παράλληλα δυστυχισμένους ανθρώπους στα νησιά του Αιγαίου ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, μόνον και μόνο για να υπενθυμίζει καθημερινά ότι φιλοξενεί 4.000.000 πρόσφυγες και μετανάστες.

Η Ελλάδα ψάχνει για άλλη μία φορά το δίκιο της στις ΗΠΑ, που δεν θα το βρει, ίσως όχι μόνον λόγω Τραμπ. Και οι φωνές που καλούν για ένα άλλο Ελσίνκι -για μία ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ευρώπη με συγκεκριμένες προϋποθέσεις- ακούγονται υπερβολικά αδύναμες.

Όμως, και ο ρεαλισμός για τον οποίον μιλά ο Κώστας Σημίτης μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολος πολιτικά για όλα τα κόμματα…